Faxi - 01.12.1957, Blaðsíða 12

120
F A X I
Nema hún sé flutt þangað, svaraði hann.
Hann var orðinn hálf aumingjalegur, svo
ég hélt aftur af mér og ók þegjandi út í
Ytri Njarðvík. Loksins þegar ég beygði
niður í þorpið, bað ég hann að segja mér
hvar húsið væri. Hann lét mig aka drjúg-
an spöl niður eftir aðalgötunni, unz hann
bað mig loks að nema staðar.
Eg kem með þér, sagði ég, ákveðinn og
óumflýjanlegur eins og i!I örlög.
Hann andvarpaði, ypti öxlum, og við
gengum heim að húsinu. Þegar hann hafði
hringt og beðið góða stund, kom roskinn
maður til dyra. Kunningi minn virtist
klumsa, og þar eð ég gat ekki staðið
fyrir framan manninn til lengdar stein-
þegjandi, sagði ég að lokum:
Hann er að leita að henni móðursystur
sinni.
Föðursytur, gall hann þá við.
Og hvað heitir hún? spurði maðurinn.
Já, hvað heitir hún? spurði ég líka.
Agúst, sagði hann án þess að blikna,
Agúst í Skálabergi.
Njarðvíkingurinn fór að hlæja, en ég
varð hræddur. Ég fór alvarlega að óttast
um heilsu vinar míns.
Ágústa í Skálabergi ætlaðirðu að segja,
lasm., er það ekki? spurði Njarðvíkingur-
inn brosandi.
Nei, sagði vinur minn þvermóðskulega,
hann heitir Ágúst í Skálabergi.
Hann hver? spurði ég varfærnislega.
Hann föðurbróðir minn auðvitað, svar-
aði hann. Gamall maður rauðhærður með
bogið bak og skalla, alltaf kenndur við
Skálaberg.
Njarðvíkingurinn strauk sér um höfuðið,
sem bara var sköllótt en ekki rauðhært líka,
mjakaði sér inn fyir og skellti aftur hurð-
inni. Eftir stóðum við á tröppunum, ég
ringlaður og áhyggj ufullur.
Heyrðu kunningi, sagði ég, nú hættum
við þessari leit og höldum til baka.
Eg tók í handlegg hans og leiddi hann
út í bíl eins og barn. Þegar ég hafði komið
mér fyrir í sætinu, ók ég af stað, en hann
teygði úr sér og strauk svita af brám.
Vertu rólegur, vinur, sagði ég, það er
rétt, teygðu úr þér og hvíldu þig. Þú hefur
blaðrað heilmikið í kvöld, nú segir þú mér
allt af létta, ég veit þér líður betur á eftir.
Þetta er það versta, sem ég hef komizt
í, sagði hann og varpaði öndinni mæðulega,
fari það grábölvað, ég hélt ekki að þetta
væri svona erfitt.
Hvað? spurði ég.
Manstu í Cuxhaven? sagði hann eins og
hann hefði ekki heyrt spurningu mína,
manstu hvað hún var helvíti ljót í Cux-
haven, dækjan á kránni? Ég viðurkenndi
það, að systurnar í Hull voru ágætar eftir
því sem við var að búast, en fannst þér ekki
vanta eitthvað? Eitthvað hreint- og sak-
laust?
Saklaust? spurði ég, er það nú ekki að
krefjast of mikils?
Kannski, sagði hann, andvarpaði og
þerraði svitann.
Við vorum komnir upp á Stapa, og ég
ók í loftinu. Móts við Dýpri Skoru fór hann
strax að impra á því, að ég hægði á ferð-
inni, og þegar við fórum austur af Gríms-
hól, var hann blátt áfram farinn að biðja
mig að aka hægar. Eg gerði það, og þóttist
vel gera, en þegar við komum í Lyng-
brekkurnar bað hann mig að stoppa. Eg
ætlaði ekki að anzsa honum; hér vildi
hann líka stoppa í kvöld, og ég ætlaði að
humma það fram af mér. Þegar hann hót-
aði að kasta sér út ef ég næmi ekki staðar,
lét ég undan og ók út fyir veginn.
Ég skil við þig hérna, sagði hann.
Hvaða vitleyssa, sagði ég, þú ert veikur
og ég skil ekki við þig. Nú förum við upp
í aftur.
Nei, sagði hann, ég fer hérna fram á
brún.
Ég kem með þér, sagði ég.
Við gengum norður moldarflög og móa,
unz við komum fram á brún. Háflæði var,
og sjórinn lá frostblár framundan, en hand-
an hans voru húsin í Vogum. Einn bær
klúkti alveg fyrir neðan okkur, umgirtur
sjó undir háu bergi. Þetta var bærinn, sem
hann hafði mænt á í kvöld, þegar við fór-
um suður.
Hann lagði' af, stað niður og ég elti.
Við höfum alltaf unnað frelsinu, sagði
hann, og víst er það mikils virði. Það er
andskoti erfitt að afsala sér því. Trúðu
mér til, dagurinnj í gær og í dag hefur
verið einn erfiðasti dagur á æfi minni. Þetta
eru svo fjári þung spor. Og þó vissi ég
alltaf að ég mundi fara hingað, hjá því
varð ekki komizt, ég þráði það heitara en
allt annað. Eg hef verið að streitast á móti
í heilan sólarhring, gabbað mig skemmi-
lega og dregið dár að mér og ruglað þig
unz ég vissi hvorki upp né niður. Þú skilur
bráðum hve bágt ég hef átt.
Við vorum nú komnir að bænum og
hann knúði dyra. Maður við aldur kom út
og heilsaði kunnuglega. I kjölfar hansikom
ung stúlka og beið ekki boðanna, heldur
kastaði sér um háls honum og kyssti hann
svo ákaft, að engu var líkara en við værum
ekki til. Auðvitað sneri ég mér undan, en
ég tók þó eftir því, að hún var skrambi
lagleg.
Ég er búin að bíða frá því í gær, kjökraði
hún, ég hélt að þú ætlaðir aldrei að koma.
Eg? sagði hann alveg steinhissa og augu
hans ljómuðu af sælu, ég sem er kominn
fyrir fullt og allt.
Fjandakornið, ég vorkenndi honum hætis
hót.
i
‘1
Gleðileg jól og farsælt komandi ár!
Þökkum viðskiptin á árinu.
Matvörubúðin „Breiðablik##