Morgunblaðið - 26.05.2009, Síða 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. MAÍ 2009
✝ Guðlaugur MagniÓðinsson fæddist
á Fáskrúðsfirði 28.
september 1991.
Hann lést af slysför-
um 16. maí 2009. For-
eldrar hans eru Björg
Hjelm, f. 15. mars
1962 og Óðinn
Magnason, f. 28. októ-
ber 1960. Foreldrar
Bjargar eru Lára Sig-
urjónsdóttir, f. 29.
maí 1938 og Sigurður
Vignir Hjelm, f. 4.
júní 1940. Foreldrar
Óðins eru Guðrún Rafnkelsdóttir, f.
25. apríl 1934 og Guðlaugur Magni
Þórlindsson, f. 6. apríl 1932. Systk-
ini Magna eru Sigurður Vignir Óð-
insson, f. 23. apríl 1982, sambýlis-
kona Þóra Ólafsdóttir, f. 7. mars
1984, börn þeirra Viktoría, f. 10.
júní 2004 og Adam Fannar, f. 27.
desember 2005; Guð-
björg Sandra Óðins-
dóttir Hjelm, f. 9.
október 1984, unnusti
Heimir Logi Guð-
björnsson, f. 12. mars
1986.
Magni bjó í for-
eldrahúsum á Fá-
skrúðsfirði. Hann
lauk námi við Grunn-
skóla Fáskrúðs-
fjarðar vorið 2007 og
stundaði nám við
Verkmenntaskóla
Austurlands á Nes-
kaupstað veturinn 2007-2008 og á
haustönn 2008. Hann færði sig um
set yfir í Menntaskólann á Egils-
stöðum á vorönn 2009.
Útför Magna fer fram frá Fá-
skrúðsfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Meira: mbl.is/minningar
Þú átt lítið blóm sem gaf þér gleði
það gæddi lífið tilgangi og hljóm.
Þó að sorg sé nú í þínu geði
sæl þér verður minning um það blóm.
Það skartar nú í beði fríðra blóma
þess bíður ekki harmur eða þraut.
Það missir aldrei lit sinn eða ljóma
en lýsir þér á minninganna braut.
En best er þó að Guð nú blómið
geymir
í garði þeim sem aldrei visnar strá.
Og eitt er víst að áfram lífið streymir
enginn mun Hans vegi skilið fá.
(Guðrún V. Gísladóttir.)
Guð blessi þig, elsku Magni okkar.
Magni afi og Gunna amma.
Bjartur laugardagsmorgunn, en
svo komu ólýsanlegar sorgarfréttir,
hann Magni frændi er dáinn, hann
dó í nótt. Engin orð fá lýst þeirri
sorg sem foreldrar, ættingjar og
vinir upplifa við svona fréttir, að
ungur drengur sem er rétt að byrja
lífið sé hrifinn svona burtu. Þetta á
að vera bannað, ekkert foreldri á að
þurfa að lifa barnið sitt og upplifa
svona sorg og þennan hrikalega
missi. Á þessum fáu dögum sem
liðnir eru frá þessum hræðilega at-
burði hafa minningarnar um þennan
yndislega og góðhjartaða dreng
hellst yfir okkur föðursystkin hans
og við höldum á lofti myndinni af
rauðhærða, freknótta, orkumikla og
góðhjartaða grallaraspóanum okkar.
Rifjum upp öll hnyttnu og fyndnu
tilsvörin hans og uppátæki, þau hafa
hjálpað okkur að brosa í gegnum
tárin. Ein saga fær að fljóta með hér
eins og við munum hana. Hún er af
því þegar Magni og æskuvinur hans,
Heimir Jón, gerðu tilraun til banka-
ráns aðeins fjögurra ára gamlir,
vopnaðir plastbyssum og lambhús-
hettum. Þegar mamma hans Magna
veitti honum tiltal fyrir uppátækið,
huggaði hann hana með því að þeir
hefðu nú ekki fengið neina peninga
heldur bara konfekt og klapp á koll-
inn. Magni var ótrúlega lunkinn við
tölvur, vírushreinsaði og lagfærði
fyrir ættingja og vini eins og ekkert
væri. Hann var vinmargur og alltaf
hrókur alls fagnaðar í þeim hópi.
Hann spjallaði við sjötugu kallana í
netagerðinni, stoppaði á götu og
bauð fólki far heim þegar hann sá
það burðast með innkaupapokana,
hann var allra. Magni skilur eftir sig
stórt skarð í hjörtum okkar.
Regarde, lui dit-il:
Sjáðu, sagði hann:
Les choses sont tristes, elles pleu-
rent.
Allt grætur.
Les arbres pleurent,
Trén gráta.
Les rochers pleurent,
Steinarnir gráta.
Les nuages pleurent.
Skýin gráta.
Et moi, je pleure avec eux.
Og ég, ég græt með þeim.
(Michel Tournier.)
Góða ferð, elsku Magni, þín er
sárt saknað. Elsku Ói og Björg,
Viggi, Þóra og börn, Gugga og
Heimir, megi Guð styrkja ykkur og
leiða í gegnum þessar erfiðu stund-
ir.
Már og Kolbrún, Þór og Andr-
ea, Arna og Sigurður, Birna og
Halldór, Magna og Eggert.
Elsku Magni minn.
Það er svo ótrúlegt að þú hafir yf-
irgefið þennan heim. Það er svo sárt
að sjá á eftir svona yndislegum ung-
um strák sem átti allt lífið fram-
undan. Þó svo að við vitum að þú
sért kominn á betri stað er sökn-
uðurinn mikill og tárin sem hafa
fallið verið ófá. Það fer ekki á milli
mála að þú varst einn hressasti og
brosmildasti strákur sem mér hefur
nokkurn tímann hlotnast að kynn-
ast. Varst alltaf hlæjandi þessum
endalaust smitandi hlátri sem náði
til allra og kom brosi á allra varir.
Ég veit allavega bara fyrir mína
parta að í hvert sinn sem þú hlóst
kom ósjálfrátt bros framan í mig og
því fylgdi oftast hlátur, og ég efast
ekki um að þetta hafi átt við fleiri
því þegar þú brostir lýstist herberg-
ið upp.
Mér þykir það svo sárt að fá ekki
að heyra þennan prakkarahlátur
aftur eða sjá bjarta brosið þitt og
rauða hárið. Ég býst við því að það
sem ég eigi sé samt hlutur sem ég
mun ávallt varðveita og það eru
minningarnar. Enda ófáar dásam-
legar minningar sem ég fékk við að
umgangast þennan frábæra strák.
Og þær mun ég ávallt varðveita og
aldrei gleyma.
Eins erfitt og mér finnst að trúa
því að ég muni aldrei sjá þennan
prakkara með rauða hárið og breiða
brosið aftur, veit ég að hann er á
betri stað og horfir niður á okkur
hin og vakir yfir okkur og passar.
Mér finnst það hafa verið alger
forréttindi og heiður að hafa kynnst
þessum dásamlega strák og þó svo
að ég vildi svo sannarlega að kynni
okkar hefðu enst lengur þá trúi ég
því að Guð hafi bara ætlað Magna
stærra og meira hlutverk en öðrum.
Nú var sá tími kominn að Magni
þurfti að fara og deila hlátrinum sín-
um og útgeisluninni með öðrum,
enda ekki sanngjarnt gagnvart
heiminum að við hérna gætum bara
fengið að kynnast þessu gulli af
manni.
Það er svo sannarlega satt að
guðirnir taki þá fyrst sem þeir elska
mest og ég veit ekki um neina aðra
manneskju sem hefur verið jafn
elskuleg og hann Magni.
Ég er handviss um að hann er
núna uppi í himnaríki að kynnast
öllum hinum englunum og ég veit að
nú mun himnaríki alltaf skarta sín-
um fegursta engli.
Minning þín verður ávallt ljós í
okkar lífi, elsku Guðlaugur Magni
Óðinsson.
Megir þú hvíla í friði, elsku snúð-
urinn minn.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur til fjölskyldu Magna, vina hans og
ættingja.
Valdís Theódóra Ágústsdóttir.
Kveðja frá Grunnskóla
Fáskrúðsfjarðar
Hinn 18. maí sl. markaðist skóla-
hald í Grunnskóla Fáskrúðsfjarðar
af hræðilegu slysi sem varð hér að
morgni þess 16. er fyrrverandi nem-
andi okkar og félagi, Guðlaugur
Magni, lést.
Við lok dags settumst við starfs-
menn grunnskólans niður, áttum
saman kyrrðarstund og létum minn-
ingarnar flæða. Minningar um hann
Magna, glaðan, bjartsýnan, jákvæð-
an og einlægan. Viljann til góðra
verka skorti aldrei, þó hugurinn
bæri hann oft af leið. Það var sama
hvað hann var beðinn um, viðkvæðið
var alltaf: „Ekkert mál“. Magni var
virkur þátttakandi í flestu sem nem-
endur tóku sér fyrir hendur. Pennar,
blýantar, USB-lyklar og aðrir smá-
hlutir rötuðu óviljandi upp í hend-
urnar á honum og voru þá oft bútaðir
niður í frumeindir, í rannsóknar-
skyni – en alveg óvart. Hann slapp
oft betur frá prakkaraskapnum en
margur annar með sakleysissvipnum
og einlægninni. Það var erfitt að
byrsta sig við hann. Þegar leið á
skólagönguna beindist áhugi hans að
tölvum og tónlist. Magni bað ná-
grannana afsökunar á hávaðanum
frá músíkinni, þegar hann var að æfa
sig heima, en þeim hafði nú bara
fundist hún skemmtileg.
Okkur er öllum minnisstætt þegar
leiðir bekkjarfélaganna skildu við út-
skrift úr grunnskóla. Þá varð Magna
að orði: „Við verðum alltaf bekkur í
hjartanu.“ Þarna tókst Magna að
orða þá tilfinningu sem flestir hafa
þegar þeir kveðja bekkjarfélagana
eftir langa samleið.
Eftir að grunnskóla lauk hittum
við Magna oft, m.a. á kaffihúsinu
Sumarlínu þar sem hann var óþreyt-
andi við að aðstoða foreldra sína. Þar
lagði hann sig allan fram og ósjálf-
rátt fylltumst við stolti við að fylgj-
ast með þessum unga manni. Í vetur
rákumst við á hann í ræktinni og þá
birtist gamalkunni svipurinn úr skól-
anum sem sagði okkur að á þessu
yrði tekið með trompi.
Við höfum ávallt haft þá tilfinn-
ingu að samband Magna við foreldra
sína, systkini, afa og ömmur, hafi
verið sérstaklega gott. Við megum
til með að minnast orða sem hann lét
falla við einn kennarann þegar hann
var búinn að vera fimm daga í skóla-
ferðalagi í Danmörku en þá hrökk
uppúr Magna: „Ég er bara búinn að
gleyma hvernig mamma lítur út.“
Það eru bæði ungir og gamlir sem
minnast vingjarnlegs viðmóts og
greiðasemi Magna. Hann bauð bæði
eldri borgurum og yngri krökkum að
aka þeim heim ef svo bar undir.
Foreldrum Magna, systkinum,
öðrum ættingjum og vinum vottum
við okkar dýpstu samúð. Megið þið
öðlast styrk til að takast á við sorg-
ina. Þið eigið minningu um dreng
sem var góður í gegn.
Hugur okkar, starfsfólks Grunn-
skólans, er einnig með bekkjarfélaga
Magna, Wojciech, sem lifði af slysið.
Við biðjum um styrk og vernd hon-
um til handa og fjölskyldu hans.
Líneik Anna.
Hönd þín snerti
sálu okkar.
Fótspor þín liggja
um líf okkar allt.
(Úr Gleym-mér-ei 1989.)
Í dag kveð ég ungan vin minn,
hann Magna. Að morgni 16. maí kom
kallið stóra til Magna, kallið sem við
fáum öll einhvern tímann, spurning-
in er bara hvenær við fáum það.
Sumir fá það snemma en aðrir seint.
Magni fékk kallið alltof snemma eða
tæplega 18 ára gamall.
Það fyrsta sem kemur upp í huga
minn er ég hugsa til Magna er gleði,
ánægja, bros, hjálpsemi og strákur
sem var alltaf á ferðinni. Hann var
alltaf tilbúinn að hjálpa öðrum. Þeg-
ar hann fékk bílprófið þá eignaðist
hann bíl og hafði hann gaman af að
skutla fólki heim sem varð á vegi
hans, sama á hvað aldri fólkið var.
Magni hafði alltaf af og til komið
heim til mín í Hamrahlíðina. Í byrj-
un til að hitta syni mína sem eru dá-
lítið eldri en hann var og nú undir
lokin til að hitta dóttur mína sem er
aðeins yngri en hann var. Enn sá ég
að aldur skipti engu máli hjá
Magna.
Ég kenndi Magna þegar hann var
í grunnskólanum og ég naut þeirra
forréttinda að fara með hans bekk í
skólaferðalag til Danmerkur. Það
var yndisleg ferð með frábærum
nemendum, þau voru samheldin og
voru bekkur í hjartanu eins og
Magni komst svo vel að orði á út-
skriftardegi þeirra vorið 2007.
Magni stóð við hlið foreldra sinna og
sinnti þar starfi á Cafe Sumarlínu
þegar leyfi gafst frá námi, en það
kaffihús er í eigu foreldra Magna.
Að missa barnið sitt er það erf-
iðasta sem hægt er að ganga í gegn-
um og manni finnst orð vera fátæk-
leg á þannig stundu. Elsku Björg,
Óðinn, Vignir, Guðbjörg Sandra,
ömmur og afar og aðrir aðstandend-
ur. Ég mun biðja Guð um að gefa
ykkur styrk til að læra að lifa án
Magna ykkar og einnig vona ég að
allar góðu og fallegu minningarnar
um yndislegan dreng gefi ykkur enn
meiri styrk í lífinu.
Þú litla barn sem ég þráði að faðma,
umvefja elsku, vaxa með þér.
Líf þitt var svo stutt.
Hér er ég eftir hugsandi um það,
sem hefði getað orðið.
Kannski í eilífðinni fáum við
að hlæja og gráta, faðmast og vaxa.
Og vinna upp þann tíma,
sem við aldrei áttum.
(Úr Gleym-mér-ei 1989.)
Jóhanna Kristín Hauksdóttir.
Elsku Magni, besti vinur minn,
það er svo erfitt að trúa að núna sért
þú farinn frá okkur og að ég eigi
aldrei eftir að heyra þinn sérstaka
fallega hlátur sem þú sparaðir sko
alls ekki. Minningarnar eru svo
margar sem koma upp í hugann
þegar ég hugsa um þig að það er
erfitt að byrja. En það fyrsta sem
mér dettur í hug er allt það
skemmtilega og það kjánalega sem
okkur hefur dottið í hug að gera.
Það er mér svo ofarlega í huga þeg-
ar við vorum á rúntinum og
ákváðum allt í einu að fara á Norð-
fjörð seint um nótt og þú varst að
fara í próf daginn eftir, og þér gekk
nú ekkert rosalega vel í því. Og þeg-
ar við vorum saman í herbergi í
menntaskólanum hafðir þú svo gam-
an af því að fara inn á Facebookið
mitt og skrifa einhvern skandal um
mig, klæða þig í fötin mín og svo
margt fleira sem þér datt í hug til
þess að fá okkur vinina til að hlæja.
Elsku Magni, mér finnst lífið svo
óréttlátt að svona ungur og fallegur
drengur hafi þurft að kveðja þennan
heim svona snemma. Hver verður
það núna sem er alltaf tilbúinn til
þess að gera allt þetta kjánalega
með mér sem okkur datt í hug að
gera, og segir alltaf já þegar mig
vantar eitthvað?
Magni, það er svo sárt að kveðja
þig en núna veit ég að þú ert sætur,
rauðhærður, tanaður engill sem
passar okkur hin.
Hvíldu í friði, elsku Magni minn.
Þín vinkona,
Bryndís Hjálmarsdóttir.
Ekkert okkar gleymir setning-
unni sem Magni sagði í lok 10.
bekkjar, þegar við vorum að ræða
það hvernig hlutirnir yrðu þegar við
færum öll hvert í sína áttina: „Við
verðum alltaf bekkur… í hjartanu,“
sagði hann með glottið sitt á sér og
hendur á hjartastað og við hlógum
svo mikið að honum.
Frá því í 1. bekk var Magni mikið
miðpunktur athyglinnar og algjör
grallari, t.d. mjög áberandi á öllum
hópmyndum og á öllum myndum yf-
ir höfuð, með gretturnar sínar og
sæta glottið. Hann var vinur allra
hvað sem á bjátaði og sama hver átti
í hlut. Hann hafði gaman af því að
koma öllum til að brosa og hlæja.
Magni var mjög virkur í öllu sem
hann tók sér fyrir hendur og lagði
mikinn metnað í það. Hann hafði
mikinn áhuga á tónlist og íþróttum
og kynntist hann heilu hópunum af
fólki í gegnum þessar greinar. Sama
hvert hann fór náði hann alltaf að
kynnast fleira og fleira fólki og var
mjög vinsæll, átti alls staðar vini og
kunningja eins og sást vel á því hve
margir mættu í minningarstundina
þrátt fyrir stuttan fyrirvara.
Magni var alltaf mjög uppátækja-
samur, eins og þegar hann og Heim-
ir frömdu bankaránið fræga sem gaf
lítið af sér nema skammir, sem þeim
fannst nú algjör óþarfi fyrst þeir
fengu engan pening. Þeir héldu líka
reglulega heræfingar uppi í fjalli hjá
virkinu sínu fyrir ofan húsið hans
Magna í Króksholti, sem nokkrum
af okkur stelpunum fannst mjög
sniðugt að breyta í stelpuvirki, það
vakti mikla reiði og hefndaraðgerðir
lengi á eftir. Þeir héldu líka vöku
fyrir nágrönnunum með stríðslátun-
um og leiserunum sínum.
Á einu af fyrstu árunum okkar í
grunnskóla lagði kennarinn eftirfar-
andi gátu fyrir bekkinn: „Hvað er
það sem mætir í skólann á hverjum
degi en lærir þó aldrei neitt?“
Magni svaraði strax: „Wojciech!“
Við munum ekki hvort það var sami
kennarinn sem hann setti teikniból-
una í stólinn hjá.
Þegar við bekkjarsystkinin hitt-
umst til að skrifa þessa minning-
argrein rifjaði skólastjórinn upp
þegar hún hélt útskriftarræðuna
okkar og kynnti þar hljómsveitina
hans Magna sem spilaði lagið
„Minning um mann“. Þetta snertir
okkur núna en þá fannst okkur það
ekkert hafa með hann eða okkur hin
að gera. Magna verður aldrei
gleymt, hans er sárt saknað og eins
og hann sagði réttilega verðum við
alltaf bekkur í hjartanu.
Við getum ei breytt því,
sem frelsarinn hefur að segja,
um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög, sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár
og erfitt sé við hana að una,
við verðum að skilja
og alltaf við verðum að muna,
að guð, hann er góður
og veit hvað er best fyrir sína.
því treysti ég nú
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farinn þú sért
og horfinn burt þessum heimi,
ég minningu þína
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína ég bið síðan
guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir.)
Elsku Björg, Ói og fjölskyldur,
við vottum ykkur okkar innilegustu
samúð og megi Guð styrkja ykkur í
þessum mikla missi.
Bekkurinn hans Magna,
Brynjar Andri, Brynjar Ö.,
Ellen Rós, Hildur Rán, Inga
Sæbjörg, Ingiborg, Jóna Sæ-
rún, Stefanía, Steinunn Edda,
Valtýr Aron, Wojciech, Þorleif-
ur og Þráinn.
Guðlaugur Magni
Óðinsson
Alvöru blómabúð
Allar skreytingar unnar af fagfólki
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Sími: 553 1099 • Fax: 568 4499
Heimasíða: www.blomabud.is
Netfang: blomabud@blomabud.is
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is