Árdís - 01.01.1949, Blaðsíða 37

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
35
AltarisborSið var klætt dökkrauðu flosi, prýtt með gullnu kögri
og gullnum stöfum. Alt þetta þótti mér afar glæsilegt en þó horfði
ég mest á prestinn; hann stóð í hvítum prédikunarstól, sem var á
palli bak við altarið og gráturnar. Mér þótti presturinn fallegur
maður, en starsýnast var mér á hendur hans, þegar hann fletti
blöðunum; aldrei hafði ég séð svona hvítar og mjúkar hendur. —
Þessi ungi prestur var elskaður og virtur af öllum sínum sóknar-
börnum. Söngurinn var hrífandi; Sigurgeirsson bræðurnir sex frá
Grund í Eyjafirði höfðu sezt að á eyjunni og þeir voru allir ágætir
söngmenn og léku á hljóðfæri. Þeir gerðu kirkjusönginn fullkomn-
ari og juku á skemtanalíf eyjarinnar.
Presturinn gisti ávalt á Reynistað. Ég man að amma hafði sér-
stakt herbergi fyrir hann, prestsherbergið. Það var eins fínlegc
eins og ráð voru á í þá daga. Enginn annar fékk að sofa í því her-
bergi nema, að brýn nauðsyn krefði. Það hefir jafnan verið gest-
kvæmt á Reynistað; um þann stað liggur ferðamannastraumur norð-
ur og austur um vatnið, þangað hefir margur lúinn ferðamaður
verið feginn að koma. Núverandi húsfreyja þess staðar, stendur
ekki að baki ömmu minnar í þeirri list að kunna að taka vel á móti
gestum. —
Það er áreiðanlegt að enginn einn maður hefir gert meir að
því að halda uppi kristindómsfræðslu á eyjunni en Helgi heitinn
Ásbjörnsson. í marga tugi ára stjórnaði hann sunnudagaskólanum
og undirbjó börnin fyrir fermingu. Hjá honum lærðum við líka að
lesa íslenzku. Hann var oftast erindreki safnaðarins á kirkjuþing-
um. Ég man svo vel eftir þessum hvítskeggjaða manni; góðmensk-
an og trúargleðin skein ávalt af andliti hans. Og ég man eftir
fallegu kortunum sem hann gaf okkur — Ljósgeislunum, með lit-
mynd öðrumegin en lexíunni hinu meginn. — Það hefði verið
vel gert af kirkjufélaginu að halda uppi útgáfu Ljósgeisla meðan
nokkurt barn les íslenzku. — í minningargrein um Helga ritar
séra Rúnólfur: „Með Helga látnum hefir Mikley mist kenniföður
þó ekki væri hann prestvígður“.
Mér þótti vænt um séra Jóhann Bjarnason, hann fermdi mig.
Hann útlistaði oft ræður sínar með smásögum og þótti mér það
skemtilegt. Einhvern veginn hafði ég lært svo mikið á orgel að ég
gat spilað í kirkjunni og man ég hve mér þótti mikið í það varið
þegar séra Jóhann sagði við mig: „Orgelleikur þinn er taktfastur