Sameiningin - 01.12.1917, Blaðsíða 25

313
Iblessun réttlætingar af trúnni, og rækjum trúlega vora sérstöku
Tiöllun innan kristninnar”.
x /
-^
® FYRIR UNGA FÓLKIÐ 0
Deild þessa annast séra F. Hallgrímsson.
RÓSIN HANS TOMMA.
Jólasaga.
Hú'n Dóra Brown fór snemma á fætur jóladagsmorguninn. Hún
íór í yfirhöfnina sína og flýtti .sér út, til þess aö fara á pósth'úsiS
meö nokkur jólaspjöld, sem. hún hafði gleymt aS afgreiSa kveldiö
áSur. Hún hafði áitt sérlega annríkt dagana á' undan,1 því hún átti von á
gestum á jóladaginn. Hún var heldur ekki lengur á leiðinni en hún
þurf.ti, og flýtti sér heim til þess að útbúa morgunmiatinn.
FaSir hennar lét ekki á sér standa, því hann vissi aS hana lang-
aði til þess aS koma morgunverkunum af sem fyrst. 'Þ.egar þau voru
sezt að borðum, haföi 'hann orS á því, aS honum hefSi heyrst hún
fara út Mukkutíma áSur.
“Já”, sv'araSi Dóra, “eg fékk meS póstinum í gærkveldi nokkur
jólaspjöld, sem eg átti 'ekki von á, og eg gleymdi iþvií alveg í annríkinu
aS senda spjöld í staSinn þangaS til í morgun, svo aS eg flýtti mér
eins og eg gat aS afgreiSa þau, svo aS þau yrSu borin út fyrir "hádegi”.
“Spjöld í staSinn?” sagSi Mr. Brown.
“Já”, svaraSi dóttir hans; “eg kann aldrei viS þaS, aS láta standa
mpp á mig meS jólakveSjúr og jólagjafir. Þeir sem senda mér spjöld
eSa gjafir, fá þaS alt af endurgoldiS á sama hátt, nema því aS eins,
aS 'þaS komi 'svo seint, aS mér sé þaS ómögulegt. En venjulega fer
eg þó nokkuS nærri um íþaS, hverjir munu hugsa til mín”.
“Eg skil”, svaraSi faSir hennar alvarlega, og svo var ekki meira
um þaS talaS.
Stundarkorni síSar stóS Dóra viS gluggann og var aS horfa út,
því hún átti von á gestunum á hv'erri stundu. Þá var dyrabjöilunni
hringt. Dóra fór til dyra, og þar var kominn sendisveinn meS sím-
skeyti til 'hennar. ÞaS var frá fjölsikyldunni, sem hún hafSi boSiS til
sín, og sagSi frá því, aS gestir, sem þau hefSi ekki búist viS, hefSu
komiS til þeirra, og þess vegna væri þeim ómögul'egt aS koma; þau
óskuSu henni og föSur hennar gleSilegra jóla og sög’Su aS jólasend-
ingar væru á leiSinni.
í borSstofunni, þar sem hún var búin aS útbúa skrautlegt mat-
borS handa gestunum, hi'tti hún föSur sinn. Rödd hennar skalf af
vonbrigSum og gremju, þegar hún las honum símskeytiS. “Þetta er
cftir þeim”, sagSi hún; “þau eru ekki annaS en sjálfselskan og kunna
ækki að taka tillit til annara. Þau vita þaS vel, aS eg hefi lagt á mig