Borgin - 01.11.1932, Blaðsíða 48

gátu ekki neita'ð henni um. Ótl-
inn greip ])á strax um að iiúr;
myndi deyja eða verða fábjá»i,
og gömlu sárin ýfðust upp.
Þau Mazzini og Berta höfðu
ekki mælt orð í þrjá tíma, en
þá var það eins og oftast hið
þunglamalega fótatak Mazzini,
sem gaf átyllu lil þess, að þögn-
in var rofin.
— Drottinn minn góður! Get-
urðu ekki verið dálítið ljettstíg-
ari? Hvað oft er jeg ekki búin
að minna þig á það ....
-— Svona, svona, það kemur
fyrir, að jeg gleymi mjer. Nú
cr það búið. Jeg geri það ekki
viljandi, eins og þú skilur!
Berta brosti hæðnislega:
Það er ekki altaf að marka
hvað þú segir.
Betur að jeg hefði aldrei
markað þín orð........... berkla-
kindin þín!
— Hvað, livað segirðu?
— Ekki neitt!
Jú, það held jeg nú! En
livað sem það hefir verið, þá
get jeg svarið þjer það, að held-
ur vildi jeg detta hjer niður
dauð, heldur en að hafa átl slík-
an föður sem þinn.
Mazzini fölnaði.
— Loksins! — sagði hann og
gnísti tönnum; — loksins sagirðu
það, sem þig langaði altaf til.
—- Mjer er sama, Iivað þú
segir. En loreldrar mínir voru
heilbrigðir. Heyrirðu það! P'aðir
minn dó ekki úr ölæði. Jeg liefði
eignast heilbrigð börn eins og
aðrir. Þessir þarna eru þínir
synir, þú átt þá alla fjóra.
Mazzini stjórnaði sjer ekki
lengur. En berklarnir, sem þú
gengur með, naðran þín! Spurðu
læknirinn, sijurðu liann, hvort
heilabólgan i sonum þínum staf-
ar meira frá föður mínum eða
lungumun í þjer.
Svona hjeldu þau áfram með
vaxandi ákafa þangað lil þau
lieyrðu alt i einu, að Bertita varp-
aði öndinni mæðilcga. Klukk-
an eitt um nóttina var litlu lelp-
unni skánað og í fögnuðinum
vfir því gleymdu þau hjónin
öllu, sem á undan var gengið.
Sa’tl þeirra var þeim mun inni-
legri sem þau áður höfðu látið
sjer ljótari orð um munn fara,
hvort um annað.
Daginn eftir var mjög fagurt
veður. Þegar Berta var að klæða
sig skirpti hún blóði. Geðslirær-
iilgin kvöldið áður og svefnleys-
ið átti auðvitað mikinn ])átt í
því. Mazzini faðmaði hana lengi
að sjer og hún grjet eins og
barn, en bvorugt mælti orð frá
vörum.
Klukkan tíu voru þau búin
að ákveða að ganga út sjer til
bressingar, eftir morgunverð.
Þar sem tíminn var nauniur,
báðu þau vinnukonuna að drepa
eina hænu og steikja iianda
þeim.
Góða veðrið hafði hrist mókið
af fábjánunum svo að þeir stóðu
upp af bekknum sínum og tóku
á rás. Þegar vinnukonan var
46