Árdís - 01.01.1936, Blaðsíða 26

24
Hvert stefnir?
Erindi flutt á þingi Bandalags Lúterskra Kvenna
Lundar, Man., 1936 — Eftir Lenu Thorleifsson
“Maðurinn lifir ekki á brauði einu saman, heldur á sérhverju
orði sem framgengur af Guðs munni”. — Á öllum öldum hefir
fólk barist við að lifa — barist viö' að finna skilyrðin til þes,s að
l'ifa á sem fullkomnastan hátt, og vera fær um að mæta þeim
erfiðleikum sem lííinu fylgja. Það liefir reynt að skilja þann gull-
væga sannleika, að lífið útheimtir það, að bæði líkami og sál séu
þroskuð eftir fremsta megni.
Fyrsta skilyrðið til þes,s þroska er mentun. En eftir þeim
skilningi sem vanalega er lagöur í orðið mentun, er henni mis-
jafnlega úthlutað. Það hefir verið svo stórt millibil á milli þeirira
sem voru (eða þóttust vera) af heldri ættum og náðu Ibóklegri
mentun, og liinna sem lífið lék harðara og kallaðir voru ómentað-
ir. En erfitt er um þaö að dæma hverjir eru sann-mentaðir. Mað-
ur sem er bóklega fáíróður, getur verið hámentaður í þeirri iðn-
aðargrein, sem veitir honum lífsviðurværi. Hann getur veriö há-
mentaður sem góður heimilisfaðir, hjálpsamur nágranni og félags-
lyndur borgari.
“Mentun þýðir upplbygging lífsins á öllum þess mörgu hliðum,
svo að þjóðarlíf auðgist og batni”, stendur í grein einni í kenn-
aralblaði — og ennfremur: “Veruleg mentun er í því fólgin, að
hefja einstaklinginn á hærra svið, breyta líkamlegri veiklun í
styrkleik og stirðleika í lipurð, andlegri deyfð í skerpu og fávli'si í
þekking. Breyta tilhneigingu til þess sem er óvandað ogi ljótt í
aðdáun fyrir fegurð, breyta lagaleysi í löghlýðni, illu hugarf'ari í
réttan þenkimáta. Sönn mentun þroskar í einstaklingnum
kurteisi og stöðuglyndi, — virðingu fyrir kvenþjóðinni, umhyggju-
semi fyrir Ibörnum, umlburðarlyndi í heimilislífi.”
Sönn mentun meinar einnig, að einstaklingar skilji og breyti
eftir hinni gullnu reglu — að -breyta eins við aðra og þér viljið að
aðrir breyti við yður, svo að ailir sem iðnað stunda hafi tækifæri
úl að sjá fyrir sínum. Hún þýðir líka iðkun sjálfstjórnar og um-
burðarlyndis svo að borgararéttur verði hverjum einum heilög
skylda. Hún meinar heilbrigöa skemtun og félagslíf, svo að frí-
stundum sé eytt á uppiífgandi og heilibrigðan hátt. Og síðast en
ekki sízt á sönn mentun að glæða viröingu fyrir trú og kirkju svo
líf livers einstaklings nái andlegum þroska.'
-En ert þú þá nógu mentuð til þess að mæta kröfum lífsins?
Er eg það? Því er ver að við erum það ekki — við þurfum altaf