Bankablaðið - 01.12.1971, Blaðsíða 44

fyrsta skipti var ég þó ekkert sérlega upp-
litsdjarfur þegar ég rétti honum víxilblaðið,
sem ég hafði skrifað með aðstoð kunningja
míns, sem var að lesa hagfræði við háskól-
ann — sjálfur hefði ég ekki á eigin spýtur
getað skrifað víxilinn rétt þótt ég hefði átt
að leysa höfuð mitt. Þegar ég kom á fund
Bruuns bankastjóra í þetta fyrsta skipti fannst
mér einhvern veginn sem hann þekkti mig,
vissi allt um hagi mína, pólitískar skoðanir
mínar, sem voru í rauðara lagi, og sennilega
hefur hin jökuldælska eiginkona hans verið
heimildin, ég held hún hafi vitað um flest
sem skeði í stúdentanýlendunni íslenzku. Þó
lét hann mig ekki gjalda þess, hvorki í þetta
skipti né síðar. En direktör Bruun gat verið
fjandi háðskur, en þó alltaf í góðmennsku.
Og hann keypti af mér víxlana öll árin sem
ég var í Kaupmannahöfn, og ég held hon-
um hafi í rauninni þótt gaman af þessum
lágkúrulegu víxlaviðskiptum við staurblank-
an íslenzkan stúdent. Hann var oft vanur að
segja við mig: Er De stadig kommunist, hr.
Kristjánsson. Eg játaði því hreinskilnislega,
hef jafnvel grun um, að hann hefði neitað
mér um víxil, ef ég hefði gengið af trúnni.
Svo var það einn dag, að ég þurfti á víxli að
halda. Þennan sama dag höfðu öll Kaup-
mannahafnarblöðin sagt frá því á fremstu
síðu, aðaltryllingsfrétt dagsins, að kommún-
istar frá Kaupmannahöfn skunduðu í flokk-
um til Esbjerg á Jótlandi til þess að skipu-
leggja ólöglegt verkfall. Þegar ég kem inn á
skrifstofu Bruuns með beygðum fótum og
bænastaf og rétti honum víxilinn, þá segir
bankastjórinn við mig: Skal De til Esbjerg,
hr. Kristjánsson? Eg sór við sál mína, að ekk-
ert væri mér fjarlægara en að eyðileggja
atvinnulífið í aðalútflutningshöfn Dana, en
ég held ég hefði fengið víxilinn þótt ég
hefði ætlað að nota hann til þess að ferðast til
Esbjerg.
Eftir að ég kom til íslands og öll árin
sem ég hef dvalið síðan á föðurlandi mínu
hef ég að ég held kynnzt flestum banka-
stjórum íslenzkum. Oftast nær hafa þeir
reynzt mér jafn ljúfmannlegir og direktör
Bruun, þó hefur þetta farið dálítið eftir því
hvernig síldin veiddist, svo ég tali nú ekki
um blessuð stríðsárin síðustu þegar maður
hafði það stundum á tilfinningunni, að mað-
ur ætti bæði bankana og bankastjórana. En
þá bar það við fyrir nokkrum árum, þegar
hvorki var heimsstyrjöld né síld, að ég gekk
inn í nokkuð kunna vínstofu, ekki fjarri þeim
stað er við nú sitjum í, að þar stóð einn
bankastjóri, sem ég hafði þekkt vel á mínum
yngri árum. Hann sneri sér að mér og mælti
stundarhátt: Hvenær ætlar þú gamli vinur
að gera banka mínum þann heiður að taka
hjá mér víxil, sem bragð er að. Það sló þögn
á þá sem viðstaddir voru og allir störðu á
mig öfundaraugum. Næsta morgun sat ég
í þeim salarkynnum þeirra, sem vilja fá að
tala við bankastjóra, og sumir kalla biðsal
dauðans. Því að það er gömul lífsreynsla
mín, að maður skuli jafnan taka bankastjóra
á orðinu.
Dömur mínar og herrar. Eg sé á klukk-
unni, að þorrinn er ekki okkur gefinn til að
halda maraþonræður, heldur til að næra
holdið og njóta þess lífs, sem er af holdsins
heimi, og því slæ ég botninn í þetta hjal og
þakka fyrir þolinmæði ykkar og langlundar-
geð.
42 BANKABLAÐIÐ