Jazzblaðið - 01.12.1950, Side 35

Amerískar hljómsveitir heimsóttu
landið og héldu hljómleika þegar að
stríðinu loknu, en sá ljóður var á, að þær
komu aðallega til að skemmta setulið-
inu og fengu Þjóðverjar ekki aðgang.
Fyrsta hljómsveitin, sem kom var Don
Redman. Einnig vildi brenna við, að
beztu þýzku hljómsveitirnar spiluðu að-
eins á amerískum klúbbum, því þar var
þeim miklu betur borgið, og nutu þeir
um leið margs konar hlunninda. Þær
léku hina beztu jazzmúsík, og eru með-
limirnir varla mikið yfir tuttugu ára
gamlir. Þar sem Þjóðverjar fengu ekki
aðgang, hefur mér enn ekki tekizt að
hlusta á Kurt Edelhagen, en hann hefur
fram að þessu aðeins leikið fyrjr amer-
íkumenn.
Útvarpið á að sjálfsögðu virkan þátt
í kynningu jazzins. Um 50% af útsend-
ingum amerísku og ensku stöðvanna
AFN og BFN í Munich og Hamborg
eru helgaðar jazz. Ennfremur flytur
þýzki útvarpsþátturinn „Midnight in
Munich“ hlustendum sínum jazz þrisvar
í viku. Nokkra aðra vinsæla jazzþætti
er einnig um að ræða.
Áður en ég held lengra, vil ég geta
nokkurra fremstu jazzleikaranna. James
Kok er með stóra hljómsveit, sem líkist
hinni ágætu hljómsveit Edelhagen að
nokkru. Kok var stríðsfangi í Englandi,
þar sem hann stofnaði hljómsveit sína
með jafn ágætum mönnum og Fred
Bunge (trompet), Delle Hanesch (sax),
Teddy Paris (trommur) og Max Bulter-
mann og Erich Well (trombónar). En
Kok missti fljótt alla beztu menn sína
til Edelhagen. Hvað viðvíkur litlum
hljómsveitum, þá má nefna kvintett
Helmuth Zacharias, sem er í líkum stíl
og Asmussen kvintettinn. Trommuleik-
arinn Freddy Brocksieper er með góða
hljómsveit í Munich og þar eru einnig
Max Gregor, Charlie Tabor og Rolf
Schneebiegel með hljómsveitir. í Frank-
fort má finna Carlo Bohlánder (trom-
pet), Otto Jung (bassi), Lippmann
(trommur), Freichel (Vibrafónn og
trompet) og Khun (píanó og harmon.).
Jazzklúbbar spretta upp eins og gor-
kúlur á haug, en því miður skortir á
samvinnu milli þeirra og ber mikið á
afbrýði og skaðvænlegri samkeppni. —
Auk þess er oft erfitt fyrir klúbba á
hinum mismunandi hernámssvæðum að
hafa samband sín á milli. Á brezka her-
námmsvæðinu í Berlín er klúbbur, sem
hefur m. a. haldið margar vel heppnaðar
jam-sessionir og var amerískri trompet-
leikarinn Rex Stewart með á einni
þeirra.
Fyrir rúmu ári gat ég komið því til
leiðar, að Bill Coleman, Don Byas og
Inez Cavanaugh héldu hljómleika á
brezka hernámssvæðinu, en þau höfðu
verið í París. Ennfremur hélt Coleman
Hawkins hljómleika á vegum Mai’k
White hjá AFN, en hann fékk slæma
blaðadóma. Nokkru síðar heppnaðist
mér að koma því í kring, að sænska
hljómsveitin Thore Erling lék í Ham-
borg, með hinum ágætu einleikurum
Arne Domnerus og Gösta Turner.
Manni gefst ekki kostur á að sjá am-
erískar myndir, en þó hafa nokkrir, sem
eru vinveittir amerískum hermönnum
fengið aðgang að myndum eins og hinni
frægu jazzmynd „A song is born“. —
Tvær þýzkar myndir hafa verið gerðar,
sem nefndar hafa verið jazzmyndir, en
þær hafa verið misheppnaðar. Að lok-
um má svo nefna eina franska mynd með
hinni frægu hljómsveit Ray Ventura, en
^azzlfaíií 31