Borgin - 01.11.1932, Síða 30

naut, tvö þau f}Tstu á þann liátt,
að glœsilegur, riddari ríðandi
ajidalúsískum gæðingi og vopn-
aður löngu spjóti, leggur því i
herðakainpinn á nautinu og fell-
ur jiað þá dautt til jarðar. Hin
nautin eru fyrst þreytt af fót-
gangandi atmönnum, sem egna
þau með rauðum veifum. Að því
búnu koma fram á sviðið hinir
svonefndu „picodores“ þ. e. a. s.
spjótmenn, og ríða þeir horuð-
um, gömlum hestum, sem
dæmdir eru til að verða ristir
lifandi á hol. Er sá þáttur sýn-
ingarinnar átakanlega hrvllileg-
ur og ofraun mörgum útlend-
ingum á að horfa. Aftur á móti
ei hitt, sem eftir er atsins, mjög
áhrifamikið fyrir leikni þá og
hugprýði, sem hinir svonefndu
„banderilleros“ sýna af sjer.
Iílutverk þeirra er eitthvert það
liættulegasta, sem atinu tilheyrir.
Er það fólgið i að erta nautið
með því að krækja í herðakamp
þess prikum með hvössum krók
á endanum. Særist skepnan til-
tölulega lítið við það ,en verður
að tryltari. Loks gengur eftirlæt-
isgoð þjóðarinnar, hinn frægi
nautabani, á móti nautinu með
sverð i hendi. Fyrst glettist hann
við það með ýmsum dirfsku-
hrögðum og þreytir það, en svo
þegar honum gefst gott færi,
lvftir hann sverðinu og hleypur
eins og örskot beint á móti því
og keyrir sverðið á kaf milli
herðablaðanna á því. Krefst slíkt
geysilegrar nákvæmni og still-
ingar, þvi mistakist honum, er
honum dauðinn vís, og þótt hann
sleppi láta áhorfendurnir óspart
í Ijós fylstu vanþóknun á hon-
um. En takist honum vel, kveða
við dynjandi fagnaðaróp, sem
aldrei ætla að taka enda, og
menn henda niður á sviðið til
i'.ans húfum og höttum, vindlum
og aldinum, jafnvel peninga-
huddunum sinum.
Víða á Spáni eru fjelög, sem
hafa fyrir mark og mið að
hlynna að þessari þjóðarskemt-
un Spánverja, og leikmenn, sem
eru heirna í listinni, slá sjer sam-
an í klúbba, og hafa sín sjer-
stöku kaffihús, þar sem þeir
hengja upp myndir og málverk
af frægustu atköppunum innan
um stórh^Tnda nautshausa, og
þsr sem þeir sitja við kaffi-
drykkju allan guðslangan daginn
og skeggræða um síðasta nauta-
atið og gera áætlun um Jiað
r.æsta. Ótrúlega auðugar hók-
mcntir hafa verið ritaðar um
þessa skemtun, ekki aðeins
handbaekúr og kenslubækur
handa atmönnum, heldur einnig
sægur af ljóðum og sögum og
eikritum, sem skáldin hafa sam-
ið út af nautaati, ýmist beinl eða
óbeint. í þessu sambandi vil jeg
aðeins geta einnar skáldsögu, er
beitir „Blóð og sandur“ eftir hið
l ræga skáld Blasco Ibanez, vegna
]>css að hún gefur skemtilega og
einkar fróðlega lýsingu á öllu,
,em að þessu efni lýtur, og er
28