Jazzblaðið - 01.12.1950, Blaðsíða 17

rainin’. Valið á undírleikara var sérstak-
lega ánægjulegt, því það var tónskáldið,
nótnaútgefandinn og píanóleikarinn
Clarence Williams, en undirleikur hans
var góð mótsetning við hina dimmu
rödd söngkonunnar.
Fleix-i plötur fylgdu í kjölfar þess-
arar og það leið ekki á löngu áður en
plötur Bessie seldust mest allra þeirra,
sem negrar í þá daga sungu eða léku á.
Það er algengt, að jazzáhugamenn
bendi á, að söngur Bessie hafi ekki
verið ,,verzlunarmúsík“, en það hefur
líka nokkuð að segja, hvað felst í orð-
inu „verzlunarmúsík". Ef átt er við,
að hún hafi ekki sungið hin innantómu
dægurlög, þá á orðið „verzlunarmúsík"
ekki við um hana, en maður verður að
gera sér grein fyrir, að Bessie vann sér
inn lýgilega háar fjárupphæðir við að
syngja blues eingöngu, og þurfti þess
vegna ekki að eiga við nein önnur lög.
Það má gera ráð fyrir að bluesarnir
með hin ofsafulla stiganda hafi verið
sungnir inn á plöturnar, jafnframt með
það fyrir augum, að þær gæfu góðan
skilning í aðra hönd.
Tónlistarráðunautur hennar var vana-
lega Fred Longshawe, hinn prýðilegasti
orgel- og píanóleikari, og frábær tón-
listarmaður. Það má heyra hann ásamt
Bessie og Louis Armstrong á „perlum"
eins og Reckless Blues, You’ve been a
good, old Waggon, Cold i?i hand bhies.
Columbia fyrirtækið réði Fletcher
Henderson til að hafa yfirumsjón með
plötuupptökum Bessie og frá því seint
á árinu 1923 og fram úr, má heyra
Henderson á píanóið á flestum Smith-
plötunum. Þetta var rétt spor hjá for-
ráðamönnum Columbia, því að á þessum
árum var Henderson með stærstu
negrahljómsveitina og nærri því hvei*
einasti negrajazzleikarinn, sem þekktur
var, lék í hljómsveitinni.
Bessie ferðaðist frá Chicago til New
York, þegar hún lék inn á þessar plötur
með Henderson og léku þá oft undir
menn eins og Joe Smith og Louis Arm-
strong (cornet), Jimmy Harrison og
Charlie Green (trombón), Buster Bailey
(klarinet), Charles Dixon (banjó) og
auðvitað Henderson á píanó.
Þessar einingar úr stóru hljómsveit-
inni voru vanalega nefndar „Blue Boys“
eða „Hot Six“. Maður má ekki ætla, að
allt sem Bessie söng hafi verið blues —
satt að segja var mest af því ekki byggt
á hinum venjulega tólf takta blues, en
frekar negra lög, sem voru' sungin í
blues stíl, svo sem Careless Love og
Muddy Water. Bessie söng einnig inn
á plötur og fluttu opinberlega jafn vin-
sæl „ragtime“ lög og Alexa?ider’s Rag-
time Band og Calcewalking Babies.
Fram til 1930 lifði Bessie lífi drottn-
ingar; hún var rík, lánsöm og hinn dökki
kynstofn Ameríku var hennar fólk. ■—
Lægri stéttir hvíta fólksins héldu einnig
upp á hana og sama gerðu allir hljóð-
færaleikarar. í fyrsta skiptið, sem Bix
Beiderbecke sá hana, fleygði hann viku-
laununum sínum að fótum hennar og
bað hana að syngja meira. Þegar krepp-
an kom hættu plötur hennar að seljast
og hinn mikið eftirspurði listamaður
Bessie Smith, var hætt að sjást í plötu-
upptökusölum Columbia. inn 24. nóv.
1933 söng hún í síðasta sinn inn á plöt-
ur og voru það lögin Do your duty, I’m
down in the du?nps, Gi?nme a pigfoot og
Take me for a buggy ride. — Fletcher
Henderson var hættur að leika undir
hjá henni og í þetta skipti var notuð
$a~LUi& 13