Morgunblaðið - 12.07.2009, Qupperneq 12

Eftir Steinþór Guðbjartsson
steinthor@mbl.is
Fjölnir Geir „Pabbi er mjög sér-
stakur. Hann er mjög góðhjartaður,
góður karl, en þungur og íbygginn.
Er alltaf í eigin hugarheimi, alvar-
legur. Ég hef farið með honum í
margar safna- og skoðunarferðir til
útlanda og einu sinni vorum við í
London á árlegri sýningu í Royal
Academy. Við skrifuðum báðir um
þessar sýningar og því vorum við
með blaðamannaskírteini. Ég var
brosandi á myndinni í mínum passa
og það fannst honum afleitt, sagði
að ég væri glottandi eins og fífl.
Menn áttu að vera alvarlegir og
ekki síst listamenn. Samt sem áður
hefur hann góðan húmor og slær
mikið á létta strengi, hefur frekar
tvíræðan og lúmskan húmor eins og
gengur og gerist með karla.
Pabbi hefur haft mjög sterka
nærveru í öllu mínu lífi en samt
kynntist ég honum seint. Þegar ég
var barn og unglingur var hann
alltaf að vinna, algjör vinnualki, fyr-
ir utan það að vera fjölskyldufaðir
og listamaður. Hann var mikil drif-
fjöður í Myndlista- og handíðaskól-
anum og mikill bógur þar um langa
hríð auk þess sem hann skrifaði
fyrir Morgunblaðið. Þegar ég var
15 ára skildu mamma og pabbi.
Hún tók tvö yngstu systkinin en við
Ásgeir urðum eftir hjá pabba og þá
byrjaði ég fyrst að kynnast honum
af einhverju viti. Fyrir tveimur og
hálfu ári tók ég mig saman í andlit-
inu, hætti að drekka og þá hófst
nýr kafli í samskiptum okkar. Við
erum mjög góðir vinir og eigum
mikil samskipti.“
Viðurkennir tattúið
„Þó ég vinni í tattúinu ólst ég upp
í myndlistinni, á göngunum í MHÍ,
vinnustofum og á sýningum og
söfnum. Allt okkar líf hefur snúist
um myndlist, við höfum andað að
okkur myndlist og lifað á myndlist.
Hann á mikið bókasafn um mynd-
list og er algjör alfræðibók þegar
kemur að faginu.
Ég fór í tattúið vegna þess að það
var algerlega nýtt, ferskt og spenn-
andi. Ég óttaðist alltaf að vera bor-
inn saman við pabba í myndlistinni
og standa í skugganum af honum
enda alltaf setið við fótskör hans. Í
seinni tíð hef ég hins vegar áttað
mig á hvers virði það hefur verið.
Hann er vitinn í myrkrinu, ljósið
sem vísar veginn. Því valdi ég ekki
listina heldur valdi listin mig.
Pabbi tók því ekki vel þegar ég
valdi tattúið og margir sögðu að
góður biti hefði farið í hundskjaft.
Ég hafði haft stór orð um það að ég
ætlaði að verða myndhöggvari en
tattúið er hrein og klár list þó
handverk sé stór hluti hennar, eins
og í mörgum öðrum listgreinum.
Það þarf að læra fagið til þess að
geta miðlað listinni en vissulega eru
til menn sem eru eingöngu hand-
verksmenn í tattúi. Pabbi sá að ég
sem ungur listamaður var allt í einu
orðinn sjálfbær, ungur listamaður
og það er ekki sjálfgefið. Það hefur
orðið algjör bylting í greininni og
það er nánast ekki lengur spurning
hvort þú fáir þér tattú heldur hvers
konar. En pabbi vill ekki tattú.
Hann ygglir sig í hvert sinn sem ég
býð honum það og segist ekki
kunna að meta þetta. Samt hefur
hann stutt mig og viðurkennir list-
formið.
Hluti af lífi listamannsins er
þetta bóhemlíf og í nokkur ár lifði
ég algjöru bóhemlífi ásamt því að
vinna út í eitt. Það hefur eflaust
verið jafn erfitt fyrir hann og það
var fyrir mig sem barn þegar hann
lifði sjálfur slíku lífi. Svona líferni
tekur á alla, ekki síst þá sem næst
manni standa, en að sama skapi var
gott að koma aftur heim og kynnast
honum upp á nýtt. Samt átti ég
ótrúlega skemmtilega æsku í bó-
hemlífi pabba, sem einkenndist af
sýningum og samvinnu við aðra
listamenn. Engu að síður eiga
áfengi og uppeldi ekki samleið þó
viðurkenndar uppeldisaðferðir virð-
ist ekki alltaf skila betri árangri.“
Síleitandi vinnuþjarkur
„Vinnan hefur alltaf skipt okkur
miklu máli. Hún er svo stór hluti af
sjálfsmyndinni. Það er mikilvægt að
standa sig, vera maður á meðal
manna og skila sínu. Pabbi hefur
alla tíð verið mikill vinnuþjarkur.
Hann mætir í vinnuna á morgnana
og vinnur fram að kvöldmat en
grúskar síðan í bókunum sínum á
kvöldin. Hann er gríðarlega af-
kastamikill listamaður, alltaf að.
Samt hefur hann skilað heilli starfs-
ævi sem kennari og annarri sem
gagnrýnandi. Kosturinn við að vera
listamaður er að þú ert listamaður
en vinnur ekki við það. Þess vegna
getur hann haldið áfram að vera
listamaður um ókomna tíð.
Pabbi er mjög frjór og hann er
enn að þróast sem listamaður.
Hann á mörg tímabil og hann hefur
verið sterkur í þeim öllum. Það er
það sem er svo flott við hann. Það
er hrein tilhlökkun að koma á
vinnustofuna hans og sjá hvað hann
er að gera hverju sinni.
Það er mikil drift í honum. Hann
er síleitandi og stöðugt að skora
sjálfan sig á hólm. Hann er alltaf að
ögra sjálfum sér. Á sýningu hans á
Kjarvalsstöðum á dögunum þurfti
að taka út að minnsta kosti þrjú
verk fyrir hvert eitt sem fór upp en
öll áttu þau fullt erindi á sýninguna.
Ég ólst upp í poppinu, með dúkk-
unum. Ég tók þátt í því með honum
að safna dóti í fjörunni í Selsvör-
inni, þar sem gömlu öskuhaugarnir
voru í fyrndinni, og síðan fylgdist
ég með því hvernig þetta dót varð
hluti af listinni. Að öðru leyti bönn-
uðu mamma og pabbi okkur að
leika okkur í fjörunni og það varð
auðvitað til þess að við stálumst oft
niður í fjöru en það er önnur saga.
Safnaferðirnar með honum til út-
landa eru eftirminnilegar. Það var
til dæmis gaman að fara með hon-
um og allri fjölskyldunni til Austur-
Þýskalands og fylgjast með honum
segja þarlendum listamönnum til
syndanna. Þarna voru allir hver
annars viðhlæjendur en hann var
eftirsóttur vegna þess að hann var
óhræddur við að segja skoðanir sín-
ar. Hann var þarna sem fulltrúi Ís-
lands, listamaður, kennari og gagn-
rýnandi og kom með myndlistarlegt
innslag í umræðuna.
Svo er auðvitað með ólíkindum að
hafa farið á öll þessi söfn og hafa
gengið sig upp að hnjám, en hann
þreyttist aldrei. Ef vel á að vera
Ljósið sem vísar veginn
12 Tengsl
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 12. JÚLÍ 2009
Feðgarnir Bragi Ásgeirsson og
Fjölnir Geir Bragason eru lista-
menn hvor á sínu sviði og hafa
lifað sannkölluðu listamannalífi.
enz 1953-1954 og sem styrkþegi
DAAD við Listaháskólann í Münc-
hen 1958-1960. Auk þess fór hann
í námsferðir víða um Evrópu,
Bandaríkin, Kanada, Japan og
Kína.
Hann kenndi við MHÍ um 40 ára
skeið og var listrýnir, greina- og
pistlahöfundur Morgunblaðsins í
42 ár. Hann hefur haldið fjölda
einkasýninga hérlendis og erlendis
og tekið þátt í mörgum alþjóð-
legum sýningum.
Hann hefur skrifað fjölda list-
greina í innlend og erlend rit og
fengið margvíslegar viðurkenn-
ingar og styrki frá ýmsum löndum.
Fyrri kona hans var Adelheid
Weimann og eiga þau Braga Agnar
(f. 1961), sem býr í Toronto. Seinni
kona hans var Símonía Kolbrún
Benediktsdóttir og eru börn
þeirra Fjölnir Geir (f. 1965), Ásgeir
Reinar (f. 1966), Símon Jóhann (f.
1970) og Kolbrá Þyri (f. 1971).
Hann fæddist 28. maí 1931.
Hann stundaði nám við MHÍ
1947-1950, Listaháskólann í Kaup-
mannahöfn 1950-1952 og 1955-
1956, Listahá-
skólann í Osló
og Listiðn-
aðarskólann
1952-1953.
Hann vann að
list sinni í
Róm og Flór-
BRAGI ÁSGEIRSSON
Hann fæddist 5. febrúar
1965.
Hann hóf nám í forskóla
í gamla Stýrimannaskól-
anum, fór síðan í Breiða-
gerðisskóla, Hlíðaskóla og
tók stúdentspróf frá
Menntaskólanum við
Hamrahlíð 1990. Hann út-
skrifaðist úr Myndlista- og
handíðaskóla Íslands árið
2000, þar sem lokaritgerð
hans fjallaði um tattú, en
hann hefur starfað við
greinina í Reykjavík frá
1995.
Hann hefur haldið þó
nokkrar tattú-sýningar
hérlendis, ýmist einn eða
með öðrum.
Hann á tvo syni, Atla
Frey (f. 1989) með Öglu
Egilsdóttur og Fáfni (f.
1985) með Þóru Björk
Ólafsdóttur.
FJÖLNIR GEIR BRAGASON