Borgin - 01.11.1932, Page 46

eins og eldri synirnir og urði
aumingjar.
Mazzini og Berta kendu inni-
lega í brjósti um þessa fjóra
syni sína, þótt þau ættu bágt
með að virða þá fyrir sjer án
skelfingar. Það varð að bafa
betri gát á þeim en skynlausum
skepnum, því að þá skorti ekki
aðeins allan skilning heldur lika
sjálfar eðlislivatirnar. Þeir kunnu
ekki að neyta fæðunnar, fara úr
einum stað í annan, ekki einu
sinni að setjast niður. Loksins
lærðu þeir að ganga, en ráku sig
þá á alt, þar sem þeir gerðu sjer
enga grein fyrir liindrununum á
vegi þeirra. þegar þeir voru
þvegnir, grenjuðu þeir uns þeir
voru orðnir eins og blóðstykki
í framan. Helst virtisl lifna yfir
þeim Jjegar þeir voru að borða,
sáu sterka liti eða beyrðu þrum-
ur. Þá blógu þeir, ráku tunguna
út úr sjer og froðufeldu. Ein-
hverja lítilsbáttar eftirbermu-
liæfileika virtust þeir hafa, en
það var alt og sumt.
Nú liðu þrjú ár, Mazzini og
Berta þráðu aftur að eignasl
barn, þvi að nú lijeldu þau að
eftir svona langan tíma mundi
sama ólánið ekki endurtaka sig.
En sambúð þeirra breyttist til
hins verra. Til þessa bafði bvort
fyrir sig borið ineð þolinmæði
þann hluta, sem því bar af á-
byrgðinni á örlögum barnanna,
en þegar þau sáu, að öll bót á
bögum þeirra var útilokuð, greip
þau óviðráðanleg löngun til að
skella allri skuldinni hvort yf-
ir á annað.
Þegar fábjánarnir bárust til
tals, kallaði Mazzini þá börnin
hennar, en Berta kallaði þá börn-
in hans. Ilin storkandi ábei’sla,
sem fylgdi orðunum, jók fæð-
ina á milli þeirra.
Það var eitt kvöld, þegar Maz-
zini var nýkominn inn og var
að þvo sjer um hendurnar, að
liann sagði: - Mjer finst þú ælt-
ir að geta látið drengina ganga
þokkalegar til fara.
Berta hjelt áfram að lesa, eins
og hún lieyrði þetta ekki.
Þetta er í fyrsta sinni, sem
jeg beyri að þú lætur þjer ant
um líðan sona þinna, sagði hún
loksins.
Mazzini leit um öxl og reyndi
að bi’osa:
Sona okkar, áttu við.
-— Nú jæja. Við skulum segja
það. Ertu þá ánægður? svaraði
Berta og leit upp af bókinni.
Mazzini hvesti röddina:
Þú meinar þó ekki að sök-
in sje min, eða bvað?
Nei, sagði Berta brosandi,
en var náföl í andliti; en því
síður mín, það get jeg sagt þjer.
Það vantaði nú bara . . ! taut-
aði lnin.
Ha ? hvað segirðu ?
Bara það, að sökin er ekki
mín megin, skilurðu það? Svo
var það ekki meira, sem jeg
hafði að segja þjer.
Maðurinn hennar virti hana
fyrir sjer snöggvast og liann