Borgin - 01.11.1932, Side 59

Svart á hvítu
Málgagn Reykjavíkur og nágrennis
1. hefti
Nóvember
1932
Sunnudagshugleiðing
Mennirnir eiga a'ð ástunda að vera
góðir hverjir við aðra og sýna i hví-
vetna ástúð og blíðu og það meira að
segja án nokkurs tillits til þess hvorl
karl eða kona á i hlut. Og fyrsta skil-
yrði þessa er að kunna að fyrirgefa.
Sjálfs sín vegna eiga mennirnir að
fyrirgefa, ekki beinlínis vegna þess
að þeim þyki gaman að því, heldur
vegna jjess að ])að er langsamlega
hest fyrir þá sjálfa, og þessvegna
eiga þeir líka að biðjast fyrirgefn-
ingar i hvert skifti, sem einhver ger-
ir þeim á móti skapi. Hitt er ann-
að mál að fyrirgefningin getur far-
ið fram með ýmsum hætti. Langsam-
lega algengast er, þegar menn hafa
gert eitthvað af sjer, að þeir láti
sjer nægja að segja stutt og laggott:
„Fyrirgefið“. Og þeir virðast álita
að þar með sje málið útkljáð að
fullu.
Jeg hefi I. <1. einu sinni orðið
fyrir því, að ljótur og andstyggilegur
náungi feldi griðarlega þunga ferða-
kistu ofan á höfuðið á mjer, svo að
það glumdi í heilabúinu. Og hvað
haldið þið að Jiessi meðbróðir minn
hafi gert? Hann sótti ósköp rólega
kistuna sína og sagði við mig, rjett
eins og af hendingu: „Fyrirgefið".
Svo var ekki meira með ])að.
Annað atvik kom l'yrir einn kunn-
ingja minn kvöld eitt fyrir skömmu
uppi á Laugavegi. Hann var þar a
gangi i tungsljósinu með konu sinni
og átti sjer einskis ills von, ]>egar
að honum var ráðist og honum rek-
ið hnefahögg í andlitið með svo-
feldum eftirmála: „Þetta skuluð þjer
hafa fyrir að daðra við kærustuna
mína, Jóhannes“. Kunningi minn,
sem ekkert vissi hvaðan á sig stóð
veðrið , þurkaði sjer um blóðugt
nefið og bað manninn afsökunar á
því að hann hefi ekki hingað lil
heitið Jóhannes. — „Fyrirgefið. Þá
kemur yður yfirleitt þetta ekki við“
sagði maðurinn og hjelt Jeiðar sinn-
Það segir sig sjálft að þessu lik
aðferð við að hiðjasl fyrirgefningar
er ekki einhlit, og gæti enda haft
hinar verstu afleiðingar i för með
sjer. Sjólfur liefi jeg fundið upp að-
ferð, sem kemur miklu rjettlátleg-
ar niður, en sem l>ó brýtur ekki
fyrirgefningarformúluna í veruleg-
um atriðum og er enda miklu að-
gengilegri í likum tilfellum og þeim
er jeg áðan lýsti. Hún er i því fólg-
in, að komi maður eftir götunni eða
mæti mjer t. d. í Bíó-ganginum,
stigi ofan á mig og segi um leið:
„Fyrirgefið“, j)á bara sný jeg mjer
að mannimirn, stig áiíka fast ofan
á fótinn á honnm og segi: „Sömu-
leiðis“. Mega jní báðir aðiljar vel
við una, og skiljast sáttir að kalla.