Bankablaðið - 01.12.1967, Qupperneq 50

TORFI ÓLAFSSON:
„Komdu aftur
að heimsækja
okkur”
Teikningar gerði Ólafur H. Torfason
Þegar þar er komið sögu Seðlabanka-
manns, að hann fær vitneskju um að innan
skamms sé röðin komin að honum að þiggja
kynnisfararstyrk og sex vikna aukafrí til að
skoða heiminn, verður honum óhjákvæmilega
tvennt öðru ljósara; hið fyrra, að loks sé
langþráð stund að renna upp, nú geti hann
gefið öllu bankapuði langt nef í tíu vikur
og gætt sér á unaðssemdum annarra landa,
svo sem hann hefur þrek og efni til, og hið
síðara, að nú sé fyrst fyrir alvöru farinn að
styttast æviþráðurinn, nú geti hvert ævin-
týri brátt orðið hið síðasta. Og þá er um að
gera að ljúka upp dyrum þess ævintýrakastal-
ans, sem mann hefur mest langað til að
kanna um dagana.
Hvað mig snerti, var valið ekki erfitt;
ég hafði allt frá æskuárum þráð að litast um
í því landi, sem umdeildast hefur verið síð-
astliðna fimm áramgi, Sovétríkjunum. Til
þess að geta haft sem mest gagn af því ferða-
lagi, hafði ég síðastliðna tvo vetur gluggað
nokkuð í gerzka mngu.
Að aflokinni flugferð til Kaupmannahafn-
ar og þriggja sólarhringa sjóferð með ágæm
sovézku skipi, „Nadézdu Krupskaju", steig
ég á land í Leningrad 15. júní síðastliðinn.
Eg hafði oftar en einu sinni verið spurður,
hvað ég væri eiginlega að vilja til Sovétríkj-
anna, ég fengi ekki að sjá þar annað en það,
sem mér yrði sýnt, og svo yrði þessi al-
ræmda, rússneska leynilögregla án afláts með
nefið niðri í öllu því, sem ég tækist á hend-
ur. Kona ein frá Englandi, sem var mér
samskipa til Helsinki, réð mér eindregið til
að hafa tösku mína ólæsta á leiðinni, ann-
ars brytu „þeir" hana upp til að skoða í hana.
Að sjálfsögðu lét ég þetta fjas kerlingarinnar
eins og vind um eyrun þjóta, enda kom það
ekki að sök.
Þegar ég hafði gefið útlendingaeftirlitinu
skriflega yfirlýsingu um erlenda gjaldeyris-
48 BANKABLAÐIÐ