Faxi - 01.12.1957, Blaðsíða 2

110
F A X I
BRÉF FRÁ ÓLAFI SKÚLASYNI
Nýlega hefir mér borizt bréf frá sr.
Olafi Skúlasyni, sem nú hefir um tveggja
ára skeið starfað hjá ísl. söfnuði í Vestur-
heimi og getið sér þar hið bczta orð. Óþarft
er að kynna sr. Olaf hér á lians bernsku-
og æskustöðvum. Allir Keflvíkingar þekkja
hann að göðu einu og hinir, er síðar hafa
flutzt hingað, hafa sjálfsagt heyrt eitthvað
gott frá honum sagt. Námsferill hans hér
heima var með glæsibrag og það er einnig
hin stutta starfssaga hans í Vesturheimi.
En þar sem hréf sr. Ólafs er mjög fróð-
legt og skemmtilegt og lýsir vel störfum
hans og áhugamálum, tel ég það eiga crincli
til Keflvíkinga og annarra vina hans á
Suðurnesjum og leyfi mér því að birta
kafla úr því hér í blaðinu. Og um leið og
ég þakka honum bréfið, óska ég honum
og fjölskyldu hans gleðilegra jóla og allra
heilla í framtíðinni.
Ritstj.
Kæri vinur.
Mér hefur alltaf vcrið hálfilla við af-
sakanir, sérstaklega þegar ég þarf að biðj-
ast þeirra. En cinhvern veginn finnst mér,
að ekki komi annað til mála, en að ég
stynji einni slíkri beiðni upp núna, er ég
loksins læt heyra í mér eftir tveggja og
hálfs árs þögn. Það liggur rcyndar við,
að mér finnist það næsta ótrúlegt, að það
sknli raunverulcga vera svona langt síðan
við sáumst seinast, en tíminn flýgur. Oft
hef ég nú hugsað mér að setjast niður og
senda þér ltnu eða „Faxa“ okkar kæra
kveðju, en af hvorugu hefur orðið. En svo
urðu aðallega þrjár ástæður til þess, að ég
lét nú loksins verða af því að hyrja á bréfi
til þín: I fyrsta lagi var það hréf frá séra
Eiríki Hrynjólfssyni í Vancouvcr, Kanada,
sem við þekkjum nú svo vel, þar sem
hann er að minnast á liðna daga og Kefla-
víkina okkar kæru; önnur var sú, að pabbi
minn skilaði kveðju frá þér og því með, að
þú værir orðinn hissa á þögninni, sem ríkti
í kringum mig; og þriðja ástæðan og e.t.v.
sú mikilvægasta var, að ég sá seinustu ein-
tökin af „Faxa“ hjá honum séra Valdimar
J. Eylands, þegar ég var í Winnipeg fyrir
skömmu. Allt þetta orkaði á mig, svo að
ég einsetti mér að víkja öllu öðru til hliðar
og láta nú verða af þessu.
íbúðarhús sr. Ólafs Skúlasonar.
Reyndar kann nú svo að vera, að þér
finnist þetta einkennilega til orða tckið, er
ég tala um að „víkja öllu öðru til hliðar".
A.m.k. lýsti vinur minn í Keflavík og sam-
verkamaður þinn því yfir í bréfi nú fyrir
skömmu, að hann gæti ekki skilið í því,
að ég hefði svo mikið að gera, að ég hefði
ekki haft tíma til þess að skrifa honum
reglulega. En okkar á milli, þá hef ég ekki
þurft að kvarta undan atvinnuleysi, síðan
ég kom vestur! Og til að segja frá einhverju
í sambandi við þetta (og vcrð ég þá enn
einu sinni að grípa til afsökunarbeiðni, ef
fyrstu persónu fornafnið skyldi koma of
oft fyrir í þessu hréfi!) þá er bezt að hyrja
á því að lýsa fyrir þér í örfáum orðum
nokkru af því helzta, sem fyrir hefur borið
í starfi mínu.
Hcimlii okkar er i Mcjuntain í fylkinu
Norður Dakóta. Mountain þessi státar sig
af því að vcra minnsta horg Eandaríkjanna.
Annað sem hér er og við erum montin
af, er elzta kirkja, sem Islendingar hafa
byggt á þcssu meginlandi. Var hún hyggð
1884, og lýsir hún kjarki og dugnaði þess-
ara fátæku Islendiga, sem veðsettu lönd
sín og eignir til þess að geta komið upp
kirkju sem allra fyrst. Og ekki hafa þcir
kastað höndunum til verksins. Það voru
gerðar gagngerðar endurbætur á henni
veturinn 1955—1956, og ég horfði alveg
undrandi á bjálkana og viðinn, sem not-
aður hafði verið. Það var greinilegt, að ekki
höfðu þeir valið af lakara endanum. Annað
sem þessi bær hefur og vert er að minnast
á, er Ellihcimilið Borg. Var það byggt
1943 fyrir frjáls samskot fólks í þessu
prestakalli, og stjórnað af safnaðarmönn-
um. Kýs hver söfnuður einn fulltrúa og
mæta þeir allir auk prests og forstöðukonu
einu sinni í hverjum mánuði. Og það hczta
við þetta allt, er það, að heimilið ber sig
og er orðlagt um allt ríkið, og þótt lengra
væri farið, fyrir myndarskap. Vistfólkið er
af öllum þjóðernum, en samt eru íslend-
ingarnir í meiri hluta, og efast ég um, að
nokkurs staðar sé unnt að finna tryggari
syni og dætur fósturjarðarinnar heldur en
þetta gamla fólk. ísland er sveipað helgi-
ljóma í augum þeirra, enda þótt það á
stundum reyni að leyna því og draga úr
heimþránni mcð því að benda á það, sem
því finnst miður fara heima. (En reyndar
þarf fólk ekki að vera svo fjarska gamalt
til að langa til íslands). Og ekki get ég
annað en dáðst að því, hvcrsu þykkt ls-
lendingsblóðið er, þegar ungir menn og
konur, sem aldrci hafa séð Island, kunna
ekki einu'sinni málið, en tala samt alltaf
um landið sem „heima“. „Römm er sú
taug“. Og ekki veit ég, hvort við gerum
okkur oft Ijóst heima á Islandi, hversu
mikla eign landið á hér vestra, eign, sem
ekki má láta fara forgörðum heldur verður
að annast um og bera umhyggju fyrir. Og
ekki megum við heldur halda, að þetta
fólk hafi yfirgefið Island, af því að það
langaði til þess, langt í frá. Mér er sagt, að
landnemarnir hafi næstum allir verið að
vinna sér inn fyrir fargjaldinu heim aftur
og e.t.v. þcss vegna stritað eins mikið og
raun ber vitni. Fæstum þeirra auðnaðist
samt að líta Island augum aftur, cn hug-
araugun sljóvgast aldrei. Gamall vinur
minn, sem heima á hér fyrir sunnan, og
búinn er að vera blindur um árahil, segir,
að hann væri orðinn slurlaður, ef hann
gæti ckki dvalizt í dölunum á Norður-
landi, þcgar myrkrið sest að honum sem
svartast. „Þar er ég langdvölum“, segir
hann „og sé þar greinilega liverja þúfu og
hvern lækinn, enda þótt ég gcti ekki einu
sinni séð móta fyrir þér, þar sem þú situr“,
bætir hann við. Að vísu er það íslancl, sem
þeir sjá, æði breytt. Og ekki cr við því að
búast, að þctta fólk geti áttað sig á öllum