Morgunblaðið - 13.07.2009, Blaðsíða 17

Minningar 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 13. JÚLÍ 2009
✝ Þóra Magn-úsdóttir er fædd-
ist í Stóra-Rimakoti í
Ásahreppi 19.3. 1923.
Hún lést á Landspít-
alanum í Fossvogi að
morgni laugardags-
ins 27.6. 2009. For-
eldrar hennar voru
Magnús Stefánsson
bóndi, frá Borg
(Litla-Rimakot) í
Djúpárhreppi, f. 15.5.
1892, d. 18.5. 1974, og
Anna Pétursdóttir
húsfreyja, frá Stóra-
Rimakoti í Djúpárhreppi, f. 26.7.
1892, d. 25.9. 1975. Systkini Þóru
eru: Þorbjörg, f. 26.11. 1914, d. 24.7.
1984; Una, f. 23.10. 1917, d. 3.2.
2005, Sigríður Anna, f. 30.9. 1919,
Kristín María, f. 17.6. 1921, d. 14.1.
2005, Pálína Sigurbjört, f. 3.11.
1926, d. 21.10. 2000, Jóhann Krist-
inn, f. 18.12. 1933 og Helga Karol-
Hauk heildsala og frú og hjá tónlist-
armanninum Viktor Urbancic og
frú. En svo fór hún heim í heyskap-
inn á sumrinn. Frá árinu 1946 var
starfsvettvangur Þóru í Reykjavík.
Hún vann á veitingastaðnum Gull-
fossi í Hafnarstræti um nokkurt
skeið. Einnig vann hún við Hótel
Geysi í Haukadal. Síðar starfaði
hún hjá Leikfanga- og trésmíða-
verkstæði í Silfurtúni í Reykjavík,
síðar Garðatúni (Garðabæ). Þá vann
hún allmörg ár í Gólfteppagerðinni
við Skúlagötu. Síðar í Efnalauginni
Lindinni í sama húsi í nokkur ár. Þá
starfaði hún allmörg ár á veitinga-
húsinu Sælkeranum í Hafnarstræti.
Einnig um skamma hríð í veitinga-
húsinu Naustinu á Vesturgötu. Þá
starfaði hún í Kjötvinnslu Slát-
urfélags Suðurlands í meira en ára-
tug og lauk hjá þeim störfum úti á
hinum almenna vinnumarkaði.
Útför Þóru fer fram frá kirkju
Óháða safnaðarins við Háteigsveg í
dag, 13. júlí, og hefst athöfnin
klukkan 15.
Meira: mbl.is/minningar
ína, f. 24.11. 1936.
Dóttir Þóru er Anna
Helga Pétursdóttir, f.
30.12. 1955. Sonur
hennar er Gylfi Ísarr
Freyr Sigurðsson, f.
22.8. 1977.
Þóra flutti á fyrsta
ári að Ráðagerði og
þar bjó fjölskyldan í
ellefu ár. Frá árinu
1934 til 1946 bjó fjöl-
skyldan að Vetleifs-
holti. Sveitin var yf-
irgefin 1946, þá,flutti
fjölskyldan að Sól-
völlum á Seltjarnarnesi og bjó hún
þar næstu 18 árin. Einig bjó Þóra
við Rauðarárstíg í Reykjavík, Fells-
múla og síðustu árin að Flókagötu
en áður með viðkomu á elliheim-
ilinu Grund um fjögurra ára skeið.
Þóra vann öll almenn sveitastörf en
fór í vist til Reykjavíkur á vetrum.
Meðal annars var hún í vist hjá Ólafi
Elsku Þóra mín.
Mig langar að kveðja þig með fá-
einum orðum.
Skemmtilegri konu en þig var vart
hægt að finna, alltaf varstu svo hress
og tápmikil. Það er mér minnisstætt
hversu hagmælt þú varst og einatt
með smellna drápu á vörum. Það má
með sanni segja að það hafi aldrei
verið leiðinlegt að heimsækja þig,
eins gestrisin og þú varst og góð
heim að sækja. Ennfremur varstu af-
ar ung í anda og náðum við mjög vel
saman þrátt fyrir 60 ára aldursmun,
enda leistu á mig sem jafningja þinn.
Það var margt í fari þínu sem
hægt er að taka sér til fyrirmyndar.
Aðdáunarverð var til að mynda já-
kvæðni þín og þakklæti gagnvart
öllu og öllum.
Það er sárt að sjá á eftir þér, Þóra
mín. En gleðilegt að sjá að þér leið
vel og varst kát að vanda þrátt fyrir
veikindin, þegar ég heimsótti þig
skömmu fyrir andlátið. – Og ég trúi
varla öðru en að lífsgleði þín og já-
kvæðni hafi fylgt þér yfir á æðra til-
verustig.
Önnu, Ísari og öðrum ættingjum
og vinum sendi ég hugheilar samúð-
arkveðjur. Guð styrki ykkur.
Góða ferð og Guð blessi þig elsku
Þóra. Hafðu það gott og skilaðu
kveðju til ömmu.
Þín vinkona,
Helga Bjargar-Hafsteinsdóttir.
Elsku Þóra mín, mig langar að
skrifa nokkrar línur til að minnast
þín. Mér finnst samt enn svo óraun-
verulegt að þú sért farin frá okkur.
En eins og þú sagðir við mig í einu af
okkar síðustu símtölum þá áttir þú
nú aldrei von á því að vera ódauðleg.
Samt héldum við nú að við fengjum
aðeins lengri tíma með þér.
Mig langar að minnast heimsókn-
anna þinna, æskuminninganna ykk-
ar úr sveitinni sem þú deildir með
mér. Því þegar mamma var að segja
okkur frá lífinu í gamla daga þá hafði
maður ekki alltaf áhuga á því en svo
eftir að mamma dó og þú komst og
sagðir frá lífinu ykkar í sveitinni þá
langaði mig alltaf að heyra aðeins
meira, en nú er það búið, takk fyrir
að segja mér þessar sögur.
Þú ert eina manneskjan sem ég
hef heyrt af sem nennti ekki lengur
að vera inni á elliheimili heldur
keyptir þú þér íbúð og fluttir út af
elliheimilinu.
Aldrei heyrði ég þó að þér hefði
liðið illa þar en þig langaði bara til að
eiga þitt eigið heimili. Geta bakað
heima og tekið þátt í lífinu. Þú varst
svo dugleg að ganga að ég dáðist að
þér. Varst jafnvel búin að ganga út á
Seltjarnarnes og heim á Flókagöt-
una aftur fyrir morgunmat. Eins
tókst þú þátt í Reykjavíkurmaraþoni
og fórst þar 10 km, varst þá jafnvel
búin að ganga niður í bæ áður, aðeins
til að hita upp.
Elsku Þóra mín, takk fyrir allar
flatkökurnar og pönnukökurnar.
Takk fyrir að vera þú. Öllum þótti
undurvænt um þig, meira að segja
dýrin okkar tóku á móti þér þegar þú
komst og fengu hlýtt klapp í staðinn.
En þú máttir nú yfirleitt ekki vera að
því að stoppa lengi í einu, skelltir í
þig einum kaffibolla og varðst svo að
halda áfram, alltaf mikið að gera hjá
Þóru minni.
Bestu samúðarkveðjur frá öllum í
fjölskyldunni til Önnu Helgu, Ísars
og annarra ástvina, við höfum misst
mikið en við skulum líka muna allar
góðu minningarnar sem við eigum,
og líka virða það að ekki hefði hún
Þóra mín viljað vera byrði á öðrum,
frekar fá að kveðja með reisn.
Þín frænka
Anna hennar Maju.
Þóra mín, hvað þú gast alltaf
skammað mig fyrir að mæta ekki í
heimsókn, ef ég bara hefði vitað að
þú værir að kveðja þá hefði ég mætt
mun fyrr. Þú varst holdgervingur
þrjóskunnar sem einkennir þessa
blessuðu fjölskyldu og kann ég þér
alltaf þakkir fyrir það. Það sem þú
gast rölt bæinn þveran og endilang-
an er mér óskiljanlegt, hvað þá
skokkað maraþon á níræðisaldrin-
um. Þú varst ein þinnar tegundar.
Þakka þér fyrir allar flatkökurnar,
svo ég tali nú ekki um ginið sem þú
gafst mér fyrir kertastjakana sem
þér þótti svo vænt um. Ég veit að þú
ert komin í faðm fjölskyldunnar og
unir þér vel. Ég kveð í bili með bros í
hjarta. Þangað til næst.
Þinn frændi,
Óskar Þór Arngrímsson.
Lífsglöð er og létt á tá
leiðist engum í návist hennar.
Með þessum orðum hefjast
afmælisvísurnar sem ég orti til vin-
konu minnar Þóru Magnúsdóttur á
85 ára afmæli hennar á síðasta ári. Já
lífsglöð var hún með eindæmum,
skemmtileg og skarpgreind.
Yfir kaffibolla og nýbökuðum
pönnukökum hennar og öðru heima-
tilbúnu góðgæti naut ég þess að
hlusta á Þóru fara með vísur eftir
sjálfa sig og aðra og lýsa aðbúnaðin-
um í torfbænum sem hún bjó í sem
barn. Hún var svo greinargóð og
minnug – enda var hún fengin til að
miðla upplýsingum til háskólastúd-
ents í tengslum við ritgerðasmíð
hans um búsetu í torfbæjum landsins
og lífshætti við upphaf 20. aldarinn-
ar.
Við lok síðustu aldar bilaði heilsa
þessarar dugmiklu konu og flutti hún
þá á Elliheimilið Grund. Náði hún þó
aftur fyrri heilsu og fítonskrafti og sá
ekki lengur ástæðu til að búa á elli-
heimili.
Þóra fór þá aftur að kanna fast-
eignamarkaðinn og keypti sér indæl-
is risíbúð og hóf þannig nýtt líf á ní-
ræðisaldri. Þetta vakti athygli
fjölmiðla og fór Þóra í viðtal hjá Rík-
issjónvarpinu þar sem hún ræddi
uppátækið og sást einnig á skjánum
skokkandi á Miklatúni.
Þóra náði ekki að hlaupa Kvenna-
hlaupið í ár – eins og til stóð. Hún var
þá orðin veik og komin á sjúkrahús
og átti ekki afturkvæmt þaðan.
Ég kveð góða og gefandi konu og
vil enda kveðju mína á síðasta erindi
afmælisvísna minna til hennar:
Rangárþing er Þóru kært
þar að lokum vill hún hvíla.
Megi hún síðan sofa vært
að síðustu til himna príla.
Önnu og Ísari sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur – svo og
öðrum ættingjum og vinum.
Björg Elín Finnsdóttir.
Þóra Magnúsdóttir
✝ Ragnhildur Sig-urjónsdóttir
fæddist 16. júlí 1918 í
Vestmannaeyjum.
Foreldrar hennar
voru Sigurjón Sig-
urðsson og Kristín
Óladóttir verkakona.
Systkin Ragnhildar
eru Sigurbjörg Stella,
f. 27.12. 1910, d. 24.6.
1971, Sigurður, f.
24.1. 1912, d. 16.6.
1981, Jóhanna, f. 21.8.
1915, d. 28.3. 1989,
Margrét, f. 20.12.
1923, Aðalheiður, f. 16.5.26, og
Marta, f. 5.2. 1936, hálfsystir, sam-
feðra. Ragnhildur var vegna veik-
inda móður sinnar tekin í fóstur af
þeim Jóhanni Björnssyni og Ingi-
björgu Þórarinsdóttur í Höfðahúsi.
Hún veiktist hastarlega af berklum
16 ára gömul, fer á berklahælið á
Vífilsstöðum, útskrifast þaðan fjór-
um árum síðar. Hún bjó eftir það í
Reykjavík og síðar á Seltjarnarnesi.
Ragnhildur giftist Sigurði Eyj-
ólfssyni prentara, f. 21. maí 1911, d.
24. maí 2004. Þau
eignuðust fimm börn.
Þau eru: 1) Eyjólfur,
f. 1938, kvæntur Sjöfn
Ólafsdóttur, þau eiga
þrjár dætur; Guð-
rúnu, Erlu og Katrínu
Björk. 2) Jóhanna
Ingibjörg, f. 1942,
giftist Guðmundi
Guðjónssyni, f. 1942,
d. 2006, þau eiga
þrjár dætur; Ragn-
hildi, Elínu og Hjör-
dísi. 3) Gísli Ragnar, f.
1943, á þrjá syni; Guð-
mund Stefán, Sigurð Ragnar og Ró-
bert Diegó. 4) Óli Kristján, f. 1947,
d. 1992, hann eignaðist tvo syni; Ja-
nus Jóhannes og Sigurð Óla. 5)
Guðrún, f. 1952, gift Hlöðver Sig-
urðssyni, hún á þrjá syni frá fyrra
hjónabandi: Unnar, Arnar og Ragn-
ar. Barnabarnabörnin eru 31,
barnabarnabarnabörnin eru 4.
Útför Ragnhildar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag, 13.
júlí og hefst athöfnin kl. 13.
Það er margs að minnast þegar ég
kveð mína kæru tengdamóður eftir
fimmtíu ára kynni. Ég var unglingur
þegar ég var boðin velkomin inn á
heimili hennar. Það var ævintýralegt
að koma inn á þetta heimili með öllum
þeim ys og þys sem fylgir svo stóru
heimili, ekki síst fyrir ungling sem
átti bara eitt systkin mörgum árum
yngra. Tengdafaðir minn vann langan
vinnudag og flestar helgar á vetrum.
Ragnhildur vann ekki síður langan
vinnudag á þessu stóra heimili.
Verkaskipting hjóna á þessum tíma
var alveg skýr, vald- og verksvið kon-
unnar var innanstokks, eiginmanns-
ins að skaffa til heimilishaldsins. Það
var aðalsmerki heimilisins að fara vel
með og eyða ekki umfram það sem
aflað var. Eitt áttu þessi hjón í ríkum
mæli, það var kærleikur þeirra hvort í
annars garð, þau voru ástfangin með-
an bæði lifðu.
Þau komu sér upp sumarbústað á
jörðinni Miðdal í Laugardal, sem Hið
íslenzka prentarafélag hafði keypt af
mikilli framsýni sem orlofsaðstöðu
fyrir félagsmenn sína löngu áður en
orlofshús komust í tísku. Í upphafi
byggðu fjórtán fjölskyldur sér bú-
staði í sameiningu árið 1942. Þarna
bjuggu svo konurnar með börnin sín
mestallt sumarið og karlarnir komu
með rútunni um helgar. Húsin voru
afar lítil, e.t.v. 24 m². Lengst af var að-
eins kalt vatn í krana utan dyra, sér-
stæður kamar bak við hús, lítil ka-
byssa til kyndingar í stofuhorninu.
Það var alltaf fullt hús af gestum á
hverju sumri. Þegar tengdabörn og
barnabörn bættust svo við var sofið á
hverjum fersentimetra og einhverjir í
tjaldi úti í laut. Þá var Ragnhildur í
essinu sínu þegar sem flestir komu í
heimsókn. Þó að hún hefði aðeins
tvær gashellur og kabyssu til að mat-
reiða á töfraði hún fram formkökur og
sunnudagssteikur eins og hún hefði
fullkomið eldhús og aldrei mun ég sjá
brauðsneið með eggi og tómati án
þess að minnast Laugardalsins og
allra góðra stunda þar.
Ragnhildur lét sér sérstaklega
annt um barnabörnin sín hvort sem
þau voru börn barna hennar eða
tengslabörn. Henni fannst að ekkert
þeirra mætti fara á mis við þá dýrð að
fá að leika lausum hala í sveitinni og
njóta náttúrunnar. Hvert og eitt
þeirra varð að fá að vera a.m.k. viku
hjá ömmu í sveitinni á hverju sumri.
Eru þá ótaldar heimsóknir með for-
eldrum um helgar. Ég veit þau minn-
ast þessara daga nú með þakklæti til
ömmu sinnar.
Raghildur var falleg kona yst sem
innst. Hún var sérlega glaðlynd og
lífsglöð, hafði ríka réttlætiskennd og
sterka pólitíska skoðun alveg fram í
andlátið. Hún átti lengst af við veik-
leika í öndunarfærum að etja, sem
ágerðist eftir því sem árin færðust yf-
ir en af óbilandi bjartsýni var hún viss
um að þetta hlyti bráðum að batna.
Hún hafði oft orð á því hvað það væri
gaman að lifa og hún gæti ekki hugs-
að sér að fara strax þó að hún væri
orðin ellimóð, en þegar brottförin
nálgaðist gerði hún sér grein fyrir því
og var tilbúin að kveðja með reisn. Við
sem eftir erum þökkum fyrir sam-
fylgdina og kveðjum góða konu sem
allt vildi öllum gefa og alltaf gefa öll-
um jafnt. Guð blessi minningu
tengdamóður minnar.
Sjöfn Ólafsdóttir.
Við andlát ömmu Ragnhildar renna
í gegnum hugann notalegar og
skemmtilegar stundir frá liðnum ár-
um.
Laugardalurinn, leikir í lautinni,
veiði með afa, flatkökur með hangi-
kjöti, hlátrasköll á veröndinni, sækja
vatn í ána, egg á Ketilstaði, mjólk í
brúsa í Miðdal og margt fleira. Amma
og afi voru einstaklega dugleg að
halda stórfjölskyldunni saman með
ógleymanlegu jólaboðunum sínum.
Bingó, hangikjöt, endalaus stríðni frá
pabba, Óla og Didda, jólaöl, fjörugar
umræður og ómældur hlátur. Í seinni
tíð voru það heitar stjórnmálaumræð-
ur við eldhúsborðið, þá var nú gott að
vera í réttum flokki! Hún lá ekki á
skoðunum sínum, það var einn af
hennar góðu kostum. Einnig var hún
með eindæmum gestrisin, frá henni
fór enginn hvorki svangur né þyrstur.
Amma var einstaklega lífsglöð, já-
kvæð og hress, hún var fólki góð og
mátti ekkert aumt sjá.
Undir Dalanna sól, við hinn einfalda óð
hef ég unað við kyrrláta för,
undir Dalanna sól hef ég lifað mín ljóð,
ég hef leitað og fundið mín svör,
undir Dalanna sól hef ég gæfuna gist,
stundum grátið en oftast í fögnuði
kysst.
Undir Dalanna sól á ég bú mitt og ból
og minn bikar, minn arin, minn svefn-
stað
og skjól.
(Hallgrímur Jónsson frá Ljárskógum.)
Elsku amma, þín verður sárt sakn-
að.
Hinsta kveðja.
Katrín Björk, Erla og Guðrún.
Með jákvæðni að leiðarljósi fór hún
Ragnhildur í gegnum lífið. Hún kunni
að elska og gefa. Það var eftirsótt að
vera í návist hennar því hún var svo
skemmtileg, rammpólitískur eðalk-
rati. Fagurkeri var hún, hlutirnir áttu
sko að vera ekta og fötin lekker. Um-
hyggja hennar fyrir afkomendum og
vinum var án takmarka. Hún var dug-
leg að spyrjast fyrir um lýsisinntöku
hjá yngstu fjölskyldumeðlimunum.
Eitt er víst að bænalistinn á kvöldin
var langur, því oft sagði hún að hún
yrði að muna að biðja fyrir honum eða
henni í kvöld.
Lífið fór ekki alltaf mjúkum hönd-
um um hana Ragnhildi, ung fékk hún
berkla og þurfti af völdum þess að
dvelja á Vífilsstöðum sem voru ein-
angraðir í þá daga. Á Vífilsstöðum
hitti hún hina einu sönnu ást, hann
Sigurð E. Eyjólfsson og var yndislegt
að fylgjast með þeirri umhyggju og
virðingu er þau báru hvort fyrir öðru
og var missir hennar mikill eftir and-
lát hans í maímánuði 2004. Börnin
hennar gerðu allt sem í þeirra valdi
stóð til að létta henni lífið og hlakkaði
hún alltaf til laugardagsmorgnanna
því þá var siður þeirra að hittast í
morgunkaffi á hennar heimili. Hún
var sæl sunnudagskvöldið 28. júní eft-
ir að hafa valið blóm og stjórnað nið-
ursetningu þeirra á leiðum eigin-
manns síns og sonar, Sigurðar og Óla.
Við systur kveðjum hér fyrrver-
andi tengdamóður og vinkonu með
djúpum söknuði og þakklæti fyrir þá
ótakmörkuðu hlýju og umhyggju í
garð okkar fjölskyldu sem aldrei hef-
ur borið skugga á. Ragnhildur var
gefandi og við þiggjendur. Við vottum
stórfjölskyldu Ragnhildar innilega
samúð, missir ykkar er mikill og okk-
ar allra.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Jensína Janusdóttir, Guðrún
Ágústa Janusdóttir.
Ragnhildur
Sigurjónsdóttir