Bankablaðið - 01.12.1953, Qupperneq 34

GUÐMUNDUR DANÍELSSON:
Huii, sem kom — og liún, sem kom ekki
I>að er einkennilegt, hvað maður getur
stundum lifað lengi við vonina. Fyrsta okt-
óber átti Svala að vera komin að norðan,
því þá byrjaði skólinn, og nú, tíunda des-
ember, hafði ég enn ekki misst trúna á, að
hún kæmi einhvern daginn. —
Eg var orðinn peningalaus og byrjaður
að skulda. Blöðin keyptu heldur ekki leng-
ur kvæðin mín, því kaupendurnir höfðu
hótað úrsögn, ef þau hættu ekki að birta
slíkt. — Og nú hafði ég kynnst nýrri stúlku.
Hún hét Olga og var að vestan. Olga var
jarphærð, og hún var hérumbil sú feitasta
stúlka, sem ég hef séð. En hún hafði fallegar
hendur og þægilega rödd, og það talaðist
svo til milli okkar, einu sinni jjegar ég
mætti henni á gatnamótum, að hún heim-
sækti mig eitthvert kvöldið, — ég væri allt-
af heima.
Þessi sannleikur varð nú samt ekki al-
veg óskeikull, mig var ekki alltaf að hitta
heima. Það reyndist mér um megn, að sitja
kyrr innan auðra veggja eftir að ég hætti
að vinna fyrir mér. Stundum reyndi ég jaó
að gera úr mér tvo menn og lét þá tala sam-
an, en jreim tókst ekki að lrafa af fyrir sér,
þeim leiddist, og þeir hurfu hvor inn í ann-
an á ný, eins og fyrir kemur í þjóðsögum.
Eftir sat ungur maður með jtöglar lokaðar
varir, en villt og hrópandi augu, — hróp-
andi á hina lokkandi sýn, sem birtist þeim
og hvarf Jreim aftur — eitt maíkvöld — eða
einn júnídag fyrir óralöngu.
„Svala!“ hrópuðu Jjau.
Skammdegisvindur ýlfraði við gluggann.
Það var svarið. — Og síðan j>ögn.
„Djöfuls leiðindi að vera til!“ tautaði ég
og reis á fætur. — Uppi á efsta lofti í hús-
inu lá áttatíu ára gömul kona í kör og var
blind. Hún átti níu börn og jjrjátíu barna-
börn. Þó lá hún jwrna ein og beið eftir Jjví,
að guð gæfi sér dauðann, og gæfi sér lífið
eftir dauðann, þar sem allir væru á bezta
aldri til eilífðar og enginn tapaði sjón.
Ég hafði einstöku sinnum komið þarna
upp á loftið með Þuríði, jjegar hún færði
þeirri gömlu matinn, en nú fór ég Jrangað
einn. — Ég talaði við hana lengi og lofaði
henni að halda í höndina á mér, — „því
jrað stafar frá Jtér kraftur," sagði hún og
fannst hún hressast við. Hún kunni suniar
sögurnar hennar ömmu gömlu, um álfa og
Jiess háttar. Flestar voru Jjær skemmtilegar.
Ég spurði hana að einni sögunni lokinni:
„Hefur Jn'i annars nokkurn tíma vitað
til jtess, að nokkur fái að njóta Jtess hér í
lífinu, sem hann þráir mest?“
Þetta féll alveg við efnið í frásögn lienn-
ar um álfameyjuna, og ég beið með lijart-
slætti eftir svari hennar.
Hún lá á bakið, eins og búið væri að
leggja hana til. Hún svaraði:
„Taktu nú eftir drengur minn: Það kem-
ur fyrir eitt augnablik í ævi hvers manns,
hvort sem hann er mennskur eða ekki, —
augnablik, sem öll gæfa hans veltur á. Ef
Jressu augnabliki er rétt varið, fer allt að
óskum og maður nær í gullkistilinn, en
annars lokast álfahóllinn og opnast aldrei
aftur, — J>ar í Hggur ógæfan.“
Hún þagnaði og horfði blindum, næst-
um því hvítum augunum, eitthvað óend-
anlega langt út í hina dularfullu heima
handan við mínár skynjanir. Hún leit út
24 BANKABLAÐIÐ