Árdís - 01.01.1949, Síða 39

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
37
úr húsi norður í Grund“ eða þá, „suður í Skógarnes". Og margir
minnast þess hve gaman var að æfa leiksýningarnar. Hér voru
sýndir; Vesturfararnir, Skuggasveinn, Syndir annara og mörg
önnur stór leikrit. Þannig varð starfsemi kvenfélagsins til að fjörga
félagslífið, og fólkið, sem skemti hafði bæði gagn og gaman af
þessu. Enn er þessari starfsemi haldið uppi af kvenfélaginu í
Mikley. —
Á síðastliðnum tíu — tólf árum hafa margar fjölskyldur flutt
burt af eynni, ekki vegna flæðis í þetta skipti, heldur vegna þess,
að Kyrrahafsströndin hefir dregið til sín fólk úr mörgum byggð-
um íslendinga með einhverju óskiljanlegu seiðmagni. En byggðin
nær sér aftur; fólki líður hér yfirleitt vel. Hér hefir enginn orðið
auðugur; á hinn bóginn hefir fólk ekki liðið skort. Hér þurfti eng-
inn að þiggja atvinnuleysisstyrk á kreppuárunum.
Fiskiútvegurinn hefir verið aðal atvinnuvegurinn; skógurinn
og myllan hafa komið eyjarbúum vel. Þar að auki er landbúnaður
stundaður í smáum stíl, þótt hann sé erfiður, vegna þess að heyin
verður að sækja á graslöndin vestur á eyjunni en þar er ekki
hægt að búa vegna flæðis áhættu.
Tveir skólar eru hér; í öðrum er kent upp í ellefta bekk. —
Síminn var lagður hingað fyrir 30—35 árum. Útvarpsviðtæki eru
á flestum heimilum. Póstur tvisvar í viku, með honum er ferðast
á þrem kl.st. til Riverton. Bilfær braut hefir verið lögð þvert yfir
eyjuna. Ef mikið liggur á, er hægt fyrir læknir frá Riverton að
komast hingað á liðugri kl.stund. Hann ekur á bíl ofan að ósunum;
þar bíður hans vélbátur og flytur hann yfir ósanna, sem eru um
mílu á breidd. Vestan á eyjunni bíður bíll, er flytur hann þvert
yfir eyjuna hingað. Á veturna er ekið á bílum eftir vatninu og þá
er ferðin til Riverton eða til járnbrautar um kl.stund. Að þessu
athuguðu er ekki hægt að segja með réttu að byggðin sé einangruð
eða úr sambandi við umheiminn. Þó hefir það verið óánægjan
með samgöngurnar, sem hefir komið mörgum til að flytja héðan.
En miklir útflutningar hafa átt sér stað tvisvar áður í sögu
Mikleyjar, um 1880 og skömmu eftir aldamótin. Því fólki, sem eftir
er þykir vænt um eyjuna sína fyrir náttúrufegurð hennar og frið-
sæld og fyrir þær minningar sem við hana eru tengdar. Það treystir
á framtíð Mikleyjar og veit að þess verður ekki langt að bíða að
skörðin fyllast á ný.