Faxi - 01.12.1972, Síða 5

Scra Biörn Jónsson kann óvallt vel við sig með ungu fólki
„Hýt þess að standa
í stórræðum "
— segir séra Björn Jónsson, prestur í Keflavíurprestakalli
— Þegar við erum ungir, þá dreymir
okkur stóra drauma og við ætlum að geia
mikið og margt, en þegar árin færast
yfir, þá get ég sagt eins og þjóðskáldið
Matthías, er orti á gamals aldri um sig og
stallbræður sína; maður ætlar að predika
alveldi andans og svo framvegis og fylla
umhverfið eldlegum tungum, en þáð
verður oft lítið úr því högginu, sem hátt
er reitt, og þegar maður lítur til baka,
sést að allt, sem maður hefur verið að
reyna að berjast og brjótast í, er meira
og minna í molum, ineðal annars vegna
þess, að maður hefur gefið sig í of margt.
Ég er löngu búinn að sjá það, að stóra,
góða hluti geri ég aldrei, en ég hugga
mig við, að það er ef til vill hægt að
safna smávegis, einhverju litlu jákvæðu
saman, hingáð og þangað, og út úr því
verði samanlagt einhver örlítill árangur,
sem ég ekki sé, og mig langar ekki til að
sjá, en það nægir mér, ef sá sem ég er
að reyna að þjóna, sér eitthvað.
Hvort þetta mat séra Björns Jónssonar
á eigin verkum og árangri er rétt, legg
ég í dóm lesenda, en ég hef það á til-
finningunni, að þar verði niðurstaðan
önnur. Hinu skal ekki neitað, að séra
Björn hefur í mörgu að snúast, og hon-
um gekk ekki vel að finna stund í hinum
24 klukkutíma sólarhring til að svara
nok'krum spurningum mínum um tuttugu
ára dvöl og prestsstarf í Keflavíkursókn.
Presturinn, kennarinn, bindindishreyf-
ingarmaðurinn, æskulýðsfrömuðurinn og
áhugamaðurinn um mörg önnur félags-
mál, mátti varla af nokkurri mínútu sjá,
svo að ekki var um annað að gera, en að
ræna dálitlu af svefntíma mannsins, séra
Bjöms Jónssonar, skömmu eftir mið-
nætti. En hvað réði vali séra Björns á
preststarfinu?
— Ég er alnafni afa míns, sem var
prestur og prófastur norður í Skagafirði,
og það mun að minnsta kosti hafa verið
ósk móður minnar, á meðan ég var enn
ófæddur í móðurkviði, að svo fremi ég
yrði drengur, að ég fetaði í fótspor afa
míns. Hins vegar var því aldrei haldið
að mér, en trúhneigður hef ég verið frá
því ég man fyrst eftir mér, og alla mína
bernskutíð. Síðan gerist það, þegar ég
er fimmtán ára, að faðir minn veikist
mjög alvarlega. Ég varð að fresta því að
fara í unglingaskólann til að hjálpa til við
heimilið. Það var spurning upp á líf og
dauða með föður minn, sérstaklega man
ég eftir einu kolmyiku snemmvetrar-
kvöldi. Ég hélt að hann mundi ekki lifa
til morguns og ég æddi út á tún. kraup
þar á kné og lofaði Guði mínum því, að
ég skyldi reyna að þjóna honum eins og
hann sjálfur vildi, ef að hann gæfi pabba
líf. — Faðir minn er lifandi enn í dag.
Trúhne.'gð og trúleysi unglinga ber
næst á górna, en Björn segist sjálfur
aldrei hafa orðið var við að trú hans
tæki neinum breytingum á uppvaxtar- og
þroskaáium hans.
— Að vísu þá þorði ég ekki að tjá
mig mikið, vegna andrúmsloftsins í kring-
um mig, um þau efni. Ég var svo hepp-
inn, að við vorum alltaf þrír frændui
saman í M.A., og ég held að við höfum
nánast verið einu skólanemendurnir, sem
sóttu kirkju reglulega, þannig að prest-
urinn, séra Friðrik Rafnar, þekkti okkur
og var okkur ákaflega þakklátur fyrir,
hvað við vorum tíðir kirkjugestir. Og eitt
get ég sagt þér til dæmis, þótt ef til vill
megi telja það til hjátrúar. Ég var sann-
fæiður um að það hefði mikla þýðingu
fyrir mig upp á velgengni í prófum, að
fara í kirkju síðasta sunnudaginn, sem
messað var fyrir prófin.
Urn skólaárin ræðum við nokkra
stund, og er guðfræðiprófinu lýkur kem-
ur að vendipunkti í lífi cand. theóls
Björns Jónssonar.
— Já, ég var öldungis ósmeykur við
að sækja um Keflavíkurprestakall, því að
ég var svo sannfærður um að ég næði
ekki kosningu. Ég sagði við kunningja
mína: Ég er sæmilega ánægður ef ég fæ
tuttugu atkvæði, en mér finnst hálf
skammarlegt að fá fæiri.
En atkvæðin, sem Björn fékk, voru
gott betur en tuttugu, og allt í einu blasir
sú staðreynd við, að hann á að þjóna
stórum söfnuði, ungur og óreyndur.
— Það er undarleg tilfinning, að
breytast á einum degi úr skólastrák, sem
aðeins ber ábyrgð á sjálfum sér, í mann,
sem allt í einu er tekið mark á. Fyrsta
árið sem ég þjónaði, reyndi ekki svo mjög
FAXI — 177