Borgin - 01.11.1932, Side 35

Svo slrái minni æsku hinn útræni þeyr,
sem rmgar af birki og hegg nm vor.
Miit hjarta af fögnuði og dásemdnm rleyr
n dögum þess vors er min biðar.
iler riddarann, Sörli, mcð svipljett spor,
mót snmarsins hamingju hann riönr — -
Nú þjettist móóan um blað og björk
og bjarminn hvarf út við skógarrönd.
Ilerra Gavrian stúri-nn starði á mörk
og stundi af angnrmœði.
Hann sleppa Ijet taumsins haldi hönd
og hóf sitt þunglyndis kvæði:
— Jeg heyri og úr fjarska svanna söng
en samt er það einnar konu rödd.
Hún syngur um mig öll siðkvöld löng
i sœlndranmiim og kviða.
Min hamingja er þegar heima stödd,
jeg hef ekki neins að biða.
Svo ræddu á ferð um rökkvaðan skóg
jjeir riddarar báiðir, er sót hneig í mar.
Við öðrum öll draumdnnaj dásemd hló,
hinn dapur hugsaði i leymim
um angurværð hamingjner nnnin var.
Það andaði vornótt i greinum.

Magmis Ásgeirsson
þijddi.