Árroði - 01.01.1937, Blaðsíða 12
12
Á R R 0 Ð I
(Matt. 12.). Svo er ég og hrædd-
ur um, að kona þessi muni
dæma marga þá, er kristnir
kallast. Hún, sem hér ber hunds
nafn, taldi ekki eftir Bér að leita
að Kristi, og fylgja honum eft-
ir, þótt hún yrði ekki svo fljótt
bænheyrð. — En hver er nú
sá, er leiti að Drottni, eða kalli
til hans af alvöru í hörmung-
inni? — Drottinn typtar oss,
en vér finnum þar ekki til. —
Hann slær oss, en vér betrum
088 ekki. Mennirnir hafa harð-
ari andlit og hjörtu en eteinn-
inn, í andlegum efnum, og vilja
ekki snúa sér. — Hundarnir
hafa rækt á sínu afkvæmi. —
Þe88i heiðna manneakja var, af
instu hjartasorg, til þesa knúð,
að leita sér lækningar hjá hin-
um himneska lækni, vegna dótt-
ur sinnar, sem Btór-þjökuð var
af djöflinum. — En hversu
margir — eða fáir — eru þeir,
nú á þessum tímum, sem fara
með börn síu til Jesú, með
kpistilegum aga og umvöndun?
Eða vilja af alhug, að ómennak-
unnar djöfull eé frá þeim rek-
,inn, með guðs orðs kenningu og
góðri tilsögn. — Hundar komu
og sleiktu sár Lassarusar, þeg-
ar hann fékk ei að seðjast af
molum þeim, er duttu af borð-
um hins ríka. (Lúk. 16.). — Svo
finnaat og margir ómizkunn-
samir og harðúðgir, enn í dag,
er hafa alls-nægtir þessa heims
gæða, en láta þó 8inn náunga
liða hungur. Og ef þessir óguð-
legu leBtir skyldu finnast enn
meðal kristinna manna, sem
ekki er að efa — hvað erum
vér þá betri en heiðingjar í
guða dýrðarfulla augliti? — 0,
vor guð og almáttugur skap-
ari! Vert þú oas syndugum
líkn8amur, og tilreikna oss ekki
vorar illgjörðir eftir þeirra verð-
skuldan — heldur minnztu þinn-
ar mikillar mizkunnsemi! Vor
dóttir! Það er vor sál, er kvelst
þunglega af djöflinum, hverri
hann ögrar með hræðilegri
minning illgjörðanna. — Illa
höfum vér lifað! EnnþúKristi!
Ertu ekki fyrir vorar misgjörð-
ir upphengdur! Fleiri eru vorar
ranglætingar, heldur en tár
vorra augna! En langtum fleiri
eru þó dropar þinnar miskunn*
ar, sem upprennur ný og fersk
yfir 088, Byndugar manneskjur,
á hverjum morgni, (Harmagr.
Jer. 3.). — Allra manna syndug-
aata játum vér osa hver í sinn
stað. En þekkjum þig þó að
vera hinn allra helgasta, sem
fyrir oas rangláta ert bölvun
orðinn. Vér erum eigi befri en
hundar í þinu dýrðarfulla aug-
liti, þar Bem vér höfum forþén-
að, að útilokaat frá hinni himn-