Faxi - 01.12.1972, Blaðsíða 80

SMÁSAGA, eftir frú Taylor
Tækifæri drottins
Mikill fjöldi barna gekk í skóla okk-
ar í Shae-k'ichen, og flestir kinversku
kennararnir voru eins óhugasamir að
kenna þeim um „hið eina nauðsyn-
lega", veg sannleikans, eins og trú-
boðarnir. Við morgunbænina var það
ekki óvenjulegt, að um tvö til þrjú
hundruð drengir og stúlkur kæmu
daglega til að biðjast fyrir.
Ein kínversk kennslukona hafði
kennt lítilli Múhameðstrúar stúlku að
biðja. Stúlkan var búin að gefa Jesú
hjarta sitt og hafði mikinn óhuga ó
að læra meira, svo að kennslukonan
vildi taka litlu stúlkuna með sér inn í
herbergi, þar sem væri gott næði til
að útskýra fyrir henni, hvað það væri
að biðja í Jesú nafni, og til að biðja
til Guðs með henni um það, sem ló
þeim ó hjarta.
En heima hjó litlu stúlkunni voru
allir ó móti henni. Þegar hún talaði
um Drottin Jesúm og vildi biðja, varð
afi hennar mjög reiður. Hann var
drambsamur Múhameðstrúarmaður
og vildi ekki heyra neitt slíkt í sínu
húsi, og hann barði litlu stúlkuna og
jafnvel sparkaði í hana, ef hann só
hana vera að biðja. En litla stúlkan
hélt samt ófram að biðja, og vonaði,
að einhvern tima mundu foreldrar
hennar og afi snúa sér til Guðs, og
var viss um, að Drottinn mundi finna
einhverja leið til þess.
Um þetta leyti voru miklir erfið-
leikatímar vegna ræningjaflokka, sem
reikuðu um héruðin. Einu sinni höfðu
ræningjarnir tekið sér bólstað ein-
mitt hjó heimili afa hennar. Hann
hafði komizt í kynni við það, að her-
menn slíkir sem þessir voru aðeins
ræningjar í einkennisbúningi.
Einu sinni, þegar afi hennar var ó
gangi úti ó borgarmúrnum, só hann
sér til mikillar skelfingar, þennan
sama ræningjaflokk vera ó leiðinni
þangað aftur. Hann vissi ekki, hvað
hann ótti að gera. Það var ekki um
neina vörn að ræða gegn slíkum
mönnum, og ekki hægt að tala við þó.
Og hann vissi, að þeir mundu koma
beint til heimilis hans, því að það var
stærsta húsið í þorpinu og mest að
hafa.
Er hann var búinn að hugleiða,
hvort nokkuð væri það, sem hægt
væri að gera til varnar þessum ófögn-
uði, og fann, að allt mundi reynast
órangurslaust, sem honum hafði í hug
komið, kom honum allt í einu í hug
litla stúlkan. Auðvitað var hún vön að
biðja til Guðs. Hann flýtti sér heim og
hristi hana harkalega, þangað til hún
vaknaði, og útskýrði, hve alvarlegt
óstandið var, og hrópaði að endingu:
— Hafir þú nokkurn tíma beðið,
þó skaltu biðja nú. Ræningjarnir eru
ó leiðinni hingað aftur. Ég hef séð þó
af borgarmúrnum, og þeir munu bróð-
lega vera hér. Þú segir að Guð svari
bænum. Farðu nú þarna inn í herberg-
ið og.biddu. Bið þú Guð þess, að þeir
komist ekki að húsinu okkar.
Þar með ýtti hann stúlkunni inn í
herbergið og lokaði dyrunum ó eftir
henni.
Litla stúlkan var ekki nema ótta óra
gömul, en þarna kraup hún, alein
frammi fyrir Guði. Var hún skelfd,
óttaslegin eða í óvissu? Nei, alls ekki.
Móðir hennar, sem var í næsta her-
bergi, heyrði hvernig hún talaði við
Guð og sagði:
—Himneski faðir, ég er svo ham-
ingjusöm og þakklót, af því að afi
hefur skipað mér að biðja. Áður hefur
hann alltaf barið mig og sparkað í
mig, ef ég hef beðið, og verið svo
reiður. En nú hefur hann sagt mér að
biðja þig. Himneski faðir, nú hefur
þú þitt tækifæri. Ég bið þig að lóta
afa minn sjó, að þú svarar bænum.
Vilt þú, Drottinn, koma í veg fyrir, að
þessir ræningjar komist inn í hús
okkar?
Ræningjarnir komu inn í borgina
og fóru götuna ófram, beint að húsi
afa hennar, sem hafði lótið hliðið
standa opið, því að það þýddi ekkert
að loka. Höfðinginn reið í broddi fylk-
ingar og stýrði hesti sínum beint að
garðshliðinu og vildi ríða inn um það,
— því að í þetta hús var förinni heit-
ið. — En litla stúlkan var þar inni og
hélt ófram að biðja:
— Ó, himneski faðir. Varnaðu
þeim að komast inn í húsið okkar. Nú
er þitt tækifæri, Drottinn. Sýndu afa
mínum, að þú svarir bænum.
Heyrði nú Guð bæn litlu stúlkunn-
ar? Ó-jó, vissulega. Ef til vill ó þann
hótt, sem manni hefði sízt dottið í
hug. Af óskiljanlegum óstæðum fór
hesturinn að ókyrrast, gekk út ó hlið,
og með engu móti var hægt að fó hann
til að fara inn um hliðið. Og þar sem
LITLI LESANDINN UMS3ÓN: Á. M.
252 — F AX I