Jazzblaðið - 01.12.1950, Blaðsíða 34

Jazzlíf í Þýzkalandi
Eftir Dr. Dietrich Schulz-Köhn
Hér fer á eftir fyrsta greinin eftir Dr.
Dietrich Schulz-Köhn, sem hann skrifar fyrir
Jazzblað;ð. Dr. Schulz-Köhn er einn fremsti
jazzgagnrýnandi í Evrópu og hefur í fjölda
ára skrifað greinar um jazzmúsík í tímarit viðs •
vegar um heim. Hann er nú framkvæmdastjóri
fyrir plötufyrirtæki í Hannover, og einnig sér
hann um vinsælan útvarpsþátt, er nefnist „Jazz
Almanach". — Dr. Schulz-Köhn hefur unnið
manna mest og ötullegast að útbreiðslu og
kynningu jazzins í Þýzkalandi. Hann er í hópi
fróðustu manna í heiminum um jazz, og er
blaðinu sönn ánægja að geta birt lesendum
sínum greinar eftir þenna merka mann.
Ritsj.
Það var mér sérstakt gleðiefni, að
skrifa greinar fyrir Jazzblaðið, þegar
ritstjóri þess fór fram á slíkt við mig.
Ég hefi farið gaumgæfilega gegnum
þau hefti blaðsins, er hann hefur sent
mér og ég fylltist afbrýðisemi, því að
við höfum ekkert í þessa áttina hér í
Þýzkalandi. Það hafði verið í undirbún-
ingi að gefa út jazztímarit í Þýzkalandi,
því að það er stórkostleg vöntun á því.
En ef til vill ber mér að líta enn þá
lengra aftur, því aðstæðurnar hér hafa
verið öðru vísi en alls staðar annars
staðar.
Fram til 1930 eða þar um kom tals-
vert af erlendum jazzleikurum, m. a.
Tommie Landnier. Danshljómsveit Paul
Whiteman kom einnig og eins Jack
Hylton hljómsveitin.
Þegar jazz-hreyfingunni fór að vaxa
fiskur um hrygg með stofnun klúbba,
útbreiðslu jazzrita, platna og útvarps-
þátta, þá kom nazisminn til sögunnar
og jazzinum gert erfitt fyrir. Jazzunn-
endur lögðu þó ekki árar í bát, heldur
mynduðu leynisamtök með sér. Ég var
við nám um þetta leyti, en var nýkominn
frá Englandi, þar sem ég hafði hevrt
í Louis Armstrong og fleirum, og kom
ég til baka hlaðinn plötum. Árið 1935
sá ég ,um val á fyrsta flokks jazzplöt-
um, sem gefnar voru út í Þýzkalandi
með Teddy Wilson og fleirum amerísk-
um listamönnum. Ári síðar var ég í
Frakklandi og aðstoðaði Charles Del-
auny lítilsháttar við hina frægu bók
hans „Hot Discography“, þar kynntist
ég einnig Hughues Panassié.
í síðari heimsstyrjöldinni keyptu
margir þýzkir hermenn jazzplötur er-
lendis og þó að allur jazz væri bannað-
ur í þýzku útvarpi, þá gat oft að heyra
jazz í útvarpssendingum, sem notaðar
voru af andstæðingunum til áróðurs og
var þá mikið um amerískar hljómsv.
Mér er ekki vel kunnugt um hvernig
ástandið var fyrst eftir stríðið, því að
ég var tekinn til fanga. En mér bárust
blöð, þar sem ritað var um jazz og nöfn
eins og Bunk Johnson og Buddy Bolden
voru í fyrsta sinni í þýzku blaði.
Þegar ég kom aftur, komst ég að raun
um, að æskan var tvískipt, annars vegar
voru þeir, er helguðu sig jazzinum og
hins vegar þeir, sem hötuðu hann. Fyrst
og fremst vegna þess hugsunarháttar,
er þeim hafði verið innrættur með naz-
ismanum, og hins vegar vegna þess, að
þetta var tónlist sigurvegaranna.
30