Morgunblaðið - 27.08.2009, Síða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. ÁGÚST 2009
Elsku afi, þá er
þinn tími liðinn eftir
stutt en erfið veikindi.
Það hefur verið erfitt
að vera svona langt í burtu frá þér
meðan á veikindum þínum stóð. En
alltaf var jafn gott að geta spjallað
við þig í síma og fylgst þannig með
líðan þinni frá degi til dags. Þú
sagðir mér á afmælisdaginn að
þínu takmarki væri náð, þú vildir
ná 84 ára aldrinum og vera heima
yfir afmælið. Eftir það símtal
ákvað ég að gera mér sérferð í bæ-
inn til að hitta þig. Við áttum góða
stund saman og viku seinna fór ég
aftur í bæinn og hitti þig í síðasta
sinn á spítalanum. Þegar við
kvöddumst vissum við báðir að við
vorum að kveðjast í síðasta sinn og
var mjög erfitt að fara frá þér
þann dag.
Við vorum svo nánir og góðir
vinir og brölluðum oft mikið sam-
an. Ég kom oft með þér að opna
hina ýmsu lása og fórst þú létt í
gegnum hvaða skrá sem var. Þú
hafðir gaman af því að segja frá
því sem gerðist á lögreglustöðinni
þar sem prakkaraskapur þinn kom
oft við sögu. Alltaf varstu jafn sak-
laus af þeim hrekkjum sem vakta-
félagar þínir lentu í en sökin var
samt oftast þín. Það var alltaf
gaman og gott að koma í kakó til
ykkar ömmu bæði á Dunhagann og
í Suðurhvamminn. Ég kom mjög
oft til ykkar og fannst gott að eyða
kvöldstund með ykkur og spjalla
um daginn og veginn. Þú hafðir dá-
læti á að gera hlutina á annan hátt
en ömmu fannst rétt og þar komu
hrekkirnir upp aftur. Við gerðum í
því að snúa pönnukökunum vit-
laust sem amma bakaði og hún
sagði okkur alltaf að snúa réttu
hliðinni upp. Hún tók okkur svo í
smá fræðslu um pönnukökur og
muninn á hliðum pönnukökunnar.
Við höfðum mikið gaman af þessu
og vorum mjög samstiga í útúr-
snúningum og snerum öllu upp í
smá glens og hlógum mikið. Ég
kom oft með bílana mína inn í skúr
til þín og þú hjálpaðir mér oft að
bóna og dytta að bílunum. Sjálfur
varstu oft með bónbrúsann á lofti
og þínir bílar voru líka eins og nýir
þegar þú seldir þá, þrátt fyrir að
vera keyrðir á annað hundrað þús-
und. Þú varst mikill dundari og allt
sem þú tókst þér fyrir hendur var
vel gert. Alla tíð varstu hjálpfús og
Karl Bóasson
✝ Karl Bóassonfæddist í Njarðvík
í Borgarfirði eystra 9.
júlí 1925. Hann lést á
líknardeild Landa-
kotsspítala laug-
ardaginn 25. júlí sl. og
fór útför hans fram
frá Neskirkju 14.
ágúst.
vildir öllum gera
greiða. Hvort sem
þurfti að mála, flísa-
leggja, teppaleggja
eða hvað sem okkur
vantaði, þá varst þú
alltaf reiðubúinn að
leggja okkur lið.
Þegar ég og Linda
fluttum norður á
Hóla þá vildir þú
endilega fá að koma
norður til að hjálpa
okkur að flytja. Þú
komst nokkrum sinn-
um til okkar norður
og áttum við þar alltaf mjög
ánægjulegar stundir. Börnin mín
nutu þeirra stunda sérstaklega vel
því þeim leið alltaf vel í kringum
þig og þú sýndir þeim mikla vænt-
umþykju.
Afi, það er erfitt að kveðja þig
eftir þessi stuttu veikindi en þinn
tími hjá okkur er liðinn. Lykla-
Pétur hefur kallað á þig til nýrra
krefjandi verkefna til að opna
gullna hliðið. Ég, Linda Hrönn,
Bjarni Dagur, Sindri Gunnar,
Aníta Sóley og Elsa Margrét sökn-
um þín sárt og munt þú lifa áfram í
okkar minningum. Ég mun segja
mínum börnum meira frá þér svo
að þau yngstu munu varðveita ljúf-
ar minningar um þig um ókomna
tíð. Hvíldu í friði elsku besti afi.
Þórður Ingi Bjarnason.
Það er erfitt að horfast í augu
við það að þú sért ekki hjá okkur
lengur en ég veit að þú ert sáttur.
Minningarnar um þig eru til og
það eru þær sem munu lifa með
okkur.
Einhvern veginn man ég varla
eftir þér nema að vera að gera eitt-
hvað. Ef það var eitthvað verk að
vinna þá varst þú alltaf fyrstur á
staðinn með pensilinn eða hvað
sem vantaði til að klára verkið.
Þegar ég og Brynja fluttum í okk-
ar fyrstu íbúð varst þú mættur til
að flísaleggja, og til að fullkomna
verkið þá mættir þú með nýja sög
sem þú hafðir keypt á leiðinni til
okkar. Einnig eru mér minnisstæð-
ar flugferðirnar okkar sem við fór-
um saman þegar ég skutlaði þér til
Jóns vinar þíns og til baka aftur
viku seinna. Það var ævintýri sem
ég minnist oft á.
Minningarnar eru miklu fleiri en
ég get talið upp hér en það er samt
ekki hægt að hætta án þess að
minnast á Lödu-tímabilið mitt. Þá
var bílskúrinn þinn alltaf opinn og
við brösuðum við að reyna að koma
bílunum saman, svo ég gæti a.m.k.
keyrt aðeins lengur á þeim. Ef illa
gekk þá beið amma með heitt kakó
og kringlur og þá vorum við til-
búnir í allt.
Nú er komið að leiðarlokum og
kveðjustund. Ég mun alltaf muna
eftir síðasta deginum okkar saman
uppi á spítala með Brynju og
Bjarti þegar Bjartur kom til þín og
kyssti þig bless bæði á höndina og
munninn. Þú kysstir okkur og
hélst í hendurnar á okkur fastar og
lengur en vanalega, það var erfitt
að kveðja þig.
Takk fyrir allt, elsku Kalli afi.
Hinrik Örn Bjarnason.
Langafi minn, hann Karl Bóas-
son, var skírður Thomas Charles
Bóasson. Hann fæddist 9. júlí árið
1925 á bænum Borg í Njarðvík í
Borgarfirði eystra á Austurlandi.
Hann starfaði sem lögreglumaður í
rúm 40 ár. Með lögreglustörfum
var hann ökukennari auk þess sem
hann keyrði leigubíl á frívöktum og
er því ekki hægt að segja að hann
hafi verið óduglegur maður.
Langafi var fyrstur manna að
bjóða upp á lásaþjónustu á Fróni.
Þeir skussar og annað fólk sem
læstu íbúðum sínum eða bílum
nutu góðs af því hversu klár hann
var að opna hvaða lás sem var.
Hann var mikill dundari og fyrstu
græjurnar hans í lásaopnun voru
gömlu prjónarnir hennar lang-
ömmu sem hann slípaði niður og
bjó til lyklaför. Langafi dútlaði við
ýmislegt, meðal annars fluguhnýt-
ingar og hann bjó til öll lögreglu-
belti sem lögreglan í Reykjavík
notaði til fjölda ára. Hann var al-
veg laus við hroka og lét ekki vita
af afrekum sínum. Dæmi um það
er að eitt sinn las langamma í
Morgunblaðinu að langafi hafi unn-
ið skotkeppni lögreglunnar og var
þetta þriðja árið í röð sem hann
sigraði þessa keppni og hún vissi
ekki að hann væri þjálfaður í
vopnaburði og hvað þá að hann
hefði starfað við sérsveit lögregl-
unnar.
Langafi var mikill hrekkjalómur
og naut þess að geta litið á spaugi-
legu hliðina á daglegu lífi. Vakt-
félagar hans í lögreglunni fengu
ansi oft að kenna á því. Eitt sinn
var hann kallaður í útkall þar sem
tilkynnt var til lögreglunnar að
grunur væri um að lík væri í fjör-
unni í Viðey. Langafi fór ásamt
öðrum lögreglumanni á bát út í
Viðey. Þegar þangað var komið
fundu þeir líkið og komu því fyrir í
líkpoka og um borð í bátinn.
Langafi sá að líkið var þannig á sig
komið að hann taldi réttast að lög-
regluvarðstjóri myndi líta á líkið.
Þegar langafi var búinn að koma
líkinu fyrir í lögreglubílnum fóru
þeir beint upp á lögreglustöð og
kölluðu á varðstjóra og báðu hann
að koma út í port og skoða líkið.
Varðstjórinn varð hissa á þessum
vinnubrögðum en fór til þeirra.
Þegar varðstjórinn opnaði líkpok-
ann sá hann líkið. Það var selur.
Selurinn hafði drepist í fjörunni í
Viðey. Varðstjórinn varð fölur þeg-
ar hann sá þetta en féll þó ekki í
yfirlið þar sem hann áttaði sig á
því að Karl Bóasson hefði þarna
átt hlut að máli og þegar svo var
mátti búast við öllu.
Svona voru margar vaktir hjá
langafa og eru til margar prakk-
arasögur af honum í lögreglustarfi.
Langafi missti aldrei dag úr vinnu
vegna veikinda og var alla tíð
heilsuhraustur. En síðasta árið var
honum erfitt vegna veikinda. En
nú líður honum betur og hefur
fengið hvíld.
Hvíldu í friði, afi.
Bjarni Dagur Þórðarson
Þú fannst, að það er gæfa lýðs
og lands
að leita guðs og rækta akra
hans.
Í auðmýkt naust þú anda þeirra
laga,
sem öllum vilja skapa góða daga.
Í dagsverki og þökk hins þreytta
manns
býr þjóðarinnar heill – og ævi-
saga.
(Davíð Stef.)
Kalli svili minn er genginn eftir
harða baráttu við krabbamein síð-
ustu mánuði, baráttu sem hann
háði af slíku æðruleysi að mann
setur eiginlega hljóðan.
Aðaláhyggjuefni hans var ekki
eigin heilsa, heldur að hann yrði
ekki til staðar fyrir Dóru sína, en
hún dvelur á Hrafnistu. Auðvitað
vissi hann að hún ætti sterkan bak-
hjarl í fjölskyldu þeirra en hann
vildi nú helst gera hlutina sjálfur.
Lengst af áttu Dóra og Kalli
heimili á Dunhaganum og þar
bjuggu þau þegar ég kom fyrst til
þeirra með Garðari, litla bróður
hennar Dóru. Mér var strax tekið
af hlýju og einlægni, og þó síðan
séu liðin mörg ár eins og segir í
ágætu kvæði eða ein 46 þá hefur
aldrei borið skugga á okkar sam-
skipti.
Milli okkar Kalla ríkti gagn-
kvæm væntumþykja. Hann var
mér afskaplega góður, kenndi mér
á bíl og bæði ég hann um aðstoð
stóð ekki á því enda einstaklega
bóngóður og nei ekki til í hans
orðaforða. Hann var sérlega barn-
góður og börnin okkar Garðars
minnast hans með hlýju og hve
viljugur hann var að leika við þau.
Við Kalli vorum bæði fædd og
uppalin í sveit austur á fjörðum,
hann á Borgarfirði, ég á Norðfirði.
Við gátum endalaust rætt um
æskustöðvarnar, mannlífið þar,
fjöllin okkar háu og tignarlegu,
ekki síst Dyrfjöllin sem standa
vörð um Borgarfjörð.
Kalli var mikill náttúruunnandi,
hann hafði yndi af fuglaskoðun og
ekki síður að vera með stöngina
sína við Þingvallavatn. Flugurnar
hnýtti hann sjálfur svo listilega
vel, enda bæði listrænn og sérlega
vandvirkur.
Kalli var alla ævi heilsugóður og
það má heita sérstakt að ná 84 ára
aldri án þess að hafa á spítala kom-
ið. Einungis tvær síðustu vikurnar
dvaldi hann á Landakoti þar sem
hann lést 25. júlí.
Að leiðarlokum viljum við Garð-
ar, börnin okkar og fjölskyldur
þeirra þakka Kalla samfylgdina og
allt það sem hann var okkur.
Dóru okkar, börnum þeirra og
fjölskyldunni allri vottum við okk-
ar innilegustu samúð.
Hvíl í friði.
Hulda.
Mig langar hér með fáum orðum
að minnast Karls Bóassonar eða
Kalla Bó eins og við kölluðum hann
alltaf. Kynni mín af Kalla hófust
fyrst fyrir rúmlega 40 árum er
hann kenndi móður minni á bíl, en
Kalli starfrækti ökukennslu til
margra ára. Kalli var frábær öku-
kennari – hafði þá lagni, þolinmæði
og róandi áhrif sem nauðsynlegt er
að hafa við að leiðbeina verðandi
ökumönnum. Alla vega var móðir
mín svo ánægð með kennsluna að
hún vísaði mörgum úr minni fjöl-
skyldu á Kalla til að læra á bíl.
Óhætt er að segja að þessi kynni
foreldra minna af Kalla hafi varað
ævilangt, því leiðir okkar áttu eftir
að liggja aftur saman. Þegar ég
nálgaðist bílprófsaldurinn þá kom
eiginlega ekkert til greina annað
en að ég lærði á bíl hjá Kalla – en
því miður hafði Kalli tekið sér frí
frá ökukennslunni á þeim tíma en
samt tók hann mig í nokkra tíma
og vísaði mér svo á annan öku-
kennara til að ljúka ökuprófinu.
Þessi fyrstu kynni mín af Kalla
voru bara byrjunin, því þegar ég
kynntist svo konunni minni, henni
Björgu, kom í ljós að hún var bróð-
urdóttir hans – þetta er skemmti-
lega tilviljun. Á þessari stundu
veltir maður því fyrir sér svona
mörgum árum síðar hvað tilvilj-
anirnar í lífinu geta verið ánægju-
legar – að hafa kynnst honum og
svo nokkrum árum síðar tengst inn
í fjölskylduna. Kalli hafði mikinn
áhuga á veiði og ég minnist nokk-
urra veiðiferða sem við fórum sam-
an í með Munda ásamt nokkrum
fleiri félögum í Veiðivötn og
Rangá. Þetta voru skemmtilegar
ferðir og augljóst var að hann hafði
ánægju af því vera úti í náttúrunni.
Áður en farið var í veiðiferð var
gott að leita til Kalla til að fara yfir
veiðihjólin, smyrja og þess háttar –
vissara að hafa veiðigræjurnar og
allt í góðu lagi. Áhugavert var að
fylgjast með honum þegar hjólin
voru tekin í sundur – allir þessi
fínu og smáu hlutir og allt þurfti
svo að fara rétt saman aftur – og
ekki klikkaði það.
Nú hefur þú, Kalli minn, fengið
þinn frið eftir stutt veikindi og
langar mig ásamt fjölskyldu minni
að kveðja þig með virðingu og
votta Dóru, börnum þínum og af-
komendum samúð okkar. Guð
blessi þig.
Páll Haraldsson og fjölskylda.
Að setjast niður og
ætla að skrifa minn-
ingargrein um Gógó,
frænku mína, (en
undir því nafni gekk hún alltaf
meðal sinna nánustu) er næsta
óraunverulegt. Á milli okkar var
átta mánaða aldursmunur og má
segja að við höfum næstum alist
upp saman. Við vorum systradæt-
ur og báðar einkabarn mæðra okk-
ar. Það var lítið sem gat truflað
okkar samveru. Snemma fór að
bera á listrænum hæfileikum hjá
Gógó og eftir gagnfræðapróf fór
hún í Handíða- og myndlistarskól-
Matthea J. Jónsdóttir (Gógó)
✝ Matthea JóhannaJónsdóttir (Gógó)
listmálari fæddist á
Þverá á Síðu í V-
Skaftafellssýslu 7. júlí
1935. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópavogi
9. ágúst sl. og var
jarðsungin frá Digra-
neskirkju 17. ágúst.
ann og lagði stund á
málaralist sem átti
hug hennar allan allt
til hinstu stundar.
Fyrstu einkasýn-
inguna á verkum sín-
um hélt hún í Ás-
mundarsal 1967 og
þá síðustu 1998 í
Gerðarsafni. Auk
þess tók hún þátt í
nokkrum samsýning-
um hér heima og er-
lendis. Það sannaðist
á Gógó að enginn er
spámaður í sínu föð-
urlandi því verk hennar virtust
vekja meiri athygli erlendis, því
átta sinnum fékk hún viðurkenn-
ingu eða verðlaun að utan, meðal
annars gullverðlaun Biennale de
Lyon 1979. Ekki má gleyma þætti
Stefáns, eiginmanns hennar, því
hann var óþreytandi að styðja
hana og stappa í hana stálinu á
listabrautinni. Þrátt fyrir mikinn
glæsileika var Gógó fremur hlé-
dræg. Móðir hennar Matthildur
var líka betri en enginn á heim-
ilinu til aðstoðar við barnauppeldi
og önnur heimilisstörf, því dæt-
urnar urðu fjórar á skömmum
tíma. Elsku Gógó mín, margt var
Guði falið þegar við vorum stelpur.
Við deildum rúmi í mörg sumur í
sveitinni. Alltaf fórum við með
kvöldbænirnar okkar og faðirvorið
ásamt einni og einni persónulegri
ósk sem við þóttumst vita að Guð
einn væri fær um að uppfylla. Ein-
um og hálfum sólarhring fyrir and-
lát þitt hélt ég um fallegu höndina
þína og fór með bænina okkar og
faðirvorið og bað Guð um að taka á
móti þér í ríki sitt. Ég vil trúa að
við höfum verið saman í þessari
bænastund eins og oft áður. Guð
blessi þig og varðveiti.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þín,
Margrét.
Elsku amma Gógó er dáin.
Þú varst yndisleg amma og það
var alltaf gaman að koma til ykkar
afa í heimsókn, sérstaklega af því
að þá vissum við að þú værir að
baka heimsins bestu pönnukökur
og mikið af þeim – þannig að við
gátum borðað eins margar og við
vildum.
Það var alltaf eitthvað sem við
gátum gert heima hjá ykkur afa,
gramsa í dótinu ykkar, leika við
Tátu, fara út í garðinn ykkar að
leika – skoða blómin og steinana
sem voru í garðinum – og okkur
fannst alltaf spennandi að fara í
vinnustofuna þína og skoða allar
myndirnar þínar sem þú hafðir
málað eða þú varst að mála. Þið afi
áttuð líka ótalmarga og fallega
steina sem okkur fannst gaman að
skoða.
Þú sýndir okkur alltaf áhuga,
vildir vita allt sem við vorum að
gera, um skólann, áhugamálin,
hvernig okkar liðum gengi í fót-
boltanum, hvort við værum skotin
í einhverjum og þú gafst okkur
alltaf góð ráð um hvernig við gæt-
um gert hluti betur en við höfðum
gert.
Þú sýndir okkur oft málverkin
sem þú varst nýbúin að mála og
leyfðir okkur stundum að horfa á
þig mála. Þú varst heimsins besta
listakona að okkar mati, enda var
franskur listfræðingur sem vildi að
þú flyttir til Frakklands til að
stunda þar þína list.
Þú varst mjög falleg og góð
amma, hugsaðir alltaf vel um útlit-
ið þitt og neglurnar þínar voru
alltaf fullkomnar – ekkert gervi.
Þú verður alltaf hjá okkur í hjarta
okkar og í hvert skipti sem við
sjáum myndirnar þínar – munum
við eftir þér.
Við vitum að þú saknaðir afa
mikið, og huggum við okkur við að
nú eruð þið búin að hittast aftur –
sitjið áreiðanlega saman með góð-
an kaffibolla og nýbakaðar pönnu-
kökur. Sem betur fer fékk mamma
pönnukökuuppskriftina þína. Við
vitum að Táta er hjá ykkur, áreið-
anlega búin að leggjast nokkrum
sinnum á bakið að láta ykkur klóra
sér.
Við elskum þig og söknum þín
mikið, elsku amma okkar … við
biðjum að heilsa afa.
Þín barnabörn,
Andri, Tanja,
Sindri og Erla.