Morgunblaðið - 02.10.2009, Side 33

vinna með gamla en engin fékk ég
launin. Hins vegar fékk ég að gægj-
ast inn í framtíðina og sjá fullt af
nýjum uppfinningum, þú að sjóða
stál og ég að skoða vísindin og nóg
að gera hjá okkur báðum þar.
Svo vorum við líka duglegir að
ferðast hér á landi og utanlands,
alltaf eins og við værum jafngamlir,
aldrei rifist, bara hlegið vel og lengi
og mesta fræðsla þá fyrir mig og
maður lærði að hlusta og njóta. Við
vorum og erum svo miklir náttúru-
menn og verðum alltaf, hvort sem
það er fiskveiði, fuglaveiði eða
eggjatínsla, allt gerðum við þetta og
þú kenndir mér þetta allt.
Oft vorum við bara tveir. Mamma
úti á sjó og amma líka og þótti okk-
ur ekki verra að vera bara tveir. Nei
við gerðum það sem við vildum og
höfðum alltaf nóg að gera. Jæja, ég
gæti haldið áfram miklu lengur og
fyllt svona blað en ég þarf þess ekki,
við vorum búnir að fara yfir okkar
mál og það stendur. Ég mun að ei-
lífu elska þig og dá. Þú ert sá sem
kenndir mér á lífið og komst alltaf
til að athuga hvort það væri ekki
allt í lagi hjá mér, hvort sem ég var
heima eða ekki. Þú vissir um lyk-
ilinn að húsinu og komst oftast á
hverjum degi á meðan heilsan
leyfði. Þú varðst að fá að vita öll
smáatriði því þú varst með mig á
hreinu og ég þig. Þú komst til mín
ef þú heyrðir ekki í mér í stuttan
tíma og ég kom til þín þegar amma
var farin að tuða yfir þér, því þá
þurftu pólarnir að mætast. Það ger-
um við seinna aftur, við verðum
bara að vera þolinmóðir, þú vakir
yfir ömmu og okkur og ég gæti
hennar hér.
Elska þig endalaust. Bless, elsku
afi, og takk fyrir mig, ég kem því
áfram sem þú kenndir mér og hefur
gert mig að betri manni.
Þinn alltaf,
Haukur Ingi Jónsson.
Við fráfall góðs vinnufélaga um
árabil sækja minningarnar að.
Óhætt er að segja að þær séu ótal-
margar því Haukur var góður félagi
og vinur. Samstarf okkar við Hauk
spannar langan tíma en Haukur var
starfsmaður Iðntæknistofnunar Ís-
lands frá haustinu 1980 og allt þar
til starfsævinni lauk haustið 2002.
Þeir sem samferða Hauki voru á
vinnustaðnum geta vottað að þar fór
starfsfélagi sem hafði ljúft viðmót
og var hvers manns hugljúfi. Aldrei
var komið að tómum kofanum hjá
Hauki, hann var ávallt til í að ræða
hlutina á opinn og jákvæðan hátt.
Til vinnu var Haukur fús og enn
standa hér á Nýsköpunarmiðstöð
(sem áður var Iðntæknistofnun)
verk Hauks, til vitnisburðar um
góðan verkmann. Margir málm-
suðumenn landsins hlutu sína eldsk-
írn hjá Hauki þann tíma, sem hann
var suðukennari. Haukur naut þess
að leiðbeina og aðstoða menn og því
var starfið honum skemmtilegt og
gefandi.
Haukur var glaðlyndur, glettinn
og skemmtilegur og áttum við
margar ánægjulegar stundir og
margra samverustunda er að minn-
ast, svo sem í veiðiferðum og öðrum
stundum þegar starfsmenn
skemmtu sér saman.
Haukur var einstaklega hjálpfús
og var hægt að leita til hans með
ólíkustu verkefni. Hann hafði sér-
staklega gott auga fyrir öllu sem
tengdist málmsmíði og lagfærði oft
tæki og tól með góðum árangri.
Ósjaldan var leitað til hans um ráð
við útfærslu einhvers, sem vafðist
fyrir manni að leysa. Oftar en ekki
vildi hann fá að skoða þetta aðeins –
og hafði stuttu síðar fullunnið verk-
ið.
Það er með mikilli þökk fyrir löng
og góð kynni sem við vinnufélagar
Hauks kveðjum hann. Minning um
góðan hjartahlýjan dreng, sem
mátti ekkert aumt sjá og var hvers
manns hugljúfi, lifir í minningum
okkar.
Með hlýhug vottum við Pálínu og
fjölskyldu hans dýpstu samúðar.
Guð blessi minningu um góðan
dreng.
Aðalsteinn Arnbjörnsson,
Ingólfur Þorbjörnsson og
Sigríður Halldórsdóttir.
Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. OKTÓBER 2009
✝ Anna Árnadóttirfæddist á Kjarna
í Arnarneshreppi í
Eyjafirði 3. mars
1924. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sóltúni 22. september
sl. Foreldrar hennar
voru Árni Ólafsson,
bóndi á Kjarna, en
hann var síðar skrif-
stofumaður á Ak-
ureyri, f. 26. mai
1897, d. 19. desember
1946, og Valgerður
Rósinkarsdóttir, f.
24. mars 1903, d. 30. ágúst 1979.
Systkini Önnu voru Guðmundur,
yfirlæknir á sjúkrahúsinu á Akra-
nesi, f. 28. nóvember 1925, d. 19.
október 1983, Þorgerður Septína,
húsmóðir og myndlistarkona, f. 8.
maí 1928, d. 3. maí 2002, Ólafur, f.
16. febrúar 1930, lést þriggja
vikna, og Hulda, fyrrverandi
handavinnukennari á Akureyri, f.
3. október 1934.
Anna giftist hinn 21. júní 1947
Jóni Tómassyni kaupmanni, f. á
Sauðárkróki 27. september 1924,
syni Tómasar Gíslasonar kaup-
manns, f. 21. október 1876, d. 12.
október 1950, og Elinborgar Jóns-
dóttur, f. 23. júlí 1886, d. 23. júlí
1975. Börn þeirra: 1) Elinborg
textílkennari, f. 11. apríl 1948. Var
gift Jóni Tryggvasyni bifvéla-
desember 1977, sambýlismaður
Paolo Gianfrancesco arkitekt. c)
Guðrún Inga, nemi í margmiðl-
unarhönnun í Kaupmannahöfn, f.
6. febrúar 1983. d) Jón Ragnar
nemi, f. 8. september 1985, sam-
býliskona Sigríður Halldórsdóttir
fréttamaður. e) Elísabet grunn-
skólanemi. 4) Anna Jóna hönn-
uður, f. 1. júlí 1956, d. 11. júní
1988. Var gift Þorleifi Gunnlaugs-
syni. Sonur þeirra er Haraldur
Ingi hagfræðingur, f. 2. ágúst
1977. Seinni maður hennar var Jó-
hann Sigurðarson leikari. 5) Guð-
mundur Árni viðskiptafræðingur,
f. 13. júlí 1965, maki Lára Nanna
Eggertsdóttir viðskiptafræðingur.
Dætur þeirra Guðlaug Sara
verkfræðinemi, f. 14. mars 1988,
unnusti Aðalsteinn K. Gunnarsson
viðskiptafræðinemi og Steinunn
Sandra verslunarskólanemi, f. 15.
nóvember 1990, unnusti Hjörtur
Sigurðsson viðskiptafræðinemi.
Anna varð gagnfræðingur frá
Akureyri 1941 og lauk námi frá
Húsmæðraskólanum í Reykjavík
1947. Hún vann á símstöðinni á
Akureyri frá 1. október 1942 til
1946 er hún hóf nám í Húsmæðra-
skólanum. Frá 1947 vann hún hús-
móðurstörf en starfaði einnig við
þau fyrirtæki sem þau Jón ráku
svo sem Skótízkuna á Snorrabraut
38 og Elízubúðina sem var fyrst á
Laugavegi 83 og svo í Skipholti 5.
Anna verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju í dag, 2. október,
klukkan 13.
Meira: mbl.is/minningar
virkja, f. 8. júní 1948,
d. 18. júlí 2009. Börn
þeirra a) Anna Sól-
veig, f. 23. desember
1977, d. 31. desember
1979. b) Tryggvi,
doktorsnemi í verk-
fræði í Kaupmanna-
höfn, f. 12. október
1982, kvæntur Þór-
hildi Þorkelsdóttur
verkfræðingi, þau
eru búsett í Kaup-
mannahöfn. Dóttir
þeirra er Brynhildur
Freyja, f. 2007. c)
Anna, nemi í París, f. 20. júní 1985,
unnusti Róbert Michelsen úrsmið-
ur 2) Valgerður Katrín þjóðfélags-
fræðingur, f. 1. maí 1950. Var gift
Skúla Thoroddsen lögfræðingi,
þau skildu. Sonur þeirra er Jón
Fjörnir hagfræðingur, maki Eloise
Freygang líffræðingur. Börn
þeirra eru Tristan Theodór, f.
2005 og Anna Katarína, f. 2007. 3)
Margrét grunnskólakennari, f. 8.
júní 1956. Maður hennar er Ragn-
ar Sigurðsson framhaldsskóla-
kennari. Börn þeirra: a) Tómas
Orri, viðskiptafræðingur í Noregi,
f. 1. apríl 1973, maki Bryndís Eva
Birgisdóttir næringarfræðingur.
Börn þeirra eru Theodóra, f. 2001,
Bríet Natalía, f. 2004 og Soffía
Margrét, f. 2008. b) Anna Sig-
urveig, líffræðingur og nemi, f. 21.
Í huganum fer ég aftur um
nokkra áratugi – þegar ég fór að
venja komur mínar í Bólstaðarhlið-
ina. Ástæðan var fyrst og fremst
áhugi minn fyrir einni heimasæt-
unni þar. Örlögin höguðu því þannig
að húsráðendur þar átti eftir að
móta mig piltinn ungan ekki síður
en foreldrar mínir og verðandi eig-
inkona. Anna Árnadóttir, tengda-
móðir mín, tók mér ætíð opnum
örmum. Hlýleikinn og væntumþykj-
an sem þarna mætti mér hefur fylgt
mér æ síðan. Þegar við Magga eign-
uðumst okkar fyrsta barn ung að
árum kom það í hennar hlut að
styðja og hjálpa fyrstu skrefin.
Anna sjálf var fædd á Akureyri
ein fjögurra systkina hjónanna
Árna Ólafssonar og Valgerðar Rós-
inkarsdóttur. Ung missti hún föður
sinn og var það henni mikið áfall
þótt ekki væri mikið um það rætt.
Það var ekki siður þessarar kyn-
slóðar að bera vandamálin á torg en
fjölskyldan og systkin áttu hug
hennar allan. Hún giftist tengda-
föður mínum Jóni Tómassyni frá
Sauðárkróki árið 1947 en lengst af
bjuggu þau í Reykjavík, í Bólstað-
arhlíð 31. Með fimm börn og mörg
barnabörn var oft þröng á þingi en
samheldni og umburðarlyndi var
jafnan einkenni þessarar fjölskyldu.
Sú reynsla átti eftir að setja mark
sitt á þann sem þetta skrifar.
Tengdamóðir mín var alla tíð vak-
in og sofin yfir velferð barna og
barnabarna. Allir voru velkomnir
hvenær sem var og gladdist hún
ætíð mjög yfir hverjum áfanganum
sem lagður var að baki í námi og
starfi. Átti hún drjúgan þátt í þeim
árangri því alltaf og með litlum eða
engum fyrirvara var hún boðin og
búin til að aðstoða. Það var Önnu
gríðarlegt áfall þegar yngsta dóttir
þeirra Anna Jóna beið bana í slysi
árið 1988. Það tók langan tíma að
jafna sig eftir það áfall. Annar brot-
sjór voru þær fréttir sem hún fékk
fyrir nokkrum árum var þegar hún
greindist með alzheimer-sjúkdóm-
inn. Smám saman ágerðist hann og
Anna varð veikari, þrátt fyrir æðru-
leysi af hennar hálfu. Hún var lögð
inn á öldrunardeild Landakotsspít-
ala snemma á þessu ári en loks þeg-
ar tekist hafði að fá handa henni
pláss á vistlegu hjúkrunarheimili
veiktist hún. Ég þakka henni allt
það sem hún gaf mér og mínum.
Guð blessi minningu Önnu Árna-
dóttur
Ragnar Sigurðsson.
Nú er elsku amma í Bólstó farin
frá okkur, og eftir sitjum við með
söknuð í hjarta sem er fullt af fal-
legum minningum um yndislega
konu.
Fjölskyldan var ömmu allt og
sýndi hún okkur barnabörnunum
ómælda ástúð og hlýju. Fátt var
jafn notalegt og heimsókn í Bólstó
þar sem amma tók ávallt á móti
okkur með kossi og brosi á vör.
Heimili ömmu og afa var eins og
vin í eyðimörkinni, um leið og stigið
var inn fyrir þröskuldinn gleymdust
öll vandamál yfir maltglasi eða
kaffibolla, og amma sá til þess að
við færum ekki svöng út aftur.
Þegar ég var lítil heyrði ég orðið
frægur í fyrsta skipti. Hugtakið
vafðist aðeins fyrir mér í fyrstu. Ég
hugsaði með sjálfri mér: Hún amma
hlýtur að vera fræg því hún þekkir
svo margt fólk. Já, amma var ákaf-
lega félagslynd og þekkti marga.
Það var gaman að hlusta á hana
segja frá, hún lá oft ekki á skoð-
unum sínum um menn og málefni.
Hugur okkar hvílir hjá afa sem
hefur nú misst ástkæran lífsföru-
naut sinn. Ljúfar minningar um
ömmu í Bólstó munu ylja okkur um
alla tíð.
Guðrún Inga, Anna Sigurveig,
Jón Ragnar og Elísabet.
Á heimili ömmu og afa í Bólstað-
arhlíð var ávallt hlýtt og notalegt að
koma. Amma og afi höfðu búið þar
síðan Hlíðarnar byggðust eða frá
því um miðjan sjötta áratuginn. Á
þessum tíma var margt öðruvísi en
nú og ekki einfalt eða sjálfsagt mál
að koma sér fyrir. Amma var af
þeirri kynslóð sem upplifði hvað
mestar breytingar á Íslandi nú-
tímans og var ein þeirra fjölmörgu
sem kom til höfuðborgarinnar eftir
stríð og festi þar rætur.
Amma var með einstaklega hlýja
og notalega nærveru og stóran faðm
sem var alltaf opinn. Hún var ekki
gjörn á að bera tilfinningar sínar á
torg og tala um sjálfa sig. Hún hafði
þeim mun meiri áhuga á öðrum og
því sem þeir voru að gera og því
sem þeir höfðu fyrir stafni. Með
fimm börn og sífellt stækkandi hóp
barnabarna var í nógu að snúast og
mörgu að sinna. Þær voru ófáar
stundirnar þar sem setið var í
kringum eldhúsborðið og amma sá
til þess að allt væri eins og það átti
að vera, bæði þar og annars staðar.
Síðustu ár fór heilsu ömmu ört
hrakandi. Eftir að hafa ekki séð
hana í rúmt ár sá ég hana síðast á
Landakoti í sumar þar sem hún
dvaldi frá febrúar á þessu ári. Þá
hafði heilsu hennar greinilega hrak-
að mikið og hún var ekki söm, hún
hafði ekki lengur þann sterka svip
og viðbrögðin sem maður var vanur.
Það síðasta sem hún hvíslaði var
„Gangi ykkur vel“ . Gangi þér vel,
amma mín, blessuð sé minning þín.
Tómas Orri Ragnarsson.
Haustið kemur fljótt þetta árið
eftir einstaklega gott sumar og þó
að Anna frænka hafi ekki notið þess
til fulls vegna veikinda kom það
nokkuð á óvart að hennar haust
væri runnið upp. Við þau tímamót
fyllist ég lotningu og þökk því henni
var einstaklega lagið að leika á
hörpu lífsins á hægan, viðkvæman,
skilningsríkan og glaðværan hátt.
Við Anna vorum bræðradætur og
þó að Jón Ólafsson, faðir minn, hafi
farið ungur „suður“ voru tengsl
hans við ættingja sína í Hörgárdal
og á Akureyri sterk og sérstaklega
voru böndin traust milli Árna, bróð-
ur hans, og Valgerðar, konu hans,
og voru árlegar ferðir milli lands-
hluta og kærleiksríkt samband.
Fyrsta sterka minning mín um
Önnu er frá því er ég fékk að fara
ein í heimsókn til Árna og Gerðu, þá
níu ára gömul til að hitta Huldu
yngstu systurina.
Anna, sem var elst þeirra fjög-
urra systkina sem upp komust, var
þá farin að vinna á Símstöðinni.
Mikið fannst mér hún falleg og flott.
Hún geislaði af lífsorku og gleði
enda ástfangin af Jóni sínum sem
varð hennar trausti lífsförunautur
til loka.
Anna var glæsileg kona, bar sig
vel og var ætíð einstaklega vel búin
og alltaf var hún falleg, hlý og bros-
andi. Þegar hún kom suður til að
fara í Húsmæðraskólann var hún
tíður gestur hjá mömmu og pabba
og urðu þær mamma góðar vinkon-
ur og brölluðu ýmislegt sem Anna
vitnaði oft til með sínum yndislega
hlátri. Engin hátíð var nema Anna
og Jón kæmu í heimsókn á Laug-
arnesveginn, með stelpurnar sínar,
sem oftast voru eins klæddar í fal-
lega kjóla og oftar en ekki heima-
saumaða. Svo kom sonurinn og þá
sögðu þau hlæjandi að nú væri þetta
komið. Það má nærri geta að oft var
þröngt í búi á þeim árum og ekki
var mikið vöruúrval. En þau hjón
voru ákaflega samhent og hjálpuð-
ust að með alla hluti. Gestrisni var
mikil og myndarskapur á öllum
sviðum. Anna eldaði, bakaði og
útbjó þessar fínu veislur eins og
ekkert væri ásamt því að annast
börnin. Hún virtist geta komist yfir
allt sem þurfti að gera, vann skipu-
lega og rólega og aldrei sá ég hana
flýta sér, enginn asi, enginn hávaði
og þó að hún væri mjög tilfinn-
ingarík fór hún dult með það.
Eftir að krakkarnir stálpuðust
jókst gestagangurinn og Bólstaðar-
hlíðin varð eins og viðkomustaður
allra. Svo komu tengdabörn, barna-
börn og barnabarnabörn og alltaf
var pláss og alltaf var tekið á móti
öllum með opinn faðminn, bros á
vör og orðunum „en gaman að sjá
þig“, og samband barnabarnanna
við afa og ömmu var fallegt og ein-
stakt.
Það var líka gaman að koma í
verslunina Elísu sem þau hjón ráku
og þar var sama hlýjan og kímnin.
Þau keyptu saman inn vörur erlend-
is og svo sá Anna um búðina og allt-
af sömu rólegheitin, eins og ekkert
lægi á, þrátt fyrir eril.
Eftir að pabbi hennar dó langt
um aldur fram, aðeins 49 ára,
styrktist kærleiksríkt samband milli
hennar og foreldra minna. Fyrir
elsku hennar til þeirra sem og alla
ræktarsemi við okkur er mér ljúft
og skylt að þakka kærri frænku
minni fyrir hönd fjölskyldu okkar.
Við Stefán vottum vini okkar Jóni
og stórfjölskyldu hans samúð og
blessum minningu Önnu.
Hertha W. Jónsdóttir.
Við kveðjum kæra frænku okkar,
Önnu Árnadóttur, með miklum
söknuði og enda þótt við vissum að
hún væri ekki heil heilsu og væri
nýkomin á hjúkrunarheimilið Sóltún
datt okkur ekki í hug að svo brátt
myndi verða um hana. Óneitanlega
koma upp í hugann fjölmargar
minningar frá uppvaxtarárunum
fyrir norðan, á Akureyri. Mæður
okkar voru systur frá Kjarna í Arn-
arneshreppi og feður okkar nánir
vinir frá æsku í Hörgárdalnum. Það
var því til siðs, þegar við vorum að
alast upp, að skiptast á heimboðum
á báða bóga á öllum hátíðisdögum,
en einnig var „frænka“ mjög dugleg
við að halda upp á öll afmæli og allt
sem gaf tilefni til hátíðabrigða.
Anna ólst upp í góðum systkinahópi
og átti margar góðar vinkonur á
Akureyri, bæði frá skólaárunum og
einnig á símstöðinni þar sem hún
vann. Við munum sérstaklega vel
eftir Önnu þegar hún var með unn-
usta sínum, Jóni Tómassyni, þegar
hann útskrifaðist úr Menntaskólan-
um á Akureyri vorið 1946. Þau voru
einstaklega glæsilegt par og ham-
ingjan skein af þeim. Þau gengu síð-
an í hjónaband 1947, en Anna hafði
þá lokið námi frá Húsmæðraskóla
Reykjavíkur. Eftir að Anna og Jón
fluttust til Reykjavíkur áttum við
systur ótal samverustundir á heimili
þeirra hjóna. Þá var oft notalegt að
geta heimsótt þau og notið gestrisni
þeirra og glaðværðar. Anna var sér-
lega góð húsmóðir, reiddi fram dýr-
indis veitingar og hafði alltaf nógan
tíma til að ræða við okkur og hlusta
á okkur. Hún var mjög lifandi, bros-
hýr og aðlaðandi persóna. Frá Önnu
stafaði gleði í allri framgöngu og
hún fylgdist vel með því sem var að
gerast í þjóðlífinu og var alls staðar
heima. Hún var afar hlý og fagnaði
komu manns ævinlega svo innilega
að það var eins og maður væri sér-
stakur aufúsugestur.
Anna og Jón eignuðust fjórar
dætur á átta árum, en sonurinn lét á
sér standa, því að hann fæddist níu
árum síðar. Öll voru börnin vel gerð
og nutu mikillar ástar og umhyggju
foreldra sinna. Anna var líka frá-
bærlega flink í höndunum, saumaði,
prjónaði og heklaði á börnin.
Anna fór ekki varhluta af sorg og
erfiðleikum í lífinu, en hún bar harm
sinn í hljóði. Jón stofnaði eigið fyr-
irtæki og átti Elísubúðina, þar sem
Anna var meðeigandi og verslunar-
stjóri. Samhliða því að annast fal-
legt heimili sitt og sinna börnunum,
sá Anna um að reka verslunina með
manni sínum og ferðaðist til útlanda
með honum í innkaupaferðir. Heim-
ili Önnu og Jóns stóð ætíð opið fyrir
börnum, barnabörnum og öðrum
nákomnum. Þar var ávallt mikill
gestagangur, en þau voru einkar
samvalin hjón og höfðu lag á að láta
öllum líða vel í návist sinni.
Við þökkum Önnu Árnadóttur
samfylgdina og vottum Jóni, börn-
unum og fjölskyldum þeirra inni-
lega samúð og einnig Huldu sem er
ein eftirlifandi af systkinunum.
Sigrún, Áslaug og
Helga Brynjólfsdætur.
Anna Árnadóttir