Sameiningin - 01.12.1917, Blaðsíða 20

308
dikari í Sankti Markúsar kirkjunni, einni helztu kirkju borg-
arinnar og heyrandi til klaustri því, er hann hafði áður kent
í. Var hann bráðlega kosinn yfirmaður klaustursins og
stóð nú gengi hans sem hæzt og vegur hans í mestum
hlóma.1)
Florence var að nafninu til lýðveldi. En í raun og veru
var þar einveldisstjórn. Hét maður sá Lorenzó dé Medici,
aí hinni frægu Medici-ætt, sem drotnaði yfir borginni. Var
hann bæði vitur maður og lærður, stjómkænn og skáld gott,
veraldarmaður hinn mesti, fégjam og barst mikið á. Höfðu
þeir ættmenn komið svo ár sinni fyrir borð, að þeir voru
hver fram af öðrum eins og nokkurs konar konungar þar í
borginni.
Klaustur það er Savonaróla stýrði höfðu þeir Medici-
ættmenn bygt upp og prýtt á marga vegu. Hafði sá siður
viðgengist lengi, að þegar nýr klausturformaður var kosinn,
þá fór hann á fund þess Medici höfðingja er þá réði mestu
og þakkaði fyrir embættið. þessu neitaði Savonaróla mjög
afdráttarlaust. Embættið væri frá Guði og honum einum
mundi hann þakka og veita lotning. Varð Lorenzó út af
þessu mjög fjandsamlegur í garð hans. Fékk hann munk-
inn Maríané hinn mælska til að bera hinar fráleitustu sakir
á Savonaróla. Svaraði Savonaróla þeim kæmm og hafði
Maríanó hina mestu skömm af öllu saman. Gerðist hann
upp úr því einn af skæðustu fjandmönnum Savonaróla.
f Aprílmánuði 1492 lagðist Lorenzó banaleguna. Sendi
hann þá eftir Savonaróla og vildi láta hann búa sig undir
dauðann. Fór Savonaróla á fund hans, en þó nauðugur.
Setti hann hinum deyjandi manni þrjá kosti. Lorenzó vildi
heyra skilmálana. Var sá fyrstur, að iðrast syndanna og
kasta sér í náðarfaðm Guðs. Kvaðst Lorenzó albúinn að
ganga að þessu. Sá var annar, að skila aftur rangfengn-
um auði. Lorenzó hikaði við, en gekk þó að því líka. priðji
kosturinn var, að gefa Florence aftur frelsi sitt. Sneri
Lorenzó sér þá til veggjar og svaraði engu. Beið Savona-
róla við stundarkom, gekk síðan burt og skildi þar með
þeim. — Lorenzó þessi var faðir Leó páfa hins tíunda, þess
er bannfærði kirkjuföður vom Lúter.
) Embættisnafn Savonaróla var ekki Ábóti, heldur Prior. Var
þa8 venjulega embættistitill þess, er næstur gekk Ábóta aS völdum í
klaustri, en stundum þess er æóstu völd hafSi, og4 var þá enginn i þvi
klaustri, sem bæri svo stórt nafn a'S vera nefndur Ábóti. Hefir þaS
fyrirkomulag veri'S i þessu klaustri i Florence, því Savonaróla hafSi
þar æ'Sstu völd.