Sameiningin - 01.07.1917, Qupperneq 9

137
Minn lífstími’ er kaldur, dimmur, dapur,
Pað dynur á regn og vindur napur;
Við fortíðarrústir andinn er,
En æskuvonirnar hverfa mér; —
Og lífstíminn dimmur, dapur.
Ver hljóð, mædd sál, lát harms af kvaki,
pví helg ljómar sól að skýja baki;
pín örlög döpur til allra ná,
Og alt jarðlíf sinn regndag á,
Sem stundum er dimmur, dapur.
Réttlœting at trúnni.
Kirkjuþings-erindi eftir séra Carl J. Olson.
f þessum heimi er alt mannlegt stórgallað og ófull-
komið. f heimi guðfræðinnar sem annarsstaðar hafa ótal
villur þroskast og borið ávöxt. Mönnum kirkunnar, jafnvel
hinum beztu, hefir verið margt ábótavant, bæði í skoðunum
sínum og líferni. Postulinn mesti varð að segja, vafalaust
með miklum sársauka í hjarta sínu: “Hið góða, sem eg vil,
gjöri eg ekki; en hið vonda, sem eg vil ekki, það gjöri eg”.
Hið eina, sem er fullkomið og áreiðanlegt í heiminum,
er kristindómurinn- Hann hefir guðdómlegan uppruna og
byggist ekki á mannlegum heimildum. Hann er klettur, sem
stendur stöðugur öld eftir öld og engir stormar eða flóð
hafa getað sakað hann hið minsta. Hann er eik, sem ávalt
hefir styrkst í stórviðrum ofsókna og árása.
“Frá heimskauti einu til annars það nær,
þótt önnur tré falli, þá sífelt það grær,
þess greinar ná víðar og víðar um heim,
unz veröldin öll fær sitt skjól undir þeim”.
En skilning'ur manna á kristindóminum hefir oft verið
stórgallaður. Allskonar villur og fjarstæður hafa verið
bygðar á Guðs orði. Sannleikurinn hefir margoft verið
hjúpaður þoku mannlegrar villu, og jafnvel kristnir menn
hafa haft afbakaðar og afskræmdar skoðanir á þessum
æðstu efnum.
Réttlæting af trúnni er grundvallarkenning kristin-
dómsins. Hún er sólin, sem lýsir upp og vermir allar hinar
kenningarnar, þ.e.a.s. allar kenningar kirkjunnar fá gildi
sitt í huga vorum og hjarta, þegar vér förum að skilja þessa