Jazzblaðið - 01.12.1950, Blaðsíða 13

vita náttúrlega allir, að G. 0. er skamm-
stöfun á Gunnar 0rmslev“.
„Þetta var allra skemmtilegasta
hljómsveit, hefi ég heyrt sagt, því miður
gafst mér ekki tækifæri til að heyra
í henni“.
„Já, ja.... okkur fannst það í það
minnsta. Þetta var minn bezti skóli,
maður kunni einu laginu fleira eftir
hvert ballið, sem maður spilaði á“.
„Hvar spiluðuð þið aðallega?“
„A skóladansæfingum, og hingað og
þangað. Nokkrum sinnum héldum við
dansleiki sjálfir í mjólkurstöðinni. Það
var ekki gert til að græða peninga, held-
ur til að spila, spila var það eina, sem
maður gat hugsað sér, reyndar var
manni alveg sama hvort maður fékk 50
krónur eða 150, bara ef maður fékk að
spila".
„Mannstu þá ekki eftir mörgu
skemmtilegu frá þessum tíma?“
„Jú, en engu eins skemmtilegu og
þegar Sigrún Jónsdóttir söng með okk-
ur í fyrsta skiptið. Áður hafði hún
sungið opinberlega með „Öskubuskum“,
en aldrei ein með hljómsveit. Hún var
svo taugaóstyrk og feimin að hún hríð-
skalf. Þá munaði engu, að við þyrftum
að draga hana fram á sviðið, og síðan
að fá mann til að styðja hljóðnemann,
hann titraði svo í höndunum á henni“.
„Sigrún varð samt fljótt vinsæl, ekki
satt?“
„Hvað annað, hún er langbezta söng-
konan, sem hér hefur komið fram af
þessu taginu. Röddin er prýðileg og til-
finningin fyrir því, sem gert er, full-
komin“.
„Hvað tók svo við?“
„Maður spilaði áfram, ásamt skóla-
náminu, en aldrei í fastri hljómsveit,
það var of bindandi skólans vegna. Tak-
markið var að eignast pottlok".
„Pottlok?“
„Já, stúdentshúfu".
„Það heppnaðist, veit ég“.
„Já, en fyrst féll maður í 5. bekk,
og næsta haust réðist ég í fyrsta sinni
í hljómsveit, sem lék fast í húsi. Það
var til Billich. Síðan fór ég til Akur-
eyrar eftir jólin og var í Menntaskólan-
um þar og tók stúdentspróf um vorið“.
„Samkvæmt því hefur þú aðeins verið
átján ára þá, það er nokkuð lágur aldur
fyrir stúdent, er það ekki?“
„Ef til vill. Ég var ekki fyrr kom-
inn í bæinn en ég réðist til Björns R.“.
„Þar sem þú varst fram í nóvember
í fyrra og síðan fórstu til Steinþórs
Steingrímssonar í Mjólkurstöðina, í
nokkra mánuði og svo til Kristjáns
Kristjánssonar, þar sem þú hefur verið
síðan“.
„Rétt, nú ertu búinn, er það ekki?
Settu nú eina Shearing-plötu á fóninn“.
„Nei, ekki strax, við ljúkum við grein-
ina fyrst. Segðu mér eitt, hvernig stóð
á, að þú fórst að leika sólóar á guitar-
arinn?“
„Mér leiddist að spila ekkert annað
en rhythma, svo að ég lærði nokkrar
Charlie Christian sólóar utan að og not-
aði þær í gríð og erg. Síðan kom þetta
smám saman, þegar ekki voru til fleiri
Christian plötur, reyndi maður eigin
hugmyndir, sem ekki voru of margar
til að byrja með“.
Ég þarf náttúrlega ekki að taka fram,
að hugmyndir Gauks eru orðnar nokkuð
fleiri núna. Hann er einn fremsti jazz-
einleikarinn hér á landi. Hinn ágæti
guitarleikur hans, skapar honum jafnan
öruggan sess, þegar valið er í úrvals-
,'}azzlía<Í;Á 9