Morgunblaðið - 06.04.2009, Qupperneq 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. APRÍL 2009
✝ Konráð ÞórSnorrason fædd-
ist í Reykjavík 24.
október 1972. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í Kópa-
vogi 30. mars 2009.
Foreldrar hans eru
Soffía H. Bjarnleifs-
dóttir, f. 8. apríl
1949, og Snorri S.
Konráðsson, f. 20. júlí
1947. Foreldrar
Soffíu voru María G.
Jóhannesdóttir, f. 21.
janúar 1920, og
Bjarnleifur Bjarnleifsson, f. 21.
mars 1915. Foreldrar Snorra voru
Þuríður Baldvinsdóttir, f. 28. febr-
úar 1910, og Konráð Guðmunds-
son, f. 30. maí 1908. Systkini Kon-
ráðs eru: 1) Kolbrún Björk, f. 6.
mars 1968, maki Ellert Jónsson, f.
8. september 1966. Synir þeirra
eru Eyþór, f. 30. jan-
úar 1993, og Bjarki,
f. 21. júní 2000. 2)
Snorri Birkir, f. 11.
desember 1991.
Konráð Þór kvænt-
ist Svanhildi Ástu
Gunnarsdóttur 20.
júní 1998. Börn
þeirra eru Snorri
Sævar, f. 14. janúar
1999, og Katrín
Magdalena, f. 26.
ágúst 2002. Þau
skildu.
Konráð Þór ólst
upp í Kópavogi. Hann starfaði
einkum hjá Ömmubakstri, Opnum
kerfum og síðasti vinnustaður hans
var Síminn þar sem hann starfaði
sem tæknimaður á fyrirtækjasviði.
Útför Konráðs Þórs fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 6. apríl, kl.
15.
Elsku bróðir minn, vinur minn,
hetjan mín. Minningarnar streyma
fram og allar eru þær góðar nema
kannski þegar þú hentir skiptilykli í
hausinn á mér svo úr varð gat eða
þegar ég setti nokkur krækiber upp
í nefið á þér. Þá vorum við lítil. Og
þegar börnin þín fæddust varstu svo
stoltur.
Síðasta sumar þegar við systkinin
þrjú vorum á austurleið skemmtum
við okkur vel. Skyldleikinn tengdi
okkur rækilega saman þrátt fyrir
aldursmuninn. Samverustundirnar í
sveitinni með foreldrum okkar, fjöl-
skyldu og börnum voru yndislegar
og þegar börnunum var sagt frá
prakkaraskap foreldranna þegar
þeir voru yngri féll það í góðan jarð-
veg og verður þeim minnisstætt. Við
munum áfram halda minningunum
lifandi fyrir gullmolana þína Snorra
Sævar og Katrínu Magdalenu. Það
verður gaman að fylgjast með þeim
stækka og þroskast og sjá taktana
þína koma fram í þeim.
Þú barðist eins og ljón við óvæg-
inn sjúkdóminn en samt var húm-
orinn í lagi allt til loka. Þú varst svo
ánægður með hetjurnar þínar, Alex,
Gulla, Hauk frænda og Guðmund
Má frænda, sem léttu þér lífið, auk
fjölda annarra ættingja, vina og
samstarfsfélaga sem studdu þig eins
og þeir gátu. Stuðningur þeirra er
ómetanlegur og veittur af kærleika.
Þakklátur varstu læknum, hjúkr-
unarfólki og séra Braga sem gerðu
allt sem í þeirra valdi stóð til þess að
hjálpa þér og okkur fjölskyldunni í
gegnum þetta óvinnandi stríð. Tím-
inn var óhemju erfiður, endalaus
vonbrigði en hetjan bróðir minn
hvikaði aldrei. Það sem huggar mig
er að þjáningar þínar eru að baki, en
mikið óskaplega sakna ég þín. Ég
kveð þig að sinni, elsku bróðir minn,
vinur minn, hetjan mín.
Þín systir,
Kolbrún.
Elsku Konni minn.
Loksins færðu hvíld eftir erfiða
baráttu við þennan hræðilega sjúk-
dóm. Þó að hann hafi haft yfirhönd-
ina á líkamanum, þá stal hann aldrei
frá þér húmornum né þínum karakt-
er. Fram á síðasta dag varstu að rífa
þig upp og spjalla eins og ekkert
væri að, neitaðir að fara í hjólastól,
frekar vildirðu taka fjórhjóla trylli-
tækið og rölta um.
Þú og ég eyddum mörgum
„skjálftum“ saman sitjandi hlið við
hlið, blaðrandi í míkrófóninn að það
væru komnar heitar pítsur (peitar
hítsur eins og við sögðum alltaf) þeg-
ar mótshelgi fór fram. Við spjölluð-
um um allt á milli himins og jarðar í
nánast 50 klukkutíma um þessar
helgar því við sváfum nú ekki mikið
þarna á þessu P1mpa-borði.
Þú varst vinur minn, vinnufélagi
og maður sem ég gat spjallað við á
kvöldin/nóttunni klukkutímum sam-
an um akkúrat ekkert, báðir í tölv-
unni og bluetooth í eyranu.
Þú og ég spjölluðum mikið um lífið
og tilveruna eftir að þú greindist í
september í fyrra og þá sérstaklega
eftir að vinur okkar Addi kvaddi
okkur núna í byrjun mars.
Þú bentir mér á að lifa lífinu einn
dag í einu, njóta þess sem maður á
og ekki plata sjálfan sig með því að
segja að ég geri þetta á næsta ári
eða hitt í næsta mánuði, við vitum
ekkert hversu lengi við verðum
hérna og eigum að njóta hverrar ein-
ustu mínútu sem við höfum. Þetta,
Konni minn, kenndir þú mér á síð-
ustu mánuðum og tókst af mér loforð
um slíkt.
Þú varst mjög góður pabbi, elsk-
aðir börn þín og fjölskyldu, enda
heyrði maður þig alltaf vera að tala
um þau. Ég mun sakna þín rosalega
mikið Konni minn, partur af hjarta
mínu er horfinn með þér og það
skarð verður seint fyllt. Bið ég þig að
hugsa vel um og gæta hans Árna
okkar í ykkar sameiginlegu ferð inn í
paradís og ég hlakka til að fá að hitta
ykkur á ný.
Vertu bless elsku vinur minn.
Alexander Örn Arnarson
og fjölskylda.
Þegar þú sagðir mér að þú værir
búinn að greinast með krabbamein,
þá varð ég fyrst dofin, svo reið, næst
leið. Það var rússíbani af tilfinning-
um.
Þrátt fyrir að hafa verið skilin þá
var sambandið mjög gott okkar á
milli, sem betur fer. Eftir 12 ára
samband, þá kom aldrei neitt annað
til greina en að setja börnin okkar í
forgang og ala þau upp saman, bara
á sitthvorum staðnum. Sem betur
hefur okkur tekist vel upp með það,
ég er þér ævinlega þakklát fyrir
hvað þú varst góður pabbi. Snorri og
Katrín áttu hug þinn allan og það
hefur líkað skilað sér.
Það kom oft upp skrítinn svipur á
fólki sem við þekktum, undrunar-
svipur, þegar við fórum stundum öll
út að borða saman, þú, ég, Ranald,
Snorri og Katrín. En okkur var al-
veg sama, því að við fundum það
hvað krökkunum fannst það
skemmtilegt að hafa okkur öll við
sama borðið að spjalla og hlæja sam-
an, þessar minningar munu þau
varðveita vel.
Krakkarnir eiga bágt núna, þau
sakna pabba síns mikið og vita að
það kemur enginn í staðin fyrir þig.
Ég lofa þér því að við munum gera
allt sem við getum til að hjálpa þeim
í gegnum sorgina og að leiða þau í
gegnum lífið með allar góðu minn-
ingarnar um þig.
Ég ætla núna að sjá þig fyrir mér
þarna hinum megin, alsælan og laus-
an við verkina og veikindin, sjá þig
fyrir mér í vöðlunum úti í miðri á,
þannig leið þér einu sinni best. Einn
með sjálfum þér úti í náttúrunni í
laxveiði, það gerðist varla betra.
Guð blessi þig Konni minn, takk
fyrir samfylgdina í gegnum árin og
takk fyrir að gefa mér það dýrmæt-
asta sem ég á í lífinu, ég lofa því að
hugsa vel um þau.
Svanhildur.
Það er þrautin þyngri að setjast
niður og skrifa minningargrein um
góðan vin sem tekinn er frá okkur í
blóma lífsins. Konni hefur nú lokið
sinni ferð hér eftir örstutta og harða
baráttu við illvígan andstæðing. Yf-
irvegaður og æðrulaus tók hann á
móti örlögum sínum og af veikum
mætti sýndi hann okkur hve sterkur
hann var með því að leyfa okkur að
njóta áfram hans einstöku jákvæðni,
tryggðar og einlægni þar sem hann
skildi við okkur með aðeins góðar
minningar.
Spor okkar Konna lágu saman á
19. aldursári og tengdumst við fljót-
lega sterkum vináttuböndum. Við
áttum margar góðar stundir saman
og get ég endalaust talið upp hina
ótrúlegustu hluti sem okkur duttu í
hug á þessum árum eins og þegar við
skelltum okkur til London og Ibiza
ásamt fleiri góðum vinum. Það er
fátt dýrmætara veganesti út í lífið en
góður vinur og það var Konni.
Konna kynnti ég síðan fyrir Svan-
hildi frænku minni og giftu þau sig
árið 1998 og voru saman í 12 ár. Það
var mikil gleðistund þegar þau eign-
uðust börn sín tvö sem mér þykir
óendanlega vænt um, þau Snorra
Sævar og Katrínu Magdalenu.
Elsku hjartans Snorri, Katrín og
fjölskyldur, ykkar missir er mikill.
Aðeins þeir sem hafa þurft að mæta
slíkum örlögum geta gert sér í hug-
arlund hvílík raun það er. Megi Góð-
ur Guð styrkja ykkur í þessari miklu
sorg og minningar um Konna lifa
með ykkur. Elsku Konni minn,
minningin þín mun lifa í hjarta mínu
um ókomna tíð. Ég kveð þig með
miklum söknuði.
Þín vinkona,
Sara Rut Kristinsdóttir.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson)
Allt á sér upphaf og endi.
Kær frændi er kvaddur allt of
fljótt, en við örlög er ekki hægt að
ráða.
Minningarnar eru ljúfar, um gló-
koll, augastein mömmu, pabba og
stóru systur, svo fullkomnaði litli
bróðir hópinn. Perluband af minn-
ingum um gleði í samveru stórfjöl-
skyldunnar. Í öndvegi sátu
langamma, afi og amma, ekki má
gleyma Lauga frænda. Konni alltaf
bjartur og glaður, tók öllu með ró.
Árin líða, fjölskyldan stækkar, í fang
Konna komu tveir hrokkinkollar,
þau Katrín og Snorri, sem voru hon-
um allt. Samband föður og barna var
einstakt.
Nú er komið að leiðarlokum, dval-
ið er við miningar um góðar stundir
og þakkað fyrir líf hans og æðru-
leysi.
Erla, Ása, Bjarnleifur,
Ólafía og fjölskyldur.
Elsku Konni minn, ég trúi því
stundum ekki að kveðjustundin hafi
runnið svona fljótt upp. Það er svo
sárt að hugsa til þess að þú sért far-
inn.
Þú skildir eftir þig svo ótrúlega
margar og góðar minningar og ég er
svo þakklátur fyrir þær góðu stundir
sem við höfum átt saman í gegnum
árin. Þú hefur alltaf verið traustur
og góður vinur og varst ávallt til
staðar ef ég þurfti á aðstoð þinni að
halda, betri vin er ekki hægt að
hugsa sér.
Ég kveð þig frændi góður, það
voru forréttindi að fá að kynnast þér
og eiga þig að sem vin. Ég mun
ávallt sakna þín og varðveita minn-
ingu þína.
Guð geymi þig.
Þín návist Guð mér gefur allt
svo mikið
og gakkt þú með mér ævi minnar veg.
Ég vild’ þú gætir aldrei frá mér vikið
og bið þú verndir mig meðan ég er.
Það veit ei nokkur ævi sína alla
og án þín Guð er lífið búið spil.
Því á þig einhver engillinn mun kalla
þá endar þetta líf ef rétt ég skil.
(Ólafur Sveinn Traustason)
Guðmundur Már Kristjánsson.
Það sem stendur hæst upp úr í
minningunum um Konna frænda eru
samverustundir okkar á yngri árum.
Við bræðurnir bjuggum úti á landi
en hann í Kópavogi þannig að við
hittumst ekki oft en þegar við kom-
um til höfuðborgarinnar gistum við
oftast hjá afa og ömmu í Selási og
þangað komu frændsystkini okkar
mikið og þar á meðal Konni og Kolla
systir hans en í huga okkar bræðr-
anna voru þau systkinin alltaf sam-
tvinnuð enda ekki svo langt á milli
þeirra í aldri og yfirleitt hittum við
þau bæði í einu í þessum borgarferð-
um okkar.
Konni var mikill fjörkálfur og þeg-
ar við vorum hjá afa og ömmu var
margt og mikið brallað úti sem inni.
Þau bjuggu í stóru húsi þar sem við
fengum að leika nokkuð lausum hala
og ekki var nú nágrennið verra fyrir
fjörmikla stráka sem hittust sjaldan.
Engin byggð að heitið getur í næsta
nágrenni og því stutt út í móa eða að
Rauðavatni og margt hægt að gera.
Kannski voru leikirnir stundum of
hressilegir og háværir fyrir smekk
þeirra fullorðnu en við skemmtum
okkur allavegana vel.
Stundum fengum við að gista
heima hjá Konna í Túnbrekkunni og
þar var alltaf tekið vel á móti okkur
enda stóð heimili foreldra hans okk-
ur ávallt opið. Þegar gist var í Tún-
brekkunni var leikið úti og inni, sum-
um örugglega til hrellingar en okkur
til mikillar skemmtunar. Þegar við
urðum eldri hittumst við sjaldnar en
þó alltaf öðru hvoru enda stóð heim-
ili Konna og foreldra hans okkur op-
ið til gistingar þegar leiðin lá til höf-
uðborgarinnar. Mér er minnisstætt
þegar ég gisti hjá þeim í Lækjar-
hjallanum og nýtti auðvitað borgar-
ferðina til að gera stórinnkaup til
heimilisins að Konni var mjög vilj-
ugur til að fara með mér í Bónus
enda veitti ekki af hjálp við innkaup-
in sem gátu auðveldlega fyllt 2-3 inn-
kaupakerrur. Eitt sinn er við kom-
um út úr Bónus með þrjár fullar
kerrur af ýmsum varningi spurði ég
hann hvort honum fyndist ekki leið-
inlegt að standa í þessum verslunar-
ferðum með mér. Svar hans við þess-
ari spurningu er mér sérstaklega
minnisstætt: „Nei, það er svo gaman
að fara með einhverjum í búð sem
gerir alvöru innkaup, kaupir ekki
bara í einn poka.“
Hvíl í friði kæri frændi.
Kristján Ágúst Kristjánsson.
Sú hugsun var fjarstæð fyrir
rúmri viku að það næsta sem ég
gerði fyrir vin minn Konna væri að
skrifa um hann eftirmæli. Þegar það
er stórt skarð í hjarta manns er erf-
itt að rita niður þau orð og þær til-
finningar, sem við áttum saman í
eina litla grein.
Ég dáðist að því hvernig þú tókst
á við sjúkdóminn, með miklum dugn-
aði og æðruleysi og aldrei heyrði ég
þig kvarta, alltaf glaðlyndur og já-
kvæður eins og þitt eðli var. Ég
minnist sérstaklega miðnætursím-
talanna okkar sem voru fastir liðir
hjá okkur. Aldrei leið langur tími á
milli símtala. Við gátum talað út í eitt
um það sem stóð okkur næst, sem
voru tölvur og allt sem þeim tengist.
Þú varst mikill grúskari og þar
varst þú alltaf fremstur í flokki, allt-
af með nýjustu græjurnar; ef það
var ekki skjalftamót eða netspilun
með okkur vinunum þar varstu alltaf
búinn að plana eitthvað með okkur
strákunum. Þú varst ekki bara góð-
ur vinur heldur vorum við líka um
tíma samstarfsfélagar hjá Símanum
og ég man hvað ég hlakkaði til að fá
að vinna með þér. Við eyddum
ómældum tíma saman sveittir yfir
tæknilegum vandamálum en þar
komst þú sterkur inn, þú hafðir allt-
af svo mikla yfirsýn yfir allt sem þú
gerðir.
Elsku Konni, mér þótti ólýsanlega
vænt um þig og þótt ég einhvern
veginn kæmist aldrei til að segja
það, þá er ég viss um að þú vissir
það. Mig langar til að tileinka þér
ljóð sem ég fann og fannst passa vel
við þig:
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Jón Gunnlaugur.
Það er með miklum söknuði sem
ég kveð Konna, góðan vin sem er
fallinn frá langt fyrir aldur fram eft-
ir hetjulega baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Mér varð hugsað til þeirra
stunda sem við spjölluðum um lífið
og tilveruna, fjölskyldur okkar og
áhugamál, hvað það var rosalega
mikið varið í þennan dreng og hvað
ég er heppin að hafa kynnst honum á
lífsleiðinni.
Minningin um Konna sitjandi við
p1mpaborðið á tölvuleikjamótinu
Skjálfta innan um aðra tölvuleikja-
áhugamenn er ein af þeim fyrstu
sem koma upp í hugann. Þarna var
Konni í sínu umhverfi og þar kynnt-
ist ég honum fyrst, á fullu við að
halda utan um allt saman enda ekki
kallaður Zlave fyrir ekki neitt. Fullt
hús af spenntum nördum, tímahrak
og ofurmagn af pizzum. Þetta var
skemmtilegur tími og mun ávallt
skipa sérstakan sess í hjarta mínu og
þó sérstaklega vegna þess að þarna
varð til vinskapur sem átti eftir að
reynast mér ómetanlegur.
Addi, eiginmaður minn heitinn er
lést 28. febrúar sl., var góðvinur
Konna, fyrst gegnum tölvuleiki og
seinna urðu þeir vinnufélagar en
báðir unnu í þjónustuveri Símans.
Það var gaman að sjá þá tvo saman
og þann vinahóp sem hafði myndast í
vinnunni og veit ég að þar eru stór
skörð höggvin í vinahópinn með frá-
falli þessara góðu pilta. Það er eitt
sem ég veit að var Konna hugleikið
og það voru börnin hans, Snorri og
Katrín. Það lýsti upp á honum and-
litið þegar talið barst að þeim og
þykir mér leitt að hann skuli hverfa
frá þeim svona ungum en hann verð-
ur ávallt í hjarta þeirra og það ásamt
yndislegri fjölskyldu mun hjálpa
þeim á þeim erfiðu tímum sem eru
framundan og sendi ég fjölskyldu
hans og ástvinum mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Góður maður er
genginn en minningin lifir. Takk fyr-
ir allt Konni minn og hvíl í friði.
Saknaðarkveðja,
Geirþrúður.
Konráð Þór Snorrason
Úti á miðri grasflötinni
stóð ég í fangi bróður míns
með flugustöngina. Ég lítill,
hann stór. Konni var að
kenna mér að kasta flugu.
Hann var meistari í flugu-
kasti. Nú er fang hans, hlýtt
og gott, horfið, hann er far-
inn. Það er góð minning að
hafa átt þessi 17 ár með hon-
um.
„Ber er hver að baki nema
sér bróður eigi“ var sagt í
gamla daga. Vernda þú mig
bróðir minn, þaðan sem þú
ert.
Snorri Birkir.
Hinsta kveðja.
Það er dauðinn sem gerir
lífið svo dýrmætt.
Það er lífið sem gefur okk-
ur góðan dreng – eins og
Konna.
Það var Konni sem gaf
okkur Snorra og Katrínu –
með Svanhildi.
Það á ég Konna að þakka –
og samfylgdina alla.
Það var ótímabær dauðinn
sem tók Konna frá ástvinum
öllum.
Það var allt of stutt; lífið –
þessa góða drengs.
Það er hann Konni sem við
kveðjum í dag – og syrgjum.
Það er unga lífið, sem sem
gerir dauðann svo sáran.
Gunnar Ingi Gunnarsson.
HINSTA KVEÐJA