Sameiningin - 01.03.1909, Blaðsíða 18

14
Kristr kennt þessum afburða-manni, sem var höfði hærri
öllum samtíðarmönnum sínum og gnæfir enn sem Gríbr-
altar-klettrinn upp úr hafi tímans. Hann átti barns-
hjartað óskemmt til dauðadags. Þótt hann væri hátt
upp hafinn yfir aðra menn, var hann ávallt hreinn í
lund, viðkvæmr og ástríkr. Þess vegna elskum vér
hann og blessum minningu hans. Guð gefi, að minning
þessa góða manns sé eins og engill frá himni ávallt upp-
yfir þjóð vorri, svo liún verði hógvær, hrein og guðelsk-
andi, jafnframt því, sem hún er auðug og voldug. Já,
guð gefi, að andi Abrahams Lincolns livíli vfir oss að
eilífu.
Nokkur orð um deiluna.
Eftir séra Rúnólf Marteinsson.
1 „Heimskringlu' ‘ -blaði einu, sem nýlega hefir birzt,
er ritgjörð eftir Lárus Guðnmndsson um „Trúmálin og
deiluefnið'G Er þar átt við núverandi trúardeilu kirkju-
félags vors. Þar er ýmislegt vel sagt, ekki sízt það, að
þetta sé ekki neitt deilumál milli tveggja manna, heldr
tilheyri öllum jafnt, að það sé heilög skylda......,,fyrir
hvern einasta mann og konu að gjöra grandgæfilega upp
reikningana við sjálfa sig, gæta vandlega að, hvar hann
feða liún] stendr í tilliti til sinnar hjartanlegu trúa r-
sannfœringar.“ Á þetta atriði er tæplega unnt að
leggja of mikla áherzlu. Lúterska kirkjan hefir frí,
upphafi lagt áherzlu á hið almenna prestdœmi kristinna
manna, rétt hvers einstaklings til að eiga óhindrað við-
tal við guð í eigin hjarta sínu. En með þessu er mann-
inum fengið hið mesta vald, sem hann getr eignazt á
jörðinni. f þessu er það í raun og veru fólgið, að hana
hefir frjálsræði til að velja hið góða eða hafna því, láta
líf sitt tengjast guði eða varpa honum fvrir borð. Liggr
þá ekki í augum uppi, að hinum dýrmætustu hlunnindum
mannsandans fvlgir hinn mesti vandi, sem hugsazt getr!
Það er því vissulega ekki um skör fram, þá er eins mikið
er um deilur og nfi, að menn sé beðnir að athuga málin