Morgunblaðið - 12.07.2009, Blaðsíða 13

tekur mánuði að skoða mörg þessi
söfn.“
Ákveðið hungur
„Pabbi missti heyrnina þegar
hann var níu ára. Hann bar út blöð
til hermanna og smitaðist af inflú-
ensu af þeim og fékk heilahimnu-
bólgu í kjölfarið. Honum var ekki
hugað líf en reis upp og var þá
heyrnarlaus. Hann þurfti að berjast
við ýmsa fordóma og fyrir vikið hef-
ur hann ákveðið hungur til þess að
sanna sig. Hungur, sem við heyr-
endur þekkjum ekki. Heyrnarleysið
markaði hann en gerði hann ekki
bitran. Hins vegar hefur hann sínar
skoðanir á listinni og er ekki sáttur
við allt. Ég segi alltaf við hann að
hann þurfi ekki að hafa áhyggjur af
þessu því sagan dæmi þetta með
tímanum. Þá talar hann um sögu-
fölsun en ég bendi honum á að eng-
inn falsi Rembrant eða Van Gough
eftir á. Í fjarlægð tímans standi það
upp úr sem standi upp úr en allt
hjóm falli um sjálft sig.
Heyrnarleysi hans hefur ekki
haft nein áhrif á samskipti okkar,
því hann les lygilega vel af öllum
vörum og sérstaklega af vörum
barna sinna. Hann kemur mér stöð-
ugt á óvart í hópi ókunnugs fólks
með þessari kunnáttu sinni. Það
hefur komið upp hjá okkur öllum
systkinunum að ætla að læra tákn-
mál, en með fullri virðingu fyrir því
þá einangrar það marga heyrn-
arlausa frekar en að sameina þá
öðrum, þó það sé nauðsynlegt fyrir
marga sem fæðast heyrnarlausir.
Pabbi hefur alltaf lagt áherslu á að
heyrnarlausir eigi að reyna eftir
bestu getu að læra varamál. Hann
hefur gert það og fyrir vikið hefur
hann ekki einangrast. Hann hefur
aldrei litið á sig sem heyrnarlausan
listamann heldur er hann listamað-
ur sem er heyrnarlaus.“
Morgunblaðið/Golli
13
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 12. JÚLÍ 2009
Bragi „Eins og margur veit er Fjöln-
ir Geir reffilegur maður, sem hefur
komið víða við. Hann er þekktur fyr-
ir að láta sér ekki allt fyrir brjósti
brenna og hefur frá unga aldri haft
yfirmáta mikið aðdráttarafl á hitt
kynið. Hvað föðurætt hans snertir
er hann kominn af Snæfellingum og
Hnappdælum ásamt smásneið af
Húnvetningum. Við hæfi er að bæta
við að allar líkur benda til þess að
lífsneistinn hafi kviknað í skemmti-
ferð Myndlista- og handíðaskólans
kringum Snæfellsjökul vorið 1964,
er kynni okkar móður hans voru ný
og fersk, ástarbríminn í hæstu hæð-
um.
Fundum okkar Kolbrúnar, móður
hans, bar að á Hótel Borg fyrir
óvænta atburðarás og miklar tilvilj-
anir svo kannski var það bókað í
himintungl að leiðir okkar skyldu
skarast. Fjölni lá á að komast í
heiminn og gerðist það 5. febrúar
árið eftir. Þetta var kröftugt og
kröfuhart barn sem lét í sér heyra ef
það var svangt eða eitthvað bjátaði
á. Hann var svo nefndur í höfuðið á
Fjölnismönnum og hluta til afa sín-
um.“
Kærar minningar
„Kolbrún hafði meðal annars
starfað sem kokkur hjá Landhelg-
isgæslunni og hóf þar aftur störf
þegar við vorum svo lánsöm að fá
pláss fyrir drenginn á ungbarna-
heimilinu neðst á Dyngjuveginum, í
næsta nágrenni við hús foreldra
minna. Ég var með annan fótinn á
barnaheimilinu og tók drenginn
daglangt um helgar. Saga að segja
frá því að hann umturnaðist í hvert
skipti sem hann kom auga á mig hin-
um megin við gler í skilrúmi að dag-
stofunni hvar börnin héldu til. Áttu
starfstúlkurnar í mesta basli með að
skipta á honum og klæða í föt, því
hann barðist um á hæl og hnakka
allt þar til hann var kominn til mín.
Ekki er laust við að þetta hreyfði við
mér og er ein af mínum kærustu
minningum frá þessum árum. Upp-
örvandi eftir að hafa misst fyrsta
drenginn yfir í aðra heimsálfu. Til að
forðast ranghugmyndir þá var þetta
frábært barnaheimili og starfsfólkið
hið ljúfasta, hafði sjálft mikið gaman
af látunum í stráknum eftir að hann
kom auga á mig.
Fljótlega kom fram að eitthvert
eirðarleysi fylgdi barninu, sem vildi
að hlutirnir gengu hratt fyrir sig.
Var hann þó seinn til gangs en fljót-
ur á ferðinni á rassinum. Þegar í ljós
kom að hann var flatfóta keypti ég
að ráði lækna innlegg í skóna hans
og öllum til undrunar reis hann þá
upp á augabragði að heita má.
Ár liðu og litla fjölskyldan komin í
hús Alliance vestast á Vesturgöt-
unni og áttum við þar dýrleg ár, út-
sýnið milljón. Þá var Vesturbæj-
arlaugin ekki mjög langt undan og
þangað var jafnan skundað þegar
færi gafst. Nýr drengur, Ásgeir
Reinar, hafði að auki bankað á. Nú
minnist ég þess að þegar ég eitt sinn
kom þangað móður og másandi rétt
eftir lokun um hádegisbil á að-
fangadag með þá báða í fanginu, að
sundlaugaverðinum þótti það skond-
in sjón og skellihló á dyrapallinum.
Hleypti okkur inn, og mátti ekki sjá
hvor væri ánægðari með þau mála-
lok, en þetta var hvað besta jólagjöf-
in það árið.“
Góður námsmaður
„Á þeim tíma keypti ég reglulega
þýska vikublaðið Stern og í því var
jafnaðarlega heil síða með alls kyns
myndaþrautum. Skemmst er að
segja frá því að Fjölnir tók að fletta í
blaðinu og fann síðu með fjölþættum
myndagátum. Þá skeði hið óvænta
að snáðanum tókst að leysa þær all-
ar, sem var meira en við fullorðnu
gátum. Áhuginn kannski minni hjá
okkur en þetta var samt frábært.
Um sömu mundir var hann farinn
að sækja nokkurs konar forskóla
sem var á efstu hæðinni í gamla
Stýrimannaskólanum og þar gekk
honum mjög vel. Fingurbrjóturinn
var þó sá að kennslukonan hafði
ekki nema þriggja vikna námskeið í
að kenna jafn ungum börnum og eft-
ir tvo mánuði var hún þurrausin og
strákurinn hinn óánægðasti. Að öllu
samanlögðu afar einkennandi fyrir
kennslukerfi sem lengstum hefur
lagt áherslu á efri hæðirnar en van-
rækt grunnmálin, og gerir víðast
enn, einkum hvað sjónmenntir
snertir.
Við fluttum svo í raðhús við Ás-
garð og þar var barnaskólinn sem
betur fer með nýju og heilbrigðara
sniði. Fjölni gekk vel í öllum fögum í
skóla ef hann á annað borð einbeitti
sér. Þó einkum í þeim skapandi,
matargerðarlist ekki undanskilin,
enda varð hann snemma afbragðs
kokkur og var að ég best veit
ánægður með kennarana. Seinna
varð rof á námi sem seinkaði stúd-
entsprófinu um nokkur ár.
Hann var og er félagslyndur og
eignaðist fljótlega marga vini, eink-
um meðal kvenþjóðarinnar. Má al-
veg segja að fegurðardísir hafi svifið
á hann. En dömunum gekk ekki
nógu vel að fylgja hinni miklu yf-
irferð hans svo að um löng sambönd
var sjaldnast að ræða.“
Tattú hafði vinninginn
„Leið Fjölnis lá í Myndlista- og
handíðaskóla Íslands og þar var
hann vel virkur, ekki síst í fé-
lagslífinu. Komst hins vegar upp á
kant við kennara, með því að hann
lét engan vaða yfir sig og svaraði
þeim fullum hálsi. Að auki átti hann
til að gleyma skólagjöldunum og þar
gaf hann höggstað á sér þannig að í
lok síðasta námsársins var honum að
ófyrirsynju meinuð útskrift, sem
hafði afdrifaríkar afleiðingar. Hafði
gert áætlanir um framhaldsnám í
höggmyndalist ytra sem runnu út í
sandinn, og svo þegar hann tók próf-
ið seinna hafði hann einhvern veginn
fengið áhuga á tattú og er þar enn
blýfastur. Hafði annars áætlanir um
að vinna í sígildum miðlum eins og
steinhöggi, því honum líkaði ekki að
listaskólar voru að ryðja eldri gild-
um út af borðinu. Engan veginn var
um íhaldssemi að ræða hjá Fjölni.
Mun frekar var þetta í samræmi við
stefnumörk ýmissa framsækinna
samtíðarlistamanna, að snúa aftur
til eldri tjámiðla. Er það ótvírætt í
anda póstmódernískra viðhorfa.
Ég get ekki verið á móti tattú,
sem er ein viðbót við þá mörgu geira
líkamsskreytinga sem fylgt hafa
mannkyninu frá upphafi vega, en
verð að viðurkenna að heldur hefði
ég viljað sjá Fjölni takast á við
skúlptúrinn. En hann er listamaður í
sínu fagi. Tattú skarar ekki sér-
staklega mitt áhugasvið, í og með
vegna þess að athöfninni fylgdu til
skamms tíma ýmsar skuggalegar
hliðar, og gera að vissu marki enn.
Fjölnir ánetjaðist því miður sumum
þeirra en hefur nú snúið við blaðinu
og tekið upp heilsusamlegt líferni.
Kannski er ekki öll nótt úti um að
hann snúi sér að skúlptúrnum og
öðrum geirum myndlista, nógan hef-
ur hann þróttinn og metnaðinn.
Þrengt hefur sér fram nýr og sterk-
ur persónuleiki þótt enn eimi eftir af
fljóthuganum. Vel að merkja get ég
litið í eigin garð um óþolinmæði og
fljótfærni á árum áður, en ég vann
bug á hvorutveggja þegar ég glímdi
við akademísk vinnubrögð í Kaup-
mannahöfn, einkum teikninguna.
Svo má ekki gleyma taflinu sem ég
sótti mikið í, segir kannski sitt að ég
komst lítið lengra en í hraðskákina!
Í þá veru sem og fleiru er sitthvað
líkt með okkur, þótt í útliti sæki
hann um sumt meira í móðurættina.
Snæfellingurinn er þó jafnan við
næsta horn eins og rækilega sann-
aðist á síðasta ári er hann átti frum-
kvæði að velheppnuðu ættarmóti í
nágrenni Búðahrauns, sem einmitt
var föður mínum svo hugleikið og
gekkst á sínum tíma fyrir að yrði
friðað.
Þá hefur Fjölnir Geir verið traust-
ur, áhugasamur og góður ferðafélagi
utanlands, og þá ekki haldið aftur af
sér við safna- og skoðunarferðir, og
akkur í honum í samræðunni.“
Nýr og sterkur persónuleiki