Morgunblaðið - 24.08.2009, Blaðsíða 19

Minningar 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 24. ÁGÚST 2009


  


 



 
    
       
✝
Systir okkar og mágkona,
BIRNA MARÍA EGGERTSDÓTTIR
kennari,
sem lést fimmtudaginn 13. ágúst, verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju mánudaginn 24. ágúst kl. 13.00.
Ásta Lóa Eggertsdóttir,
Ingigerður Eggertsdóttir,
Unnur Eggertsdóttir, Hermann Arnviðarson,
Gunnhildur Hrefna Eggertsdóttir, Óskar Þorsteinsson,
Kolbrún Eggertsdóttir, Arnaldur F. Axfjörð,
Pétur Eggert Eggertsson, Sigurborg Steingrímsdóttir.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SIGURGEIR JÓNSSON
hagfræðingur,
Laufásvegi 47,
Reykjavík,
sem andaðist sunnudaginn 16. ágúst, verður
jarðsunginn frá Háteigskirkju þriðjudaginn
25. ágúst kl. 13.00.
Ingibjörg Júnía Gísladóttir,
Guðbjörg Sigurgeirsdóttir,
Jón Þorvarður Sigurgeirsson, Lin Wei,
Gísli Sigurgeirsson, Anna Guðjónsdóttir,
Ingibjörg Vala, Laufey og Júnía.
✝ Birna María Egg-ertsdóttir fæddist
í Reykjavík 27. jan-
úar 1939. Hún and-
aðist á Landspít-
alanum í Fossvogi
fimmmtudaginn 13.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Lára Petrína
Guðrún Bjarnadóttir,
f. 5.7. 1916, d. 22.8.
2008 og Eggert
Thorberg Jónsson
bókari, f. á Akureyri
12.8. 1911, d. 2.3.
1988. Systkini Birnu eru: Ásta
Lóa, ljósmóðir, f. 16.5. 1942, Ingi-
gerður, fv. flugfreyja, f. 28.12.
1945, gift Jóni Ólafssyni, f. 15.5.
1947, d. 19.6.2008, Unnur Ingi-
björg hárgreiðslumeistari, f. 20.2.
1951, gift Hermanni Arnviðarsyni,
bakarameistara, f. 26.2. 1949,
Gunnhildur Hrefna, skrif-
stofumaður, f. 19.5. 1953, gift
Óskari Þorsteinssyni
tæknifræðingi, f.
20.8. 1954, Kolbrún
Eggertsdóttir náms-
ráðgjafi, f. 16.3.
1958, gift Arnaldi, f.
Axfjörð verkfræð-
ingi, f. 18.7. 1960, og
Pétur Eggert sjúkra-
þjálfari, f. 23.12.
1959, sambýliskona
Sigurborg Stein-
grímsdóttir, f. 22.8.
1962.
Birna lauk stúd-
entsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík 1960
og kennaraprófi frá Kennaraskóla
Íslands 1961. Birna lauk einnig
prófi í sérkennslufræðum frá
Kennaraháskóla Íslands árið 1984.
Birna starfaði við kennslu, fyrst í
Vogaskóla en síðar í Hlíðarskóla.
Útför Birnu fer fram frá Foss-
vogskirkju í Reykjavík í dag, 24.
ágúst, og hefst athöfnin kl. 13.
Nú er hún Bidda farin, svo snöggt
og óvænt. Við vorum ekki undirbún-
ar fyrir þetta enda bara ár síðan
mamma dó. Bidda var elst af okkur
og hún ein var „öðruvísi“ því hún var
nefnilega sú eina sem var rauðhærð.
Hennar líf var aldrei auðvelt, en hún
fór allt á þrjóskunni. Hún var kenn-
ari alla sína starfsævi þrátt fyrir
sína miklu fötlun. Hún var grunn-
skólakennari og naut sín vel í því
starfi. Hún var mjög lagin og naut
þess að útbúa sjálf alls konar
kennsluverkefni. Þegar hún réð ekki
lengur við að kenna heilum bekk
lærði hún einfaldlega sérkennslu svo
hún gæti haldið afram og vann fulla
starfsævi þrátt fyrir að vera í hjóla-
stól.
Hún flutti seint að heiman en naut
þess að eiga sitt eigið heimili og var
eins lengi heima og henni var unnt.
Það var ekki fyrr en líkaminn var
orðinn of veikburða að hún flutti á
Droplaugarstaði. Þar voru hún og
mamma saman um tíma. Biddu var
boðið að vera í stjórn aðstandenda-
félagsins á Droplaugarstöðum þegar
það var stofnað og gerði hún það af
mikilli samviskusemi. Þær mæðgur
voru mjög nánar og töluðust alltaf
við oft á dag alla daga meðan báðar
voru á lífi. Hún hafði erfitt skap og
var ekki allra. Okkur fannst hún
stundum neikvæð en það var
kannski ekki skrítið því stundum var
eins og allt færi úrskeiðis í kringum
hana sem gat gert það.
Hún var oft svo óheppin. Enda
urðu síðustu dagarnir í samræmi við
það. Það var ekki nóg að hún þyrfti
að leggjast með lungnabólgu inn á
sjúkrahús heldur lenti hún einnig í
því að deildin sem hún lá á var sett í
einangrun svo við gátum ekki heim-
sótt hana. Hún var fyrirferðarmikil í
okkar lífi síðustu árin og skilur því
eftir mikið tómarúm. Hún var sann-
kölluð hvunndagshetja og ég hef
alltaf verið ákaflega stolt af henni.
Gunnhildur Eggertsdóttir.
Í dag kveðjum við Biddu móður-
systur. Þegar við systurnar rifjum
upp bernskuminningar okkar um
Biddu frænku kemur strax upp í
huga okkar Mentos-sælgætið. Í
skrifborði Biddu á Háaleitisbraut
var alltaf til Mentos. Þetta vissum
við systurnar vel og gerðum okkur
því jafnan ferð inn í herbergi hennar
til að kanna birgðastöðuna og að
sjálfsögðu þiggja einn mola. Þar
sem Bidda var sérkennari til margra
ára átti hún margskonar spennandi
námsbækur að okkur fannst, senni-
lega bara af því að það voru ekki
námsbækurnar okkar, hún gaf sér
gjarnan tíma til að sýna okkur inni-
haldið okkur til ánægju. Helsta
áhugamál Biddu var postulínsmálun
og eftir Biddu liggur ógrynni af fal-
legum hlutum sem prýða heimili
fjölskyldna og vina, við munum
ávallt minnast hennar þegar dáðst
verður að mununum eftir hana.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir.)
Við kveðjum Biddu og vottum
systkinum hennar innilega samúð.
Lára Guðrún Jónsdóttir
og Ásta Sigríður Jónsdóttir.
Birna M. Eggertsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Birnu
M. Eggertsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Jón Kristinssonfæddist á Kamb-
felli í Djúpadal í Saur-
bæjarhreppi 2. júlí
1916. Hann lést á dval-
arheimilinu Hlíð 16.
ágúst síðastliðinn.
Hann var sonur hjón-
anna Kristins Rand-
vers Stefánssonar,
verkamanns á Ak-
ureyri, f. 17. júlí 1891,
d. 1. desember 1973,
og konu hans El-
ínborgar Jónsdóttur,
húsmóður, f. 17. sept-
ember 1895, d. 15. október 1992.
Systkini Jóns eru Stefanía Jóhanna, f.
4. maí 1919, býr á dvalarheimilnu
Dalbæ á Dalvík, Hannes Björn, f. 20.
júlí 1928, d. 1. janúar 2007, og Jóhann
Júlíus, f. 30. júlí 1921, d. 21. nóvember
2004.
Hinn 9. maí 1940 kvæntist Jón Arn-
þrúði Ingimarsdóttur, f. 12. júlí 1918,
d. 22. apríl 1993. Börn þeirra eru 1)
Arnar, leikari, f. 21. janúar 1943,
maki Þórhildur Þorleifsdóttir, f. 25.
mars 1945. Börn þeirra eru: a) Guð-
rún Helga f. 15. júlí 1964, d. 15. maí
2003, maki Geir Sveinsson, börn Arn-
ar Sveinn og Ragnheiður Katrín. b)
Sólveig, f. 26. janúar 1973, maki Jósef
Halldórsson, börn Halldór Dagur og
Arnar. 3) Þorleifur Örn, f. 15. júlí
1978, maki Anna Rún Tryggvadóttir.
Þór og var formaður þess 1941-44.
Hann var félagi í IOGT og lagði bind-
indismálum lið um langt árabil. Í
hálfa öld starfaði hann með Leik-
félagi Akureyrar og var formaður fé-
lagsins í tólf ár, 1965-1978. Hann
starfaði ötullega með Náttúrulækn-
ingafélaginu, var formaður þess um
tíma og frumkvöðull að byggingu
Kjarnalundar. Hann starfaði mikið
að málefnum kirkjunnar og var með-
al annars meðhjálpari í aldarfjórð-
ung. Jón var í Frímúrarareglunni og
gegndi þar ýmsum trúnaðarstörfum.
Hann var heiðursfélagi LA, NLFÍ og
Þórs. Árið 1986, eftir að Jón lét af
störfum sem forstöðumaður, hjólaði
hann frá Akureyri til Reykjavíkur og
safnaði með því ferðalagi fé til bygg-
ingar hjúkrunarheimilisins Sels.
Hann hefur staðið fyrir ýmsum fram-
faramálum í byggðalaginu með fjár-
söfnunum og fjárframlögum svo sem
til Menningarhúss og til L.A. Í des-
ember sl. var afhjúpaður minnisvarði
um meint umferðarlagabrot Jóns, en
brotið varð til þess að réttarskipan
var breytt hér á landi og skilið með
óyggjandi hætti milli dóms- og fram-
kvæmdavalds. Jón var sakfelldur í
Sakadómi Akureyrar og dómurinn
var staðfestur í Hæstarétti en Jón
leitaði til Mannréttindadómstóls Evr-
ópu. Þegar ljóst varð að íslenska rík-
ið myndi tapa málinu í Strassborg
leitaði það sátta við Jón.
Útför Jóns fer fram frá Akureyr-
arkirkju í dag, 24. ágúst, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
4) Oddný, f. 1. maí 1980,
maki Rögnvaldur
Bjarnarson. 5) Jón
Magnús, f. 10. ágúst
1982, barnsmóðir Eva
Ísaksdóttir, sonur Vikt-
or Hugi. 2) Helga El-
ínborg, leikkona, f. 28.
des. 1945, maki Örn-
ólfur Árnason, f. 15.
febr. 1941. Börn þeirra
eru: a) Margrét, f. 21.
nóvember 1967, fv. sam-
býlismaður Þór Eldon,
börn þeirra eru Sunna
og Örnólfur, maki Odd-
ur Ingólfsson, börn þeirra eru Helga
Finnborg og Hringur. b) Jón Ragnar,
f. 22. september 1970, maki Naomi
Iwase, sonur Stefán Kei. c) Álfrún
Helga, f. 23. mars 1981, maki Friðrik
Friðriksson, dóttir Margrét. d) Árni
Egill f. 24. júlí 1983, maki Elín Gunn-
laugsdóttir, sonur Grímur. 3) Arn-
þrúður, táknmálstúlkur, f. 6. desem-
ber 1955. Jón fluttist ungur til
Akureyrar og bjó þar allar götur síð-
an. Hann gekk í barnaskóla Akureyr-
ar og síðan lá leiðin í Iðnskólann á
Akureyri. Hann lauk prófi í rak-
araiðn 1941 og var rakari á Akureyri
til 1965. Þá varð hann forstöðumaður
dvalarheimilisins að Skjaldavík og
síðar Hlíðar í rúm tuttugu ár og þar
átti hann heimili síðustu 13 árin. Jón
gekk ungur til liðs við íþróttafélgið
Þegar ég sit hér og lít í huganum
yfir það sem ég veit um lífshlaup
Jóns, tengdaföður míns, slær það mig
fyrst hvað hann hefur reynt ótrúlega
misjafnar aðstæður frá því hann
fæddist í litlum torfbæ í eyfirskum af-
dal og þar til hann lauk ævinni 93 ár-
um síðar á einkastofu við bestu nú-
tímaskilyrði á dvalarheimili fyrir
aldraða sem hann hafði sjálfur átt
drjúgan þátt í að byggja upp og veitt
forstöðu um árabil. Og á milli langt og
viðburðaríkt líf, hlaðið afrekum, með-
al annars því að láta ekki fátækt eða
takmarkaða skólagöngu hefta sig í að
verða snemma fjárhagslega sjálf-
stæður og vinna brátt traust og virð-
ingu samfélags síns sem valdi hann til
forystu á margvíslegum sviðum
menningar sinnar svo sem í íþróttum,
náttúrulækningum og leiklist, svo fátt
eitt sé nefnt.
Mér er þröngur stakkur sniðinn að
færa í svo stuttu máli tengdaföður
mínum þakkir fyrir rösklega fjörutíu
ára vináttu og stuðning. Jón og kona
hans, Arnþrúður Ingimarsdóttir,
„Adda amma“, dásamlegasta tengda-
móðir og amma sem nokkur getur
óskað sér, bjuggu lengst af með ein-
stakri rausn á Byggðavegi 95 á Ak-
ureyri. Þangað þótti öllum gott að
koma. Jón og Adda voru samhent í
gestrisni og myndarskap en að flestu
öðru leyti afskaplega ólík, Adda ljúf
og hlý en Jón talsverður „töffari“ sem
margir voru satt að segja hálfsmeykir
við. Hann var af þeirri kynslóð sem
ólst upp við kraftmikinn ungmenna-
félagsanda og hertist í kreppunni sem
hefur sjálfsagt átt drjúgan þátt í að
móta það nokkuð svo stranga viðmót
sem Jón tamdi sér gagnvart umhverfi
sínu a.m.k. framan af ævinni. En hann
átti miklu fleiri hliðar. Hann var ein-
staklega hjálpsamur við alla sem áttu
eitthvað bágt, hvort sem þeir voru
honum nákomnir eða alls ókunnugir,
og fádæma þolinmóður og umhyggju-
samur við þá sem urðu sífellt undir í
átökum við Bakkus, þótt sjálfur væri
hann stækur bindindismaður og einn
af forkólfum Góðtemplarareglunnar.
Jón hafði ekki síður áhuga á andleg-
um málefnum en veraldlegum. Það
kom fram með virkum hætti í kristi-
legu safnaðarstarfi, sálarrannsókn-
um, spíritisma og alls kyns líknarmál-
um.
Ég kynntist Jón fyrst fyrir meira
en fjörutíu árum, skömmu áður en við
Helga dóttir hans giftum okkur. Þá
var hann í hlutverki forstöðumanns
sumardvalarheimilis fyrir börn. Næst
þegar ég hitti hann var hann forstöðu-
maður dvalarheimila fyrir aldraða.
Mér þótti hann sóma sér álíka vel í
báðum embættunum, röskur og
hress, traustur og vandaður maður.
Mér og mínu fólki reyndist Jón bet-
ur en aðrir, alltaf vel í stóru og smáu
og þeim mun betur sem brýnni
ástæða bar til. Börnin mín voru öll svo
lánsöm að njóta samvista við Jón og
Öddu svo að þau munu alltaf geyma
mynd þeirra í hjarta sér. Sjálfur
stend ég í eilífri þakkarskuld við Jón
fyrir svo ótal margt. Það sakar heldur
ekki að geta þess að allan þann tíma
sem við þekktumst og á hverju sem
gekk í lífi okkar hraut aldrei eitt ein-
asta styggðaryrði milli okkar. Oft
hefði hann þó satt að segja haft ærna
ástæðu til að finna að við mig. Guð
blessi minningu Jóns Kristinssonar.
Örnólfur Árnason
Jón afi minn réð mig fyrst í sum-
arvinnu þegar ég var níu ára gamall
og fólst starfið í því að hafa umsjón
með verslun fyrir vistfólk á dvalar-
heimilinu Hlíð. Vöruúrvalið var ekki
mikið, mig rámar helst í súkkulaði,
niðursoðna ávexti, krossgátublöð og
nælonsokkabuxur, en mér þótti
óskapleg upphefð að þessu ábyrgðar-
starfi og þetta var viss upphafspunkt-
ur á náinni vináttu okkar afa. Ég leit
alla tíð mikið upp til afa míns, fyrst
var virðingin blandin ótta, því hann
gat verið nokkuð strangur, en óttinn
hvarf þegar ég kynntist honum betur.
Margar af mínum dýrmætustu
æskuminningum eru frá Akureyri hjá
afa og ömmu og fátt var meira spenn-
andi en að fá að fara með afa að út-
rétta í bænum þegar hann var for-
stöðumaður fyrir dvalarheimilin í
Skjaldarvík og Hlíð. Afi var ekkert að
tvínóna við hlutina, þeyttist um bæinn
(hann átti það til að aka ansi greitt) og
þurfti að koma við á ótal stöðum. Mér
fannst sem hann þekkti alla á Akur-
eyri.
Afi var mesti dugnaðarforkur sem
ég hef hingað til kynnst. Allt sem
hann tók sér fyrir hendur, hvort sem
það var hans daglega vinna, leiklist,
íþróttir, trúmál eða annað, svo sem
dómsmál gegn íslenska ríkinu fyrir
Mannréttindadómstóli Evrópu eða
hjólreiðatúr frá Akureyri til Reykja-
víkur til að vekja athygli á málefnum
aldraðra, gerði hann af ótrúlegum
krafti. Þó að hann hafi ferðast heims-
horna á milli og börn hans og barna-
börn séu búsett í Reykjavík eða er-
lendis, leið honum alltaf best í
Eyjafirði. Fyrir þó nokkrum árum
ákvað hann að nú væri hann búinn að
ferðast nóg, „búinn með kvótann“.
Eftir það fékkst afi varla út fyrir bæj-
armörk Akureyrar. Þegar afi hafði
tekið ákvörðun þá varð henni yfirleitt
ekki haggað. Afi sá hlutina gjarnan í
„svart-hvítu“ og var ófeiminn við að
láta skoðanir sínar í ljós. Það er ekki
ómögulegt að sumum hafi þótt hann
erfiður viðureignar – en sem vinur
hans og barnabarn fannst mér skap-
gerðin einmitt vera það sem gerði
hann svo einstakan og ég hafði lúmskt
gaman af því hvað hann gat verið
þver. Skapgerð ömmu var nokkurn
veginn andstæða afa, hún fyllti allan
litaskalann og svart og hvítt var varla
til hjá henni. Saman mynduðu þau
skemmtilegt jafnvægi og áttu yndis-
legt heimili. Afi var frægur fyrir and-
stöðu sína við áfengis- og tóbaks-
neyslu. Það var þögult samkomulag
meðal afkomenda hans að neysla
þeirra efna skyldi fara fram utan hans
augsýnar. Af tillitssemi við afa
spannst kostulegt fjölskyldu-leikrit
sem nær allir tóku þátt í, enda ekki fá-
ir leikarar í hópnum, að honum með-
töldum.
Afi var heldur sparsamur á töluð
orð en sýndi frekar hug sinn í skrifum
og í verki. Hann var alltaf rausnarleg-
ur og orti gjarnan sniðugar vísur um
helstu atburði í kringum sig. Afi var
sannarlega traustur bakhjarl hvenær
sem ættingjar eða vinir þurftu á hjálp
að halda og við erum mörg sem stönd-
um í mikilli þakkarskuld við hann. Nú
er löngu lífsferðalagi afa lokið. Það
verður erfitt að sætta sig við að hann
sé búinn að kveðja og að börnin mín
fái ekki tækifæri til að kynnast hon-
um. En hann mun lifa lengi í góðum
minningum.
Jón Ragnar Örnólfsson.
Jón Kristinsson