Morgunblaðið - 13.11.2009, Blaðsíða 33

Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. NÓVEMBER 2009
✝ Ólöf Erla Bjarn-arson, fædd
Jónsdóttir, fæddist á
Ytri-Þorsteins-
stöðum í Haukadal í
Dalasýslu 22. októ-
ber 1937. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
8. nóvember 2009.
Foreldrar hennar
voru hjónin Jón
Ágúst Einarsson
bóndi, f. 2. júní
1888, d. 5. sept-
ember 1981 og
Kristín Þorsteinsdóttir hús-
freyja, f. 20. júní 1902, d. 1. júlí
1987. Systkini hennar eru:
Ágústa, f. 26. mars 1926, Ing-
veldur, f. 20. maí 1929, d. 14.
september 2007 og Svanur, f. 8.
september 1935.
Ólöf Erla (Lóló) giftist 22.
október 1957 Baldri Bjarnarsyni,
f. 13. apríl 1935. Synir þeirra
eru: Ragnar f. 18. september
hún stundaði nám við Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur. Lóló
leit á þau sem sína aðra foreldra
og var þessi tími henni afar kær
og var í góðu sambandi við þau
þar til þau féllu frá. Lóló og
Baldur höfðu alla tíð mikið yndi
af útivist hverskonar og ferð-
uðust með drengina sína inn á
hálendið og voru þeirra uppá-
haldsstaðir Landmannalaugar og
Fjallabak sem þau litu á sem
bakgarðinn sinn. Auk þess voru
þau vitaverðir á Hornbjargsvita
eitt sumar.
Auk húsmóðurstarfa vann Lóló
m.a. á barnaheimili Landakots-
spítala sem hún veitti forstöðu, í
Árbæjarapóteki og að lokum í
SÍS-búð, fyrst í Holtagörðum og
síðan á Kirkjusandi. Fyrst og
síðast helgaði hún sig Baldri sín-
um, drengjunum og þeirra fjöl-
skyldum og til marks um það
komu þeir í hádegismat í Hraun-
bæinn um árabil og ósjaldan
fylgdi einn ef ekki fleiri vinir
með.
Útför Ólafar Erlu fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag, 13. nóv-
ember, og hefst athöfnin kl. 15.
1958, hans kona
Margrét Óskars-
dóttir og eiga þau
soninn Bjarka, auk
þess eru fóstursynir
Ragnars Andri,
Hjálmar og Trausti
Óskarssynir. Þor-
steinn, f. 15. desem-
ber 1959, hans kona
Thelma Guðmunds-
dóttir og eiga þau
dótturina Viktoríu
Erlu. Guðmundur f.
20. febrúar 1961,
hans kona Maria
Pisani og eiga þau dótturina
Chrissie Thelmu. Jón, f. 3. júní
1963, hans kona Hildur Melsted.
Lóló ólst upp á Ytri-Þorsteins-
stöðum til 12 ára aldurs og flutti
þá í Kópavoginn með foreldrum
sínum og systkinum. Lóló fór 14
ára gömul í vist til heiðurshjón-
anna Bíbíar og Ragnars á Selja-
vegi og aðstoðaði við börn og
heimilisstörf jafnframt því sem
Ólöf Erla, oftast kölluð Lóló,
vinkona mín í nærri 40 ár, er látin.
Höfðingi er fallinn frá, hetja
fallin í valinn.
Höfðingi í lund og fasi, höfðingi
heim að sækja, hetja í stríði við
langvarandi heilsuleysi. Saga
hennar verður kannski ekki skráð
á spjöld sögunnar en minning
hennar mun lifa lengi í hugum
þeirra sem þekktu hana.
Höfðingi í lund. Þótt hún væri
oft á tíðum sárþjáð hélt hún alltaf
reisn sinni og var ævinlega aflögu-
fær. Átti heilræði og huggunarorð
en gat líka brugðið á glens ef því
var að skipta. Gat alltaf hafið sig
yfir dægurþras og daglegt streð.
Höfðingi í fasi, sönn dama í
klæðaburði og framkomu og höfð-
ingi heim að sækja. Heimilið fágað
og smekklegt, hver hlutur átti
sinn stað og veitingar fram bornar
af rausn og fágun. Hvort heldur
var kaffi með konfektmola á dúk-
uðum bakka eða hlaðið veisluborð.
Heimili þeirra Baldurs var vin
hlýju og friðar og vináttu sem
aldrei brást. Þar ríkti samhugur
og kærleikur. Þau kunnu að rækta
sinn garð. Hetja sem tók hverju
sem að höndum bar með yfirvegun
og ró og tókst á við veikindi sín
með dæmafáu æðruleysi allt fram
á síðustu stund. Undir lokin sagð-
ist hún aðspurð ekkert óttast.
Ekki einu sinni sársauka, hann
þekkti hún, en bætti við: „Mestar
áhyggjur hef ég af Baldri mínum,“
og síðan: „Þó ég vildi gjarnan lifa
lengur þýðir ekki að deila við
dómarann. Ég vona bara að þetta
taki ekki of langan tíma. Það er
svo erfitt fyrir fólkið mitt.“ Um-
hyggja fyrir öðrum alltaf í fyrsta
sæti. Svo sagðist hún bara taka
einn dag í einu og í dag liði sér
vel. Þannig var sú Lóló sem ég
þekkti svo vel og var mér svo kær.
Síðan kvaddi hún mig með brosi
og þakkarorðum. Þá komu mér í
hug þessi erindi úr ljóði Heiðreks
Guðmundssonar, Heilræði ömmu
þinnar:
Gleðstu yfir góðum degi,
gleymdu því, sem miður fer.
Sýndu þrek og þolinmæði,
þegar nokkuð út af ber.
Hafi slys að höndum borið
hefði getað farið ver.
Aldrei skaltu að leiðum lesti
leita í fari annars manns,
aðeins grafa ennþá dýpra
eftir bestu kostum hans.
Geymdu ekki gjafir þínar
góðum vini – í dánarkrans.
Þessum heilræðum kunni Lóló
flestum betur að fylgja. Blessuð sé
minning hennar.
Baldri, sonunum fjórum og fjöl-
skyldum þeirra flyt ég mínar hlýj-
ustu samúðarkveðjur.
Bryndís Halldóra
Bjartmarsdóttir.
Mig langar að minnast í nokkr-
um orðum hennar LóLó sem nú er
fallin frá eftir langvarandi veik-
indi.
Margar ljúfsárar minningar
berast upp í hugann um það þegar
ég var að alast upp í Hraunbæn-
um sem þá var einskonar sveit.
Ungir að árum kynntust við Hjalti
bróðir sonum þeirra LóLó og
Baldurs, þeim Denna, Jóni,
Gumma og Ragnari og ég varð
einskonar heimagangur á heimili
þeirra. Alltaf var tekið vel á móti
manni, oft með hlýju faðmlagi frá
einstakri konu sem LóLó svo
sannarlega var. Heimili þeirra var
fyrir mér og fleirum sérstakt á
margan hátt, oft glatt á hjalla, op-
ið og skemmtilegt andrúmsloft.
Þau Baldur og LóLó voru mjög
samrýnd og unnu náttúru Íslands
mjög, fóru oft í ferðalög og ég var
svo heppinn að fá að fara með
endrum og sinnum. Eitt ferðalagið
var þó eftirminnilegra en annað,
það var skíðaferðin í Skálafell
hérna um árið. Ég var byrjandi á
skíðum og fór að sjálfsögðu alltof
hátt í fyrstu ferð og kom niður
með bæði skíðin brotin. Þessi
frægðarför var stundum rifjuð
upp á góðri stund og ég fékk við-
urnefnið skíðbrjótur.
Að leiðarlokum langar mig að
þakka LóLó allar góðu minning-
arnar og bið guð að styrkja Bald-
ur, syni þeirra og fjölskyldur í
þeirra miklu sorg.
Þórhallur Árnason.
Ólöf Erla Bjarnarson
Kæra vinkona.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(B.J.)
Kæri Baldur, synir og fjöl-
skyldur,
mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Lilja Gísladóttir.
HINSTA KVEÐJA
✝ Auður Ágústs-dóttir fæddist á
Aðalbóli í Sandgerði
í Gullbringusýslu 28.
apríl 1934. Hún lést
á deild 11-E á Land-
spítala 6. nóvember
2009. Foreldrar
hennar voru Ólafur
Ágúst Guðmunds-
son, járnsmiður, og
lengst af bóndi í
Kálfárdal í Göngu-
skörðum í Skaga-
firði, f. á Torfastöð-
um í Miðfirði í
V-Hún. 12. ágúst 1900, d. 9. febr-
úar 1951, og Guðrún Þuríður
Steindórsdóttir, lengst af verka-
kona í Reykjavík, f. í Forsæludal
í Ásahr. í A-Hún. 25. júlí 1901, d.
í Sunnuhlíð Kópavogi 26. febrúar
1999. Auður var einkabarn móð-
ur sinnar en systkini hennar
samfeðra eru; a) Hulda, f. í
Reykjavík 27.1. 1931, d. 16.12.
2002, maki Guðmundur Karlsson,
b) Arndís, f. 26.9. 1938 í Skaga-
firði, maki Þórður Bjarnason, c)
Elsa, f. 21.12. 1939 í Skagafirði,
maki Guðmar Pétursson, d)
Andrés Viðar, f. 3.1. 1942 í
Skagafirði, maki Sigrún Aadneg-
ard, e) Gunnar, f. 7.6. 1943 í
Skagafirði, maki Steinunn Helga
Hallsdóttir, f) Hallfríður Hanna,
f. 29.7. 1946 í Skagafirði, g) Þor-
björg, f. 2.5. 1947 í Skagafirði,
maki Reynir Öxndal Stefánsson.
Auður bjó með móður sinni í
Reykjavík. Sennilega hefur oft
verið þröngt í búi hjá þeim
mæðgum þó Guðrún móðir henn-
hannes Lange, f. 19.5. 1979, c)
Guðrún Ósk Lange, f. 12.1. 1983,
m. Brynjar Reynisson barn Na-
talía Dögg, f. 13.12. 2007. 3) Sig-
rún Helga Lange, f. 3.4. 1958, d.
19.1. 1990, m. Sveinn Jónsson,
barn Jóhann Ólafur, f. 16.1.
1980, m. Gígja Sæbjörg Krist-
insdóttir, barn Ásgeir Jökull, f.
25.5. 2008. 4) Kolbrún Lange, f.
7.10. 1962 m/sk. Þorsteinn Þor-
steinsson, barn Helga Margrét, f.
14.10. 1987. m2. Mark Steven
Birschbach. 5) Lilja Guðrún
Lange, f. 19.3. 1964 m/sk. Birgir
Haraldsson, börn Ómar Freyr, f.
23.5. 1989, Birgir Örn, f. 6.2.
1993, Guðbjörn Smári, f. 11.12.
1999. 6) Hannes Jóhannesson, f.
22.4. 1966, m. Lúcia Sigríður
Guðmundsdóttir, börn Sigrún
Helga og Guðmundur Bjarni, f.
2.11. 1997.
Jóhannes og Auður voru meðal
landnema í Kópavogi, fengu lóð
við Víðihvamm 1952 og byggðu
sér hús þar. Þegar þau fluttu þar
inn með fyrsta barn sitt af sex,
síðla árs 1956, flutti Guðrún
móðir Auðar með þeim og bjó
hjá þeim lengst af. Síðar fór
Auður að vinna með heimilinu.
Hún vann á leikvöllum Kópa-
vogsbæjar, en lengst vann hún í
mötuneyti Þjóðleikhússins, eða
þar til hún hætti vegna veikinda
1998. Þau hjónin ferðuðust víða,
mörg síðari árin voru Kan-
aríeyjar áfangastaður vetrarins,
en frá árinu 2000 hafa þau notið
mildrar vetrarveðráttunnar á
Spáni, og ferðast svo innanlands
á sumrin.
Útför Auðar fer fram frá
Digraneskirkju í Kópavogsdal í
dag, 13. nóvember, og hefst at-
höfnin klukkan 11.
ar ynni alla tíð utan
heimilis. En norður í
Skagafirði, gat hún
dvalið hjá föður sín-
um og konu hans
Sigurlaugu Andr-
ésdóttur í Kálfárdal
á sumrin. Þau
reyndust henni bæði
mjög vel og leit hún
á Sigurlaugu sem
sína aðra móður.
Föður sinn missti
hún á sautjánda ári
en hélt áfram góðu
sambandi við Sig-
urlaugu sem lést 2004 þá 95 ára.
Í sveitinni átti hún 6 hálfsystkini
og hafa það verið viðbrigði fyrir
stúlkuna af mölinni.
16. júní 1957 giftist Auður Jó-
hannesi Magnússyni Lange,
plötu-og ketilsmiði, f. í Reykjavík
6. ágúst 1930. Foreldrar hans
voru hjónin Jørgen Peter Lange,
f. í Danmörku 11.8. 1903, d. í
Reykjavík 12.8. 1989 og Guðrún
Einarsdóttir Lange, f. í Keflavík
2.12. 1905, d. 23.7. 1974. Auður
og Jói eignuðust 6 börn, þau eru;
1) Ólafur Ágúst Lange, f. 5.4.
1955 m/sk; Lára Sif Lárusdóttir,
börn; a) Auður Ösp, f. 7.2. 1981,
sbm. Hrannar Traustason, b)
Alma Mjöll, f. 13.6. 1991, c)
Helga Dögg, f. 13.6. 1991. sbk.
Sigrún Guðgeirsdóttir, f. 2.11.
1997.
2) Kristján Rafn Lange, f. 15.3.
1957, m. Jenný Gerða Jensdóttir,
börn; a) Jens, f. 18.1. 1972 m.
Kristín Svala Jónsdóttir barn
Katrín Lára, f. 15.10. 2003, b) Jó-
Elsku amma Auður. Þrátt fyrir
að geta ekki trítlað yfir dalinn til
þín lengur, setið og spjallað um
daginn og veginn með Pepsi og eitt-
hvað að maula, þá mun minning þín
ávallt lifa í hjörtum okkar. Við vit-
um að þarna hinum megin er hlýtt
og gott, eins og þar sem þú undir
þér best, og að þegar tíminn kemur
munið þið afi sitja saman á ný og
njóta kvöldkyrrðarinnar á meðan
sólin sest í fjarska.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku amma, hvíl í friði
Auður Ösp, Alma Mjöll
og Helga Dögg Ólafsdætur.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt.
Við heilsum og við kveðjum. Í
dag kveðjum við Auði Ágústsdóttur,
hún fæddist í Sandgerði en ólst upp
í Reykjavík. Hún var einkabarn
móður sinnar Guðrúnar Þuríðar
Steindórsdóttur. Þó að hún hafi
fæðst í Sandgerði átti hún báðar
ættir sínar að rekja í Húnavatns-
sýslur. Þær mæðgur bjuggu lengi á
Njálsgötunni í Reykjavík. Faðir
hennar var bílstjóri að norðan og
kom stundum til Reykjavíkur, hann
heimsótti þá dóttur sína, tók hana
stundum sér við hönd og hafði með
sér í útréttingar og jafnvel heim-
sóknir. Eftir að hann gifti sig og
gerðist bóndi í Kálfárdal í Skaga-
firði fékk hann stelpuna sína stund-
um til sín að sumri til. Auður talaði
oft um þessa tíma og henni þótti
mjög vænt um þá. Það var ekkert
sjálfgefið í þá daga að feður sinntu
börnum sínum og síst um langan
veg. Hún bast traustum böndum við
Kálfárdalinn. Þó að faðir hennar
hafi látist þegar hún var á 17. ári
hélt hún ávallt sambandi við fólkið
sitt í dalnum. Sigurlaugu leit hún á
og talaði um sem sína aðra móður
og systkin hennar voru henni mjög
kær. Auður átti líka hálfsystur,
Huldu, sem bjó í Reykjavík, þær
kynntust fyrst sem börn, en svo
betur er þær eltust. Hulda fluttist
til Ameríku með manni sínum og
tveimur sonum, þar dó hún árið
2002.
Auður kynntist ung Jóhannesi
Lange. Þegar þau giftu sig 1957
áttu þau nokkur ár að baki saman.
1952 fengu þau úthlutað lóð við
Víðihvamm í Kópavogsdal, þá voru
engin lán handa fólki sem vildi
eignast þak yfir höfuðið. Því var
bara að vinna nóg, skaffa mat á
borðin og eiga svo smáafgang til að
kaupa efni í nýja húsið. Eftir vinnu-
tíma var svo haldið í Kópavoginn að
reisa hús. Að lokum, síðla árs 1956,
fluttu þau svo í hluta hússins, þá
voru þau búin að eignast elsta son-
inn, og annar á leiðinni. Með þeim
flutti Guðrún, móðir Auðar, og bjó
hún hjá þeim nær alla tíð.
Auður og Jói eignuðust 6 börn,
Óla 1955, Krissa 1957, Sigrúnu
1958, en hún lést úr krabbameini
aðeins 31 árs 1990, Kollu 1962, Lillu
1964 og Hannes 1966. Þau eiga 12
barnabörn og tvö langömmubörn.
Ég vil þakka Auði samfylgdina og
votta Jóhannesi, börnum þeirra og
fjölskyldum mína dýpstu samúð. Og
kveð hana með þessu fallega ljóði.
Smávinir fagrir, foldarskart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Prýðið þér lengi landið það,
sem lifandi guð hefur fundið stað
ástarsælan, því ástin hans
alls staðar fyllir þarfir manns.
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig.
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt!
(Jónas Hallgrímsson.)
Sigrún Guðgeirsdóttir.
Auður Ágústsdóttir aði á síðasta ári að setja á svið hinnsígilda söngleik, Söngvaseið, í Borg-
arleikhúsinu var efst á óskalista
okkar að nota afbragðs þýðingu
Flosa sem hann gerði 1990 og enn
óma fallegar ljóðlínur Flosa um sali
Borgarleikhússins þegar leikararnir
syngja af innlifun „ég fjöllin mín
kveð, ég kveð þig minn hóll og laut“
og „sigraðu fjöllin, sæktu yfir
straum, leitaðu að gæfu, láttu rætast
draum“.
Það var einstaklega ánægjulegt
að taka á móti Flosa á frumsýning-
arkvöldinu í Borgarleikhúsinu.
Hann mætti ásamt Lilju sinni, bros-
andi út að eyrum og iðaði í skinninu
eins og barn. Tilhlökkunin leyndi sér
ekki. Framkallið í lok sýningar á
Söngvaseið var eins og svanasöngur
Flosa Ólafssonar á leiksviðinu. Eins
og hann ætlaði að njóta hverrar sek-
úndu á leiksviðinu. Nú var það stað-
ur og stund sem skipti öllu máli, að
njóta þess sem er núna. Þá leyndist
engum hvað áhorfendum þótti vænt
um Flosa. Þegar hann var spurður
út í framkallið í Söngvaseið í viðtali
við Pétur Blöndal í síðustu viku
sagði Flosi: „Það var með naumind-
um að maður gæti staulast upp til að
hneigja sig. Ég hélt ég dytti fram af
sviðinu, því mig svimaði svo.“ Við
hin sem sátum í salnum urðum
hvorki vör við svima né gamlan
mann staulast á svið. Við upplifðum
Flosa brosandi út að eyrum njóta
orkunnar og væntumþykjunnar frá
troðfullum sal sem fagnaði honum
svo innilega.
Þessi minning um Flosa Ólafsson
er okkur í Borgarleikhúsinu afar
ljúf. Hér á hann ótal vini og hugur
allra í leikhúsinu var hjá Flosa síð-
ustu daga hans. Óneitanlega var það
tilfinningaþrungin stund að sýna
Söngvaseið við textana hans Flosa
um síðustu helgi eftir að fregnir bár-
ust af andláti vinar okkar. En við
eigum minninguna um hann bros-
andi og glaðan á Stóra sviðinu sem
við geymum í hugskoti okkar.
Fyrir hönd Leikfélags Reykjavík-
ur og allra í Borgarleikhúsinu færi
ég Lilju og fjölskyldu, okkar innileg-
ustu samúðaróskir. Minningin um
Flosa Ólafsson lifir.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem.)
Magnús Geir Þórðarson, leik-
hússtjóri Borgarleikhússins.