Borgin - 01.11.1932, Qupperneq 26

uiii uppruna þeirra, en freniur
eru þeir illa þokkaðir, sjerstak-
lega fvrir rupl og gripdeildir. Á
„romerías“ hátiðunum láta þeir
sig ekki vanta, ])ví að þar gefst
þeim golt lækifæri til fjáröflun-
ar. Annars eru þeir lirókar alls
fagnajðar, snillingar að spila á
gílar og mandólín, og ungu sí-
gaunastúlkurnar eru á danspall-
inum hættulegir keppinautar
l astilísku hlómarósanna.
Skemtanir þessar eru alveg
einstætt tækifæri fyrir útlendinga
1,1 þess að kynnast spænskum
þjóðdönsum. Hafa þeir lengi og
að maklegleikum þótt fegurstir
allra dansa, enda hafa sumir
þeirra, ])ótt í nokkuð breyttri
mynd sje, borist til annara landa
og notið mikillar hylli.
Dansar liafa tíðkast með öll-
um þjóðum frá fyrstu líð, en ó-
viða hafa þeir verið jafn fjöl-
hreyttir, sjerkenhilegir og fagrir
sem meðal spænskrar alþýðu.
Um fjölhreytni þeirra er það að
segja, að þeir skifta lugum og
hundruðuin og eru Iiarla ólíkir
innhyrðfs, enda gætir þar áhrifa
meira og minna frá öllum þeim
þjóðum og kynþáttum, sem hygt
hafa Spán frá því að sögur hóf-
ust, einkanlega frá Serkjum.
Merkustu dansarnir eru „fan-
dango“ í Andalúsíu og „jota“ á
Norður-Spáni, „muineira“ í Gal-
isíu og „seguidilla" á Mið-Spáni.
Um marga er liið sama að segja
og ýmsa dansleiki, sem tíðkuð-
ust hjer á landi l'yr á öldum,
suma vikivakana, að þeim fylg-
ir ekki endilega hljóðfæraslátt-
ur, heldur dansa menn eftir vis-
um, sem dansmenn syngja sjálf-
ir og eru ýmislegs efnis, ýmist
ástarkvæði, skopvísur eða jafn-
vel sögukvæði, svonefnd „ro-
manoes". Til þess að slá taktinn
með hafa dansmenn svokallaðar
„eastanuelás", einskonar hljóm-
bauka úr hörðum viði eða fíla-
heini, sem þeir halda í lófa sjer
og slá á með fingrunum. Karl-
maður og kvenmaður dansa ekki
saman, heldur hvort í sínu lagi
eða öllu heldur hvort á móti
öðru, og svipar þetta enn lil viki-
vakanna. Annars er æði ólíkur
hlær yfir þessum suðrænu döns-
un: hreyfingar allar eru hvort-
tveggja i senn þýðari og livat-
legri, og lögin, sem sungin eru,
eldfjörug.
Þessar „romerias" hátíðir tíðk-
ast mikið til sveita og standa i
sambandi við átrúnað fólksins á
einhvern dýrling, enda ])ótt
skemtanirnir, sem ])á fara fram,
heri engan svip af guðrækni eða
trúaráliuga. En sannleikurinn er
að sama má segja um allar
kirkjuhátíðir á Spáni. Á öllum
helgum dögum fara að vísu fram
guðsþjónustur með mikilli við-
höfn eins og annarsstaðar í ka-
þólskuni sið, og sennilega meiri
viðhöfn en á nokkrum öðrum
slað í heiminum, því að Spán-
verjar hafa mjög næman smekk
f; rir skrauti og glysi, sem hrífur
auga fjöldans. En guðs])jónusl-