Sameiningin - 01.04.1921, Blaðsíða 10

106
þessi hrygöar-spor, ef ékki væri fyrir sporin Jesú til Golgata,
og svo fyrir þessa tömu gröf, sem Maria stóð viS, grátandi, á
páskamorguninn fyrsta; — gröfina, sem veitt getur ljósi vonar,
gleði, frelsis og huggunar inn í sálir vor allra. Gráturinn við
gröfina er aö sönnu sífelt djúpur og þungur — en huggunin svo
mikil í íhinum upprisna frelsiskonungi mannkynsins.
Þaö er víst eitt af hlutverkum skáldanna, að syngja hug-
prýði ogð hreysti inn í sálir vorar. Og oft gjöra þau það mjög
svo fagurlega. En stundum liggur við, að oss finnist þau ætla
oss meiri ihreysti, en hægt er með réttu að búast við. Eg hugsa
nú um kvæðið ágæta, “Við hafið” eftir Steingrím Thorsteins-
son. Ljóðin enda á þessa leið:
“En dimmraddað 'hafið þá knúðist að klett,
Það klökk ei né stundi;
í hríðelfdum boðum, sem þeystust að þétt,
ÞaS þrumandi drundi:
“Þú maður ihinn veiki, það magn er eg hlaut,
Ei mæðist af kvíða;
Hvað stoðar að tárast, í þungri ber þraut,
Að þola og stríða.”
Víst er hann íhrifandi, þessi hreystiiboðskapur hafsins. En
þó langar oss til að segja þetta: Já, þú ert máttugt, mikla haf,
ekki mæðist þú í stríði; þessi eggjunarorð eru vist eðlileg og
sjálfsögð frá þér. En þegar vér stöndum við grafir vorra sæl-
ustu og sætustu vona, eða þegar vér mænum með htiskum sárs-
auka hjartans eftir ástvinum vorum, sem horfnir eru frá oss
inn i eilífðina, þá viljurn vér áskilja oss rétt til að mega gráta
við gröfina. En vér viljum ekki gráta eins og þeir, sem ekki
hafa von. Vér viljum gráta upp við kærleiks-fcrjóst vors upp-
risna lausnara. Vér viljum gráta í faðmi 'hans, sem gekk þessi
þungu spor til Golgata, sem huggaði Maríu við hina tómu páska-
gröf; þar viljum vér stilla harma vora, svo að það sé hann, sem
telur tárin og þerrir hvarmana, og veitir huggunarljósið og
styrkinn til að starfa og stríða.
Ákaflega er nú þessi páska-mynd, sem vér höfum verið um
að 'hugsa, annars algeng. Einhver að gráta — við gröf. Og
gráturinn er svo beiskur og sár; stunurnar þungar, og bera þess
vott, hvað sársaulkinn liggur djúpt. En nú var þetta fyrir mis-
■skilning, segir einhver, að María grét, því að óafvitandi stóft
hún andspænis gleðihoðskapnum sjálfum. Að þvi leyti var
grátur ihennar öðru vísi en annara. Að vissu leyti má segja, að
:svo sé. En svo, þegar vér athugum þetta betur, þá sjáum vér,