Morgunblaðið - 27.02.2009, Blaðsíða 34

34 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 2009
✝ Sveinbjörn Guð-bjarnason fædd-
ist á Akranesi 8. júní
1939. Hann lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi 19.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Guðbjarni Sigmunds-
son verkamaður og
Guðný Magnúsdóttir
húsfreyja, búsett í
Ívarshúsum á Akra-
nesi. Systkini Svein-
björns: Sveinn, lát-
inn, Fjóla, Vigdís,
Lilja, látin, Erna,
Sigmundur, Sturla og Hanný.
Sveinbjörn kvæntist í Hafn-
arfjarðarkirkju 9.12. 1961 Sigríði
Magnúsdóttur sjúkraliða. For-
eldrar hennar voru Magnús S.
Haraldsson stýrimaður og Guðrún
Gunnarsdóttir húsfreyja, búsett í
Hafnarfirði. Synir Sveinbjörns og
Sigríðar eru: 1) Magnús mat-
reiðslumaður, f. 1962, kvæntur
Ingibjörgu Steinu Eggertsdóttur
bankastarfsmanni. Synir þeirra: a)
Helgi Michael, sambýliskona
Harpa Viðarsdóttir, þau eiga tvö
börn, Hafdísi Brynju og Gabríel
Eggert. b) Sveinbjörn Rúnar, sam-
býliskona Linda Ösp Grétarsdóttir.
c) Eggert Steinar. 2) Gunnar Rún-
kerfisfræði á sjöunda áratugnum
og sótti hluta námsins til Bret-
lands. Hann var kerfisfræðingur í
tölvudeildinni í allnokkur ár en
1974 tók Sveinbjörn við sem for-
stöðumaður hennar. Sveinbjörn
var framkvæmdastjóri beinlínu-
nefndar RB 1982-1983. Hann var
framkvæmdastjóri fræðslu-
nefndar bankans 1984-85 og vann
að hagræðingu og skipulags-
málum 1986-1988. Hann vann að
athugun á starfsemi útbúanna í
Reykjavík 1988-1989 og að til-
færslum fyrir starfsmannasvið
1989-1991. Sveinbjörn var sér-
fræðingur í áætlanadeild 1991-
1993, útbússtjóri í Hafnarfirði
1993-1995 og útibússtjóri í Kópa-
vogi 1995-2005. Hann vann við
gerð orðasafns bankamanna
2005-2007 og við 120 ára afmæl-
issýningu Landsbankans.
Sveinbjörn gegndi mörgum
trúnaðarstörfum fyrir starfs-
mannafélag bankans. Hann var
m.a. formaður Seljanefndar í ára-
tug. Hann var líka fulltrúi bank-
ans í öryggisráði RB um árabil.
Hann var í forystu fyrir Knatt-
spyrnudómarafélögin í Reykjavík
og Hafnarfirði og formaður borð-
tennisdeildar Ármanns. Svein-
björn var dyggur stuðnings-
maður knattspyrnuliðs ÍA og
formaður Styrktarfélags Íþrótta-
bandalags Akraness um skeið.
Sveinbjörn hafði líka mjög gam-
an af fuglum og þekkti hljóð ótal
fuglategunda.
Útför Sveinbjörns fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag kl. 15.
ar, kynningarfulltrúi
LRH, f. 1964, kvænt-
ur Dagbjörtu Láru
Helgadóttur skrif-
stofustjóra. Þeirra
börn: a) Anton Máni,
sambýliskona Rakel
Tanja Bjarnadóttir,
þau eiga eina dóttur,
Áróru Sól. b) Arnór
Daði. c) Auður Huld.
3) Vilhjálmur Davíð
sölumaður, f. 1971,
kvæntur Elísu Krist-
insdóttur iðnrekstr-
arfræðingi. Þeirra
börn: a) Sigríður
Diljá. b) Bjartur Fannar. 4) Viðar
Freyr bankastarfsmaður, f. 1974,
kvæntur Evu Hauksdóttur kenn-
ara. Synir þeirra: a) Andri Freyr.
b) Bjarki Steinar.
Sveinbjörn ólst upp á Akranesi.
Hann keppti í knattspyrnu með
yngri flokkum Skagamanna og
var líka í Skátunum. Sveinbjörn
útskrifaðist úr Gagnfræðaskóla
Akraness 1956 og fór veturinn
eftir til Reykjavíkur. Sveinbjörn
hóf störf í Landsbanka Íslands
1957 og vann í bankanum í hálfa
öld.
Fyrstu árin var hann við al-
menna afgreiðslu en 1962 varð
Sveinbjörn fulltrúi. Hann lærði
Pabbi er maðurinn sem ég leit
upp til og í minningunni var hann
alltaf til staðar. Pabbi var góður
maður. Ég man varla til þess að
hann hafi skammað mig um ævina.
Samt átti ég það örugglega ein-
hvern tímann skilið. Hann var held-
ur ekkert fyrir það að vera að
skamma hina bræður mína. Lang-
oftast vorum við þægir, ekki alltaf.
Það hlýtur að hafa tekið á að vera
með svona strákahóp á heimilinu en
pabbi var þolinmóður, mjög þolin-
móður. Kannski var það hans helsti
kostur. Hann var líka samvisku-
samur og heiðarlegur. Það eru góð-
ir eiginleikar.
Við vorum sex í fjölskyldunni, sjö
ef við teljum Landsbankann með.
Mamma sagði stundum að bankinn
hefði verið í fyrsta sæti hjá pabba.
Hún var nú bara að grínast með
það. Pabbi var svona bankamaður
af gamla skólanum. Strangheiðar-
legur og vildi hafa allt sitt á hreinu.
Mikið væri nú gott að eiga fleiri
slíka menn í dag. Margir þekktu
Sveinbjörn í Landsbankanum.
Hann vann þar jú í um hálfa öld.
Fyrir mér var það samt bara ein
hlið á pabba. Hann hafði ýmsa hæfi-
leika sem fáir vissu af. Jafnvel ég.
Um síðustu jól færði hann okkur
bræðrunum útskornar gestabækur
og mömmu forláta klukku, sem var
líka útskorin. Þessu hafði pabbi
unnið að án þess að nokkurt okkar
vissi. Betri og persónulegri jólagjöf
er ekki hægt að hugsa sér. Pabbi
var frumkvöðull á ýmsum sviðum
og lærði t.d. kerfisfræði þegar fagið
var nánast með öllu óþekkt á Ís-
landi. Mér er samt minnisstæðara
þegar hann keyrði mig á íþrótta-
æfingar í gamla daga. Slíkt tíðkað-
ist einfaldlega ekki á þeim tíma.
Hann kom líka á völlinn og horfði á
mig keppa í yngri flokkunum. Það
tíðkaðist heldur ekki á þeim tíma að
foreldrar væru þá viðstaddir. Það
voru svona hlutir sem gerðu pabba
öðruvísi. Já, ég er heppinn að hann
var pabbi minn.
Minningarnar eru margar og
góðar. Sumar þeirra rifjuðum við
pabbi upp síðasta föstudagskvöldið
sem hann lifði. Ég hafði grafið upp
ýmsar myndir úr lífi foreldra minna
og sett saman myndasýningu sem
átti að koma á óvart. Veikindi pabba
höfðu ágerst og ekki leit út fyrir að
hann næði að berja myndirnar aug-
um. Síðla þetta sama kvöld náði
hann samt að koma fram í stofu á
Vesturvanginum og setjast þar
stutta stund. Ég kom mér fyrir í
sófanum á milli foreldra minna og
við náðum að horfa á myndirnar
saman. Sumar þeirra höfðu foreldr-
ar mínir aldrei séð. Það færðist bros
yfir andlit pabba og hann hló þegar
við skoðuðum myndirnar. Mamma
felldi tár. Þetta var ógleymanleg
stund. Daginn eftir horfði öll fjöl-
skyldan á myndasýninguna. En
ekki pabbi. Hann var orðinn of veik-
burða.
Við kveðjustund er mér þakklæti
efst í huga. Þakklæti fyrir allt sem
hann gerði fyrir mig og mína fjöl-
skyldu. Alltaf var pabbi til staðar.
Það verður skrítið að geta ekki
spjallað við hann lengur. Við gerum
það bara síðar og á öðrum stað. Við
pabbi rifumst aldrei. Kannski erum
við dálítið líkir eftir allt saman. Það
væri aldeilis hrós fyrir mig. Hjá
pabba átti ég ávallt stuðning vísan.
Hann gaf mér gott veganesti. Hvíl í
friði, pabbi minn. Þig mun ég alltaf
elska.
Gunnar Rúnar.
Minn kæri tengdafaðir er fallinn
frá.
Hann sem alltaf var svo hraustur,
greindist með krabbamein í sept-
ember síðastliðnum. Það var mikið
áfall, og strax var vitað að lítið var
hægt að gera. Hann ákvað að berj-
ast og nýta sinn tíma til hins ýtr-
asta, og það gerði hann. Bjössi var
mikill fjölskyldumaður og einstakur
afi, hann fylgdist alltaf svo vel með
öllu sem við vorum að gera, hvort
sem það voru framkvæmdir heima
við eða tómstundir barnanna. Alltaf
svo einlægur áhugi og endalaus
hvatning til okkar allra, mikið
óskaplega mun ég sakna þess að
spyrja hann álits, varðandi fjármál,
lóðarframkvæmdir og svo ótal-
margt annað. Það er svo lýsandi
fyrir tengdaföður minn, að þegar
hann vissi í hvað stefndi þá fannst
honum verst að hafa ekki meiri tíma
með barnabörnunum sínum, hann
var svo stoltur af hópnum sínum.
Hann gaf þeim mörg góð ráð fyrir
lífsins leið og eitt hans uppáhalds
ráð, sem við öll könnumst við var:
Vertu trúr yfir litlu því þá verður þú
settur yfir meira. Þessi lína er ein-
mitt svo lýsandi fyrir hann, svo
heiðarlegur og pottþéttur maður,
sem hann var. Guð blessi minningu
þessa einstaka manns og hjálpi okk-
ur öllum og elsku tengdamóður
minni í gegnum þennan erfiða tíma.
Elsku Bjössi, hjartans þakkir fyrir
allt og allt, hvíl í friði.
Þín tengdadóttir,
Dagbjört Lára.
Það er bæði erfitt og skrítið að
setjast niður og skrifa minningar-
orð
um Bjössa tengdapabba minn,
enda var hann alveg einstakur mað-
ur. Ég hitti hann fyrst þegar ég var
17 ára, þegar ég og sonur hans, Villi
felldum hugi saman. Bjössi tók
mér strax opnum örmum og bauð
mig velkomna í fjölskylduna. Með
okkur tókst mikil vinátta, og á ég
margar minningar um okkar
góðu stundir.
Það má segja að tvennt hafi skipt
Bjössa mestu máli í lífinu.
Fjölskyldan og Landsbankinn
sem hann starfaði hjá í 51 ár. Hann
vildi allt fyrir fjölskylduna gera,
gaf sér ómældan tíma með
barnabörnunum, og hvatti þau
áfram í áhugamálum sínum. Hann
var drengjunum sínum góður faðir
og barnabörnunum yndislegur afi.
Þau eiga erfitt á þessari stundu,
eins og við öll. Hann var tekinn frá
þeim allt of snemma.
Við fórum margar góðar ferðir
saman í Selvík, sveitina hans
Bjössa,
og svo einnig í Þjórsárdalinn í
sveitina okkar. Við fórum síðan
saman síðasta sumar til Tenerife og
ótrúlegt að hugsa til þess hvað mik-
ið
er breytt síðan síðasta sumar.
Skömmu eftir heimkomuna fékk
hann sjúkdómsgreininguna. Fram-
undan var erfið barátta, sem ein-
ungis tók sex mánuði. Fyrir tveimur
vikum hrakaði honum hratt, ég sat
mikið við hlið hans þessa viku sem
hann var sem veikastur, og mun ég
geyma þau samtöl og þær stundir
sem við áttum saman að eilífu.
Ég kveð Bjössa með sárum sökn-
uði, en minning um yndislegan
mann mun lifa.
Þín tengdadóttir,
Elísa.
Elsku Bjössi, takk fyrir allt. Betri
tengdapabba hefði ég ekki geta átt.
Fyrir 13 árum síðan kynntist ég
honum Viðari þínum en eins og ég
sagði við þig þegar við tvö spjöll-
uðum saman í síðasta sinn þá hefur
þú gefið mér meira á þessum 13 ár-
um heldur en margir myndu gera á
50 árum. Þú varst alltaf tilbúinn að
aðstoða okkur og sýndir áhuga á
öllu því sem við tókum okkur fyrir
hendur. Það var svo gott að leita til
þín og notalegt að setjast niður með
þér og spjalla um allt mögulegt. Þú
varst alveg einstakur maður. Strák-
arnir okkar Viðars voru miklir afa-
strákar og eiga þeir margar góðar
minningar um allar skemmtilegu
stundirnar ykkar saman.
Andra og Bjarka fannst alltaf svo
gott að vera hjá afa og gott dæmi
um það er þegar ég spurði þá hvort
þeim hefði ekki þótt gott að ég hefði
verið með þeim í vetrarfríinu. Þá
fékk ég það svar að það hefði nú líka
verið fínt að vera með afa í fríinu
eins og síðast.. Þið Andri voruð
miklir vinir enda áttuð þið sameig-
inlegt áhugamál, fótboltann. Þið
tveir eydduð mörgum stundum
saman úti á fótboltavelli og mun
Andri lengi búa að því að hafa haft
afa sem sinn einkafótboltaþjálfara.
Þú hugðist fara með okkur á Eyja-
mótið í sumar en svo verður víst
ekki. Í staðinn munt þú styðja og
fylgjast með Andra úr besta sætinu.
Missir okkar og sorg eru mikil,
því við áttum svo mikið. Hvíl í friði,
elsku Bjössi minn.
Þín tengdadóttir,
Eva.
Í dag kveðjum við afa okkar,
Sveinbjörn Guðbjarnason eða
Bjössa afa eins og hann var ávallt
kallaður af barnabörnunum.
Við bræðurnir fengum áfall síð-
astliðið haust þegar fréttirnar af
veikindum afa komi í ljós.
Síðustu mánuðir hafa verið erf-
iðir þar sem við vissum að lítill tími
var til stefnu og margt sem við vild-
um að afi myndi sjá okkur gera. Afi
tók öllu með stakri ró eins og hon-
um var tamt. Hann vissi hvert
stefndi og setti sér því markmið á
hverjum degi. Hann vildi eyða tím-
anum með fjölskyldunni sinni. Afi
lagði því önnur störf til hliðar og
með hetjulegum stuðningi ömmu
tókst honum að eyða haustdögum
lífs síns í örmum ættingja og ást-
vina.
Afi var ekki þessi nýtískulegi
bankastarfsmaður akandi um á
Range Rover í glænýjum jakkaföt-
um. Hann tók strætó úr og í vinn-
una á hverjum virkum degi og sagði
ávallt við okkur að spara peningana
okkar.
Menntun skipti öllu máli í huga
afa og fengum við oft skilaboð um
að klára stúdentspróf.
Afi var mesti töffari í heimi, hann
smakkaði ekki vín og reykti aldrei
og var einn af þeim fáu Íslendingum
sem hittu hnefaleikagoðsögnina
Cassius Clay. Afi hafði mikinn
áhuga af íþróttum, var dómari í
knattspyrnunni og lagði mikla
áherslu á að fólk æfði og stundaði
íþróttir sem mest það gæti.
Okkur bræðurna langar í nokkr-
um orðum að lýsa hvernig afi kom
okkur fyrir sjónir. Hann var ynd-
islegur í alla staði, heiðarlegur,
fyndinn, barngóður, rólegur, hjálp-
samur og hógvær.
Þegar við rifjum upp tímana sem
við vorum svo heppnir að eiga með
honum þá fyllumst við hlýju og
gleði. Tímarnir í Selvík, útilegurnar
og allar sögurnar fyrir svefninn.
Þegar amma og afi bjuggu á
Laufvanginum var það eins og ann-
að heimili fyrir okkur bræðurna.
Þar fengum nóg af kökum og klein-
um hjá ömmu og fullt af sögum frá
afa. Oft var dregið upp spil og spilað
langt fram á kvöld en þó það hafi
ekki verið það skemmtilegasta sem
hann gerði lét hann aldrei bera á því
og tók glaður þátt.
Hann var einstakur maður, hann
skammaði okkur aldrei enda var
það hlutverk ömmu að halda upp
aganum á heimilinu. Hlutverk afa
var að vera góður.
Við elskuðum afa vegna þess sem
hann var, en ekki vegna þess að
hann fyllti okkur af góðgæti og gjöf-
um. Hann var einfaldlega góður og
sannur í gegn og ekki síst afbragðs
vinur.
Hvíldu í friði, elsku afi, og við
munum sakna þín.
Helgi Michael Magnússon og
Sveinbjörn Rúnar Magnússon.
Elsku besti afi okkar, við söknum
þín svo mikið. Það var alltaf gaman
vera með þér, þú varst skemmti-
legur, fyndinn og svaka góður við
okkur. Þú varst líka langbesti afinn
í fótbolta. Það var svo gott að vera
hjá þér og við gerðum svo margt
skemmtilegt saman, t.d. fórum við
saman til Mallorka og oft og mörg-
um sinnum vorum við saman í Sel-
vík.
Á páskunum var alltaf mikið fjör í
garðinum þínum þegar öll afabörnin
hlupu út um allt að leita að páska-
eggjum sem þú varst búinn að fela
vel og vandlega þar. Við eigum fullt
af skemmtilegum minningum um
þig, elsku afi.
Þínir afastrákar,
Andri og Bjarki.
Elsku besti afi.
Ég minnist þín um daga og dimmar næt-
ur.
Mig dreymir þig, svo lengi hjartað slær.
Og meðan húmið hylur allt sem grætur,
mín hugarrós á leiði þínu grær.
Þín kærleiksbros, þau aldrei, aldrei
gleymast.
Þitt allt, þitt bænarmál og hvarms þíns
tár.
Hvert bros, hvert orð, hvert armtak þitt
skal geymast.
Þín ástarminning græðir lífs míns sár.
(Ásmundur Jónsson.)
Við söknum þín sárt, og þú munt
aldrei gleymast. Hvíl í friði, elsku
afi.
Þín afabörn,
Sigríður Diljá
og Bjartur Fannar.
Elsku besti afi minn.
Ég sakna þín svo mikið og mun
alltaf gera. Það var frábært að fá að
kynnast þér, þú varst svo góður,
fyndinn og skemmtilegur, en ég
mun alltaf hugsa til þín og muna
þig. Það erfiðasta sem ég hef gert
var að kveðja þig, það var svo leið-
inlegt að sjá þig svona veikan en ég
veit þér líður vel uppi hjá Guði og
Jesú. En mér þykir og þótti alltaf
svo vænt um þig, elsku afi.
Þín
Auður Huld.
Elsku afi.
Mér þykir svo afskaplega vænt
um þig. Mér þykir leitt hversu ung-
ur ég er þegar þú þarft að fara,
sjálfur ertu einnig of ungur. Það er
svo mörgum spurningum ósvarað
um lífið og krossgötur á leiðinni í
gegnum lífið. Samt veit ég innst inni
að þú átt eftir að fylgjast með mér
og senda mér hugboð um hvernig
ég eigi að breyta rétt, ég veit þú ert
á góðum stað. Við vissum öll að það
var betra fyrir þig að fara úr veika
líkamanum og það sem við getum
huggað okkur aðeins við er að við
fengum góðan tíma til að kveðja. Þú
varst yndislegur afi og gerðir allt til
að við yrðum hamingjusöm og
fékkst okkur alltaf til að hlægja. Ég
mun aldrei gleyma þér. Ég mun
biðja fyrir þér og hugsa til þín, hvar
sem ég er, á úrslitaleik í fótbolta eða
annars staðar.
Þinn
Arnór Daði.
„Nú er einum sönnum Íslendingi
færra“. Þessi orð féllu við andlát
annars manns, en sannarlega eiga
þau við núna er við kveðjum Svein-
björn Guðbjarnason, sem lést fyrir
aldur fram eftir stutta en harða bar-
áttu við þann „sem slær allt hvað
fyrir er“. Þeirri baráttu mætti hann
af því æðruleysi og þeim styrk er
honum var eiginlegt.
Það mun nærri hálf öld síðan
Bjössi, eins og við kölluðum hann,
tengdist fjölskyldu minni er hann
og Sigríður systir mín bundust
tryggðarböndum sem entust til ævi-
loka hans. Eins og geta má nærri er
margs að minnast frá svo löngum
tíma – tímar gleði og tímar sorga
sem fjölskyldur deila saman, og
ekki er rúm í fáeinum kveðjuorðum
að gera skil. Öll þessi ár var Bjössi
fyrir mér ekki einungis mágur,
heldur vinur þar sem aldrei féllu
styggðaryrði á milli. Og þannig
hugsa ég til Bjössa, fjölskyldumað-
ur fyrst og fremst, auk þess að vera
traustur og ábyrgur maður í vanda-
sömu starfi, sómamaður sem mátti
Sveinbjörn
Guðbjarnason