Sameiningin - 01.12.1917, Síða 15

303
inunandi sterk áhrif, og undir vil.j aþreki mannsins er það
komið, hve vel hann stendur á móti freistingunum. pess
vegna eru ekki allir kristnir menn jafn fullkomnir í hugs-
unum né breytni. Enn fremur eru til menn, sem ekki eru
einlægir í trú sinni. — Vantrúarmennimir eru bundnir ófull-
komleikanum á sama hátt og trúmennimir, og auk þess
vantar þá sanna trú, sem þeir geti bygt á stefnu sína í líf-
inu, þá vantar trú, sem breyti hugsunarhætti þeirra sam-
kvæmt kenningu Jesú Krists. peir eru stefnulausir í sið-
ferðislegum skilningi, hafa engan óyggjandi sannleika, eng-
an fastan grundvöll á að byggja, — eru sem “reir af vindi
skekinn”. Ef gerður er almennur samanburður, er enginn
efi á því, að trúaður, sannkristinn maður breytir betur en
vantrúarmaður. — Hitt er satt, að sumir, sem vilja láta
kalla sig kristna, hafa ekki meira af sannri trú á Krist en
sumir þeir, sem minna láta af trú sinni. Ef einhver segist
trúa á Jesúm Krist, og er þó ekki mannvinur, þá er annað
tveggja, að hann segir vísvitandi ósatt, eða að hann ímynd-
ar sér að hann trúi, eða heldur að nóg sé að játa trú með
vörunum, og verður aldrei snortinn af kenningunni, skilur
ekki friðþæginguna. — pað er einmitt hin lifandi sannfær-
ing um íriðþæging Jesú Krists, sem vekur hjá oss hvötina
og veitir oss styrkinn til þess að breyta ei'tir dæmi hans og
kenningu.
B: Mér virðist þó svo sem góðverkin séu einnig skil-
yrði fyrir sáluhjálp, og hversvegna er þá komist svo að orði,.
að maðurinn réttlætist af trú án verka lögmálsins? pað
veldur misskilningi.
A. pað veldur engum misskilningi hjá þeim, sem trúa
í einlægni og sannleika, en það orðalag er ásteitingarsteinn
þeim, sem ekki trúa. Væri réttara að segja: Maðurinn
réttlætist af verkunum án trúar? pað væri í mínum augum
hið sama sem að segja, að maðurinn yrði sáluhólpinn ef
hann gæfi ölmusu, í hvaða tilgangi eða hugarþeli sem hann
gerði það. pá væri sá, sem gefur ölinusur, jafn réttlátur,
hvort sem hann gerði það í þeim tilgangi að græða á því
álit eða fé, eða ef hann gerði það af fórnarþrá hjarta síns,
af ást til þess, sem hann gefur, af því að hann tryði, að hann
væri bróðir hans og jafningi fyrir Guði. pað er hugarástand
mannsins, trú mannsins, sem gjörir ólmusugjöfina að góð-
verki. Að segja að verkin réttlæti manninn án trúar, væri á
sinn hátt hið sama sem að segja að á jurtinni sprytti fyrst
ávöxturinn og svo rótin. Trúin er rótin, sem ávextirnir
(góðverkin) spretta af, og eins og blómið mundi deyja og