Jazzblaðið - 01.12.1950, Blaðsíða 33

Um leik hljómsveitarinnar er það að
segja, að þeir léku laglega eftir því, sem
við er að búast af lítt reyndum jazz-
leikurum og við þær aðstæður, sem
hljómsveit úti á landi hlýtur að þurfa
að horfast í augu við. Tenór-saxófón-
leikarinn, Guðni Hermansen hefur góð-
an tón, en skortir meira vald yfir hljóð-
færinu. Haraldur Guðmundsson er dug-
legur trompetleikari, en ætti að skapa
sér betri stíl. Píanóleikarinn átti lag-
lega byrjun (intró) í laginu ,Haw Haw‘.
— Hljómsveitin lék aðallega ,,dixieland“-
stilinn og vakti mikla hrifningu, enda
margklöppuð upp.
Næsta atriði hljómleikanna var ekki
auglýst fyrirfram og var það einleikur
Kristjáns Magnússonar á píanó, með
aðstoð Axels Ki'istjánssonar á bassa og
Guðmundar Steingrímssonar á tromm-
ur. Kristján lék tvö lög, notaði ,,block“-
hljóma og Be-bop fraseringar, en skort-
ir meiri leikni til að útfæra hugmyndir
sinar.
Fyrsta atriðið eftir hléið var átta
manna hljómsveit Björns R. Einars-
sonar. Fyrsta lag þeirra var „Opus
One“, eftir Sy Oliver. Fannst mörgum
það ekki sérlega vel til fundið, að koma
með svo gamla og margþvælda útsetn-
ingu á jazzhljómleika. Saxófónarnir
voru ágætir í laginu og Guðmundur R.
öruggur á trommurnar. „That’s a
plenty“, fylgdi á eftir. Það var ósvikið
„dixie“-lag, fjörlega og skemmtilega
spilað. Nú ventu þeir sínu kvæði í kross
og léku Be-bop lagið „Ool Ya Koo“. —
Var það ágætlega æft og vel spilað.
Kynnirinn tilkynnti, að á hljómleik-
unum væri „óvænt heimsókn“. Það var
Haukur Morthens, sem að nokkrum
klukkustundum áður hafði komið með
flugvél frá Englandi, þar sem hann
hann hafði verið undanfarið. Var hon-
um ákaft fagnað og klappaður upp til
að syngja lag með hljómsveitinni. —
Söng hann hið vinsæla dægurlag „Mona
Liza“. Gerði hann laginu góð skil eftir
atvikum, því að hljómsveitin var alveg
óundirbúin, sem vonlegt var og veitti
honum lítinn stuðning.
Síðan lék hljómsveitin Be-bop lagið
„Manteca", og lék Svavar Gests þar með
á Bongo-trommur, og gerði það mjög
skemmtilega. Jón Sigurðsson átti ágæta
trompetsóló í laginu. „Not so quite,
please“ var næsta viðfangsefni. Guðm.
R. lék trommusóló í þessu lagi, prýðis-
vel, og var þetta eitt bezta atriði kvölds-
ins. Að lokum lék hljómsveitin „Slipped
Disc“. Góð útsetning, en gömul að vísu.
Lagið var eins og flest hinna, vel æft
og ágætlega spilað. Útsetningar hljóm-
sveitarinnar hefðu mátt vera meira
sniðnar fyrir hljómleika, og nýrri af
nálinni.
Síðasta auglýsta atriði kvöldsins var
leikur kvartetts Eyþórs Þorlákssonar.
Hljóðfæraskipunin var Eyþór á guitar,
Guðni Guðnason á harmoniku, Jón Sig-
urðsson á bassa og Guðmundur Stein-
grímsson á Bongo-trommur. Fyrsta lag-
ið var Be-bop lag eftir Charlie Parker.
Guitarinn var full sterkur og yfirgnæfði
harmonikuna á köflum. Guðmundur lék
vel á Bongo-trommurnar í þessu lagi.
Næst kom „Night in Tunisia", eftir
Gillispie, mjög skemmtilegt lag. Guðni
átti góða harmonikusóló og guitarsólóin
var frumleg og vel uppbyggð. „Bongo-
logy“, eftir Eyþór kom næst, og var pað
laglega gert lag, en dálítið deyfðarlega
spilað. Síðasta lag þeirra var einnig
FRAMH. á bls. 32.
gazzlUiÍ 29