Faxi - 01.12.1957, Blaðsíða 13

F A X I
121
„Lýsa þeim, sem Ijósið þrá, en lifa í skugga”
F/uff / tilefni setningar umdœmisstúkuþings í Keflavík 10. nóv. 1957.
Texti: Jóh. 4, 46—53.
Jesús sagði: „Eg er ljós heimsins. Hver,
sem fylgir mér, mun ekki ganga í myrkr-
inu, heldur hafa ljós lífsins.“
Konungsmaðurinn kom til Jesú, og bað
hann að lækna son sinn, er var sjúkur og
mjög þungt haldinn.
Jesús segir við hann: Far þú, sonur
þinn lifir. — Maðurinn trúði því, sem
Jesús talaði til hans og fór burt.
Og þegar heim kom, var sonurinn heill
orðinn.
Og konungsmaðurinn trúði, — og allt
hans heimafólk.
En hverju trúði konungsmað.urinn ?
Hvað hafði hann sannfærzt um, þegar
Jesús læknaði son hans — og gaf hon-
um aftur lífið?
Hann trúði því, að Jesús væri Kristur
— hinn fyrirheitni Messías. Hann trúði
því, að hann væri hinn eingetni sonur
Guðs, sem Guð forðum hafði lofað for-
feðrunum, að hann skyldi láta fæðast
manna á meðal, — til þess að hjálpa
okkur, — vera hið eilífa ljós okkar, —
gefa okkur kraft, huggun, frið og von, —
og sannfæra okkur um, að Guð elskar
okkur, — og að við erum hans börn.
Þetta var — og er hinn mikli gleðiboð-
skapur, sem Jesús kom með í heiminn
— til handa okkur öllum, sem á hann
trúum. Þetta var það, sem hann vildi sýna
okkur með öllum sínum kraftaverkum
og kærleiksverkum, sem hann gerði, þegar
hann gekk um á jörðu hér — og gjörði
gott Og græddi alla.
Og hvað er dýrmætara en það, að mega
trúa þessu og treysta í öllu lífi sínu, að
Jesús er frelsari okkar og hjálpari og ná-
lægur okkur á hverri stundu lífsins.
Hve það er dásamlegt — fyrir okkur
öll, — og þá ekki sízt fyrir þá, sem í sér-
stökum skilningi hafa sagt myrkraöflum
mannlífsins stríð á hendur, — að vita
þetta, að Jesús er hið eilífa ljós, sem ávallt
lætur ljós sitt ljóma inn í sál okkar og
lýsir okkur með kenningu sinni um Guðs
eilífu föðurelsku. Ekkert er jafn mikil-
vægt að hafa hugfast eins og þetta, að
við erum elskuð, — það er um okkur
hugsað, — það er borin umhyggja fyrir
okkur, — að Guð gleymir engum, — að
Jesús er allra vinur — og bróðir.
Hinum veika og vanmátta manni veitir
Jesús þann styrk, sem hvergi annars
staðar er að finna eða fá. — Það er að
vísu gott að eiga góðan bróður og vin
manna á meðal, — hann getur á erfiðum
stundum veitt veikum vini mikinn styrk
— og tendrað bjart ljós, þar sem áður var
ekkert nema myrkur, — en öll mannleg
hjálp nær þó harla skammt, — nema því
aðeins, að Jesús sé hafður með í verki,
— hann einn er þess megnugur, að full-
komna það, sem við mennirnir í veik-
leika okkar höfum byrjað á. Hinn um-
skapandi máttur orða hans getur enn í
dag gefið því líf, sem fyrir okkar sjónum
átti það eitt fyrir höndum, að deyja.
Það sannar þessi litla saga, sem er að-
eins eitt einstakt dæmi af óteljandi mörg-
um.
Það gerðist eitt sinn á fjölmennri sam-
komu, að trúlaus maður flutti þar ræðu,
sem að mestu leyti var árás á kristindóm-
inn, og komst hann svo að orði meðal
annars, að fagnaðarerindið um Jesúm
Krist væri ekki annað en skröksaga.
Að ræðunni lokinni bað óbrotinn erf-
iðismaður sér hljóðs og beiddist leyfis um
að mega leggja eina spurningu fyrir ræðu-
manninn.
Þegar ræðumaðurinn játti því, tók hinn
svo til máls:
„Fyrir tuttugu árum var ég hinn mesti
illræðismaður í þessum bæ, — allir forð-
uðust mig — og flestir voru hræddir við
mig. Ég var forfallinn drykkjumaður, og
auk þess komst ég þráfaldlega undir
manna hendur. Fjölskylda mín og nán-
ustu vinir voru óþreytandi að reyna að
venja mig af drykkjulesti mínum, — lög-
reglumennirnir og fangaverðirnir reyndu
að snúa mér, en það hreif alls ekki fremur
en aðrar tilraunir. — Sjálfum var mér
það vel ljóst, hvílíkt afhrak ég var orðinn,
en í sjálfum mér átti ég engan kraft til
þess að breyta lífi mínu.
En þá var það, að boðskapur fagnaðar-
erindisins snart hjarta mitt. Ég mætti
Frelsaranum, — Jesú Kristi — og lofaði
honum að lækna mig. Hann tendraði
sitt eilífa ljós í hjarta mínu, — og fyrir
hans hjálp gat ég snúið baki við mínu
vonda líferni og stend nú hér sem frjáls
maður, sem enginn lengur fælist að rétta
bróðurhönd. — Og nú langar mig til að
spyrja yður, hvernig á því stendur, að
fagnaðarerindið um Jesúm Krist, sem þér
segið að sé skröksaga, skuli vera sterkara
en allt þetta, sem ég nefndi, — ástvinir
mínir með fortölum sínum, lögreglu-
mennirnir með hirtingum sínum — og
fangaverðirnir með klefum sínum? —
Hún er þá mjög undarleg, — skröksagan
sú.“
Þegar ræðumanninum varð orðfall,
bætti erfiðismaðurinn við þessum orðum:
„Þér getið sagt hvað sem yður lýzt, herra
minn, en mig fáið þér aldrei ofan af því,
að fagnaðarerindið er „kraftur Guðs til
hjálpræðis, hverjum þeim sem trúir.“
Slíkur hjálpari reyndist Jesús þessum
ógæfumanni, sem sífellt var að villast
lengra og lengra út í sortann og myrkrið.
Hann mætti honum — í orði sínu — og
læknaði hann. Hann einn gat það, sem
enginn mannlegur máttur hafði getað, —
að kveikja ljós í sál hans, — og beina
honum af ógæfuveginum — inn á brautir
farsældar og sannrar gæfu.
Slíkur hjálpari vill Jesús reynast okkur
öllum — vinir mínir. Þótt við höfum
e. t. v. ekki villzt út á sömu ógæfubraut
og maðurinn, sem sagan greinir frá, þá
þurfum við þó, engu að síður, á hans
hjálp að halda — í smáu og stóru. An
hans, — „er allt vort traust óstöðugt, veikt
og hjálparlaust," — en sá maður, sem er
höndlaður af Kristi — og kærleika hans,
er stórveldi í þjóðfélagi sínu. Hann getur
gefið vonlausum von, — hann getur borið
birtu inn til þeirra, sem í myrkri búa, —
og hann getur kveikt líf, þar sem áður
var aðeins dauði.
Að slíkum manni vill Kristur gera þig
— og mig.
Hann er okkar bjartasta ljós, sem lýsir