Morgunblaðið - 12.07.2009, Síða 25

Minningar 25
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 12. JÚLÍ 2009

 





 
 



 
  

            
! "# $!% &   '
(!!% 
! $)
(!!*% !! +! (
(!!*% , ( '$ 
(!!*% - $ .! $ 
(!!*% /  0

(!!*% 0  1 !
(!!*%!ÍSLENSKAR
LÍKKISTUR
Góð þjónusta - Gott verð
Starmýri 2, 108 Reykjavík
sími 553 3032
Gsm 866-2747 og 822-6373
✝
Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
GUÐBORG HERA GUÐJÓNSDÓTTIR,
Hraunvangi 3,
Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði
þriðjudaginn 14. júlí kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Helgi S. Guðmundsson,
Elfar Helgason,
Helga Helgadóttir.
✝
Eiginmaður minn og faðir okkar,
GUÐMUNDUR KARL JÓNSSON
fyrrv. forstjóri,
sem lést fimmtudaginn 2. júlí, verður jarðsunginn
frá Vídalínskirkju í Garðabæ mánudaginn 13. júlí
kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Minningar-
gjafasjóð Landspítalans.
Rannveig Björnsdóttir,
Jón Örn Guðmundsson,
Björn Þór Guðmundsson.
✝ Ásthildur Sím-onardóttir fædd-
ist í Hafnarfirði 8.
nóv. 1952. Hún lést á
heimili sínu, Sléttu-
vegi 7 í Reykjavík, 28.
júní sl. Foreldrar
hennar voru Ólöf
Helgadóttir, f. 17.9.
1915, d. 2.12. 1992, og
Símon Marionsson, f.
5.7. 1913, d. 26.12.
1996. Systkini hennar
eru Helgi Magnús, f.
24. feb. 1935, maki
Bryndís Gunn-
arsdóttir, Hanna Jonný, f. 18. sept.
1937, Erla Jónína, f. 2. feb. 1944,
Viðar, f. 25. feb. 1945, maki Hall-
dóra Sigurðardóttir, Margrét, f. 18.
júlí 1947, maki Nathan Langwald,
Þorbjörg, f. 20. jan. 1950, maki
Auðunn Karlsson, og Jóhanna, f. 9.
júní 1951, maki Vilhjálmur Nikulás-
son.
Sambýlismaður Ásthildar er Sig-
urður Árni Sigurðsson, f. 1963. For-
eldrar hans eru Ragnheiður Thor-
arensen og Sigurður
Hallgrímsson. Ást-
hildur og Sigurður
bjuggu fyrst á Grett-
isgötu og síðar Sléttu-
vegi 7, Reykjavík.
Ásthildur lauk
barnaskólanámi frá
Öldutúnsskóla í Hf.
og síðan gagnfræða-
prófi frá Flensborg-
arskóla. Síðan lá leið-
in í lýðháskóla í
Hillerød í Danmörku.
Eftir heimkomu
stundaði Ásthildur
nám í Handíða- og myndlistarskól-
anum. Árið 1980 lauk hún stúdents-
prófi frá öldungadeild Mennta-
skólans við Hamrahlíð. Þá tók við
nám í Háskóla Íslands í félagsfræði
og félagsráðgjöf. Lauk hún þar öll-
um prófum en auðnaðist ekki að
ljúka lokaritgerð vegna heilsu-
brests.
Útför Ásthildar fór fram frá Kap-
ellunni í Hafnarfirði 8. júlí.
Meira: mbl.is/minningar
Ásthildur var ein þrautseigasta
manneskja sem ég hef kynnst. Þeg-
ar einhver sýnir af sér þrautseigju
er það vegna þess að viðkomandi
þarf að kljást við erfiðleika. Í henn-
ar tilviki var það baráttan við löm-
unarveiki og afleiðingar hennar.
Hún sagði mér frá því að hún hefði
veikst þegar hún var aðeins tveggja
ára. Henni hafði verið sagt ýmislegt
um dvöl sína á sjúkrahúsi og að hún
hefði ekki fengið að hitta móður
sína. Ég upplifði það sterkt þegar
hún talaði um þennan tíma og
hversu sárt það var að hafa verið að-
skilin frá mömmu sinni en það var
talið best þannig á þeim tíma. Hún
var bæði sorgmædd og reið en hún
gat sagt frá því og það hjálpaði
henni mikið og mér fannst ég fá inn-
sýn í tímabil sem mótaði líf hennar.
Við Ásthildur kynntust snemma í
KFUK en vinátta okkar hófst í Dan-
mörku 1974 þegar við vorum saman
á lýðháskóla. Við vissum ekki af
áætlun hvor annarrar fyrr en við
hittumst í skólanum. Ásthildur
mætti nokkrum dögum á undan mér
og fagnaði mér þegar ég kom. Mér
fannst frábært að það væri annar
Íslendingur í skólanum því maður
gat þá rætt við einhvern á máli sem
maður bæði gat talað og skilið. Þessi
skóli var rekinn á kristilegum
grunni og okkur leið vel í skemmti-
legum hópi ungs fólks sem vildi
læra um kristna trú. Ásthildur velti
trúnni mikið fyrir sér og síðari árin
fann hún sig best heima meðal að-
ventista.
Leiðir okkar skildu í mörg ár þeg-
ar ég bjó erlendis en þegar ég hitti
hana aftur var hún farin að búa með
Sigurði Árna. Það var notalegt að
koma til þeirra og ég er viss um að
Ásthildur hefði ekki geta fengið
betri mann því hann sýndi henni
mikla umhyggju og ástúð. Hún var
þá byrjuð í félagsráðgjöf í Háskól-
anum og naut þess að læra því það
gat hún svo sannarlega. Hún keyrði
bíl og fór allra sinna ferða sjálf. Það
er gaman að hugsa til þess hvað
henni þótti vænt um bílana sína og
ég heyrði ýmsar sögur af græna
fólksvagninum hennar þegar við
vorum í Danmörku því hún saknaði
hans mikið. Þann söknuð skildi ég
ekki alveg þá því ég gat gengið eins
hratt og ég vildi. En að ganga krafð-
ist þolinmæði og þrautseigju fyrir
hana.
Ásthildur var hreinskilin mann-
eskja og þurfti að leiðbeina manni til
að maður gæti aðstoðað hana. Í
seinni tíð fannst mér það stundum
taka á þolinmæðina en samt skildi
ég að það var eðlilegt að verða pirr-
uð á manni. Hún var oft sárkvalin
og allt var sársaukafullt og þar af
leiðandi erfitt. En það sem samt
sem áður stendur upp úr og mun
lifa í minningunni er baráttuþrek
hennar. En það er margt fleira, t.d.
hvað hún var falleg og hvernig hárið
liðaðist niður axlirnar og hvað hend-
ur hennar voru nettar og vel snyrt-
ar. Fólk tók eftir henni. Hún var
líka smekkleg og vildi hafa fallegt í
kringum sig. Ég man að í Dan-
mörku keypti hún sér bækur um
listasögu því hún hafði áhuga og vit
á list. Það má ekki gleyma húm-
ornum. Hann var í góðu lagi.
Ég þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast Ásthildi og eiga með henni
góðar stundir. Að lokum vil ég
senda innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldu hennar og sérstaklega til
Sigurðar Árna.
Ragnheiður Sverrisdóttir.
„Drottinn gaf og Drottinn tók. Lofað
veri nafn Drottins“.
Þessi orð úr Jobsbók í Gamla
testamentinu eru dýrmæt og leita á
hugann við skyndilegt andlát Ást-
hildar. Hún var sérstök og dýrmæt
gjöf Guðs og bros hennar og glettni
mun lifa í minningunni og viðhalda
lofgjörð til skaparans.
Við kynntumst haustið 1964 þeg-
ar ég sem nýútskrifaður kennari fór
að starfa í Öldutúnsskóla í Hafn-
arfirði. Bekkurinn sem ég fékk til
umsjónar var góður hópur 11 ára
barna, en Ásthildur var ári eldri.
Hún komst ekki í skóla á réttu ári,
því hún hafði fengið lömunarveiki
þriggja ára og gekk við hækjur.
Ótrúleg seigla og dugnaður dreif
hana áfram og þegar hún útskrif-
aðist úr skólanum fékk hún viður-
kenningu fyrir vinnusemi og dugnað
og árangur. Hún var áhugasöm og
ósérhlífin og þess vegna varð árang-
urinn góður.
Við urðum strax góðir og nánir
vinir. Við lok skóladags þurfti að
hringja á bíl til að sækja hana og þá
kom fyrir að eitthvað truflaði á leið
á kennarastofuna svo það gleymdist
að hringja. Þá kom Ásthildur og
skammaði kennarann sinn svo ég
varð niðurlút. Samt kom það fyrir
aftur! En mér var fyrirgefið, og
vinaböndin styrktust.
Ásthildur var yngst í stórum
systkinahópi, falleg og vel gerð.
Systkini hennar hjálpuðu henni eftir
bestu getu meðan þau voru heima,
en ótrúlegust var móðir hennar.
Hún bar hana á höndum sér og létti
henni lífið á alla lund meðan hún
hafði heilsu og krafta til og jafnvel
lengur. Það var aðdáunarvert og
lærdómsríkt að koma í heimsókn og
upplifa móðurkærleikann, umhyggj-
una og úthaldið.
Auk samveru í skólanum vorum
við Ásthildur saman í KFUK. Þar
áttum við trúarsamfélag og vorum
sammála um að það væri erfitt að
komast í gegnum öldur lífsins án
þess að hafa Jesú með. Það fylgdi
okkur báðum alla daga. Þó að sam-
band okkar hafi minnkað með ár-
unum vegna annríkis og fjarlægðar
vorum við alltaf sömu, nánu vinirnir.
„Ég veit að þú biður fyrir mér,“
sagði hún og þar með var útilokað
að gleyma því!
Ásthildur var svo lánsöm að eign-
ast góðan sambýlismann, Sigurð
Árna Sigurðsson, sem veitti henni
ást og aðstoð, vináttu og hlýju. Hún
fékk stjörnur í augun þegar hún tal-
aði um hann. Og ég bið þess að þess-
ar stjörnur augna hennar megi
verða honum gleði á dögum sorgar
og saknaðar. Ásthildur er laus frá
þrautum líkamans, farin til fundar
við Drottin sinn. Við stöndum eftir
með allar ljúfu minningarnar, full af
þakklæti.
Guð blessi og styrki Sigurð Árna,
systkini Ásthildar, fjölskyldur og
vini.
Stína Gísladóttir.
Í dag kveðjum við okkar yndis-
legu frænku, Ásthildi Símonardótt-
ur. Þó að í hug okkar og hjarta sé
sár sorg kveðjum við hana með
stolti og minningarnar gera okkur
kleift að brosa í gegnum tárin.
Fyrst koma upp í hugann stund-
irnar af Álfaskeiðinu, en margar átt-
um við þar saman með Ólu ömmu og
Símoni afa. Við fengum ósjaldan að
koma með þér niður í kjallara þar
sem þú áttir þitt athvarf og þar sem
við kjöftuðum um allt milli himins
og jarðar. Það var aldrei langt í dill-
andi hláturinn, kannski sérstaklega
þegar unglingarnir sem við vorum
töluðum um það sem okkur lá hvað
mest á hjarta þá stundina. Hvað þú
nenntir að hafa okkur frænkurnar
hjá þér, alltaf hreint! Svo voru það
ófá skiptin sem við fórum á rúntinn
til Reykjavíkur að kaupa ís, fyrst á
grænu bjöllunni og svo á rauðu
Hondunni. Seinna hittumst við svo á
Grettisgötunni og Sléttuveginum
með honum yndislega Sigga þínum.
Það eru ekki margir sem hafa
þurft að ganga í gegnum eins mikið
af veikindum og þú, elsku Ásthildur.
Allt frá ungri æsku og fram á síð-
ustu stund en við vonum að þú sért
laus við allt það nú. Það er alltaf erf-
itt að sætta sig við ótímabært brott-
hvarf ástvina okkar úr þessari jarð-
vist og því meir þegar um er að
ræða slíkar persónur sem þig, elsku
Ásthildur. Eftir munu þó standa
minningar um ljúfa og góða sál sem
með lífi sínu og athöfnum gaf okkur
sem eftir stöndum svo ótal margt.
Elsku Siggi, hugur okkar er hjá
þér og megi allt það göfuga, góða og
hreina umvefja þig á þessari stundu.
Guðrún og Guðný Björk.
Kynnin af Ásthildi, mágkonu
Dóru systur, dýpkuðu sýn mína á
möguleika manneskjunnar til að
taka þátt í lífinu og njóta hverrar
góðrar stundar sem gefst. Þrátt fyr-
ir fötlun eftir lömunarveiki, margar
erfiðar aðgerðir og veikindi var hug-
ur hennar sífellt upptekinn af marg-
víslegum viðfangsefnum og djúpum
hugleiðingum. En eindregnastur
var þó áhugi hennar á félagsfræði
og félagsráðgjöf. Þar fékk hennar
eigin reynsla víðtæka skírskotun og
rímaði vel við sívakandi áhuga henn-
ar á högum og líðan allra í kringum
hana.
Það var aðdáunarvert hvað Ást-
hildi tókst alla tíð að berjast áfram í
viðleitni til betra lífs. Dugnaður
hennar, góðar gáfur og aðlaðandi
persónuleiki heilluðu alla sem hún
kynntist. Studd af Sigurði sambýlis-
manni sínum bjó hún sér gott og
innihaldsríkt líf í samneyti við fjöl-
skyldu og vini.
Systkini Ásthildar hafa misst
mikið, systur sem þeim þótti óend-
anlega vænt um, og sár er missir
Sigurðar eftir langa og farsæla sam-
búð.
Fögur minning Ásthildar mun lifa
með okkur
Anna Sjöfn Sigurðardóttir.
Ásthildur Símonardóttir Anna
Karlsdóttir
✝ Anna Karlsdóttirfæddist á Þór-
oddstungu í Vatns-
dal 23. febrúar 1908
og lést á Héraðs-
hælinu á Blönduósi
23. júní 2009. For-
eldrar hennar voru
Karl Jónsson bóndi, f. 1884, d. 1950,
og kona hans Guðrún Sigurðardóttir,
f. 1882, d 1979.
Anna var ein tíu barna þeirra
hjóna.
Eiginmaður Önu var Ellert Bergs-
son, f. 1903, d. 1950. Anna lifði sem
ekkja í tæp 60 ár og sá fyrir tveimur
börnum þeirra: Sigtryggi f. 1931,
maki hans er Brynhildur Friðriks-
dóttir, f. 1940 og eiga þau þrjú börn
saman og Herdísi, f. 1934, maki
hennar er Jón Kr. Jónsson, f. 1931,
en hún átti einn son úr fyrra hjóna-
bandi, Ellert Björn Svavarsson, f.
1962.
Anna var jarðsungin frá Blönduós-
kirkju 4. júlí sl.
Meira: mbl.is/minningar
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda efni
til Morgunblaðsins – þá birtist val-
kosturinn Minningargreinar ásamt
frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minn-
ingargrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út. Greinar, sem berast eftir að út-
för hefur farið fram, eftir tiltekinn
skilafrests eða ef útförin hefur verið
gerð í kyrrþey, eru birtar á vefnum,
www.mbl.is/minningar. Æviágrip
með þeim greinum verður birt í
blaðinu og vísað í greinar á vefnum.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Engin lengd-
armörk eru á greinum sem birtast á
vefnum. Hægt er að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15
línur. Ekki er unnt að tengja við-
hengi við síðuna.
Minningargreinar