Íslendingur - 24.12.1947, Blaðsíða 3

Jólin 1947
Jólin 1947
lcudinauv
Séra S’étur Siguvgeirsson:
Verið
boða
óhræddir, því sjá, ég
yður mikinn fögnuð.”
/ kyrrð hiruiar austurlenzku nætur sátu fjár-
hirðar eigi langt jrá þorpinu Bethlehem í Gyð-
ingalandi, og vöktu yfir fjárhópum. — Þeir
voru á verði og gættu þess, að engin sauðkirul
hyrfi úr hópnum eða fœri inn á ræktuðu gras-
svæðin við beitilandið. Þeir hlusluðu rneð at-
hygli, ef eitthvað rauf næturkyrrðina, því að
villidýr gátu verið á sveimi eftir bráð sinni,
rœningjar voru oft í leit að ránsfeng í skjóli
næturinnar.------Þetta var hin ldjóða nœtur-
sturul fjárhirðanna. Vökunótt þeirra, sem gættu
fjárins úti í haganum.
ALlt í einu skeði hið óvænta. Enginn var
því viðbúinn. Himnesk vera birtist. Mynd hins
guðlega braust í gegnuni nœturhúmið. Iiún
varð sýnileg fyrir augum þeirra. Dýrð Drott-
ms geislaði, sem af sólu. — Nóttin, — kyrrð-
in, — myrkrið var rofið. — Hrœddir spruttu
smalarnir á fætur. — Þá heyrðu þeir orðin:
„Verið óhræddir, því sjá, ég boða yður mik-
inn fögnuð . . . . “
Síðan hafa ár og aldir liðið. Kynslóðir hafa
komið og farið. Sú kynslóð, sem nú byggir
Island, hefir enn einu sinni gengið inn til hinn-
ar löngu skammdegisnœtur. Nú lifum vér í
skauti hinna köldu nótta við norðurbaug. —
Vér erum sem hjörðin í nœturmyrkrinu svarta.
bauð hættunni lieim forðum úti í haganum,
þannig er andlegt myrkur hinn mikli sálar-
liáski. Og vér búum enn við þetta myrkur, því
að það er satt, sem Davíð Stefánsson frá
Fagraskógi segir í hinni nýútkomnu kvæða-
bók sinni:
„Enn eru viðsjár víða
og vélráðin grímuklœdd.
Marga svíður í sárin,
og sum verða aldrei grædd.
Við siglum sökkvandi skipum,
og sum koma aldrei í höfn.
Við tignum tilbúna guði
og trúum á mannanöfn.“
Þeir sem vaka horfa út í þessa niðdimmu
nótt, hinn mikla háska hverri sál. Og vér verð-
um að viðurkenna, að eins og nóttin umlykur
oss, þannig býr hún einnig í oss. — Myrkra-
völdin eiga enn ítök í sál vorri. — Heimurinn
liræðist nýtt blóðbað, og vér óttumst, að suiulr-
ung, öfund og eigingirni verði hinu unga lýð-
veldi voru að fjörtjóni.
En í gegnum þelta mikla myrkur brjótast
frarn geislar Ijóssins. Mynd hins guðlega verð-
ur sýnileg fyrir augum vorum, og orðin, sem
forðum voru flutt fjárhirðunum, hljóma enn:
„Verið óhræddir, því sjá, ég boða yður
mikinn fögnuð
H. Vökumennirnir sjá hætturnar. Eins og nóttin ,t m
^'llllilimiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii'iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiMiiiuiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiBiimiiiiiiiiiiniiiiiiiimiiiiiiiiiiiillllll^