Sameiningin - 01.03.1909, Blaðsíða 14

IO
sjálfan sig í heilagri bœn. Og hann lieldr þeirri bœn-
arbaráttu áfrani þangað til orðið er blíða logn á hafi
píslarsögu-hugsananna, friðr og ró í sálu lians. Og það
verðr logn á þann hátt, að hann biðr þar til er hinn
mannlegi vil.ji hefir algjörlegp, beygt sig undir hiuu guð-
lega vilja. Á sama augnabliki birtist Jesú engill af
himni til að styrkja hann. Þá er hann undir það búinn,
brynjaðr himneskum styrk og heilagri þolinmœði, að
ganga út í píslirnar, sem vfir vofðu. Nú er hann ró-
semin sjálf. Og rneir en að hálfu leyti hefir hann lokið
þeirri píslarsögu áðr en hún er byrjuð.
Yirði nú kristið fólk vort þessa sjón vel og vandlega
fyrir sér á föstutíðinni, sem nú er yfir oss að líða, svo
vel, að allir verði verulega hrifnir. Láti enginn sjón
þessa líða fram hjá sér til ónýtis. Láti menn hana með-
al annars verða til þess, að þá er þeir í ókomnu stríði
lífsins neyðast til að gráta af hryggð, þá geti þeir jafn-
framt í Jesú nafni grátið af gleði.
-----o-----
Atrúnaðr Abrahams Lincolns.
Brot úr rœðu, er séra Björn B. Jónsson flutti á ensku
á aldarafmæli Lincolns.
--------Eg hefi verið lieðinn að tala hér um átrúnað
Lincolns forseta, og sannarlega er það mjög nauðsyn-
legt, að menn gjöri sér ljósa grein fyrir þeim þætti í sál-
arlífi mannsins, þegar tilraun er gjör til þess að kynnast
honum til hlítar. Almennt er það viðrkennt, að átrún-
aðr mannsins skapi að miklu leyti manngildi hans. 0g
er vér athugum framkomu Abrahams Lincolns, verðr oss
það ljóst, að trú hans var sterkasta hreyfiafl tilfinninga
hans og vilja. Frumorsök alls styrkleika hans var full-
vissan um það, að hann ávallt væri á valdi guðs og háðr
guðlegum áhrifum. Ljósari meðvitund en flestir menn
aðrir hafði hann um það, að guðs andi leiðbeindi honum,
og guð veitti eftirtekt hverju orði hans og öllum athöfn
um. Honum fannst hann vera kallaðr af guði líkt og Mós -
es forðum til að vera leiðtogi lýðsins. Svo sterk var sá