SunnudagsMogginn - 22.11.2009, Qupperneq 13

22. nóvember 2009 13
Senuþjófarnir á Borgarfirði Eystri árið 2007, þar sem þeir léku í Bræðslunni.
Einskær tilviljun?
Saga Megasar og Senuþjófanna hefst fyrir einskæra tilviljun. Guðmundur Kristinn Jónsson –
Töframaðurinn í Trönuhrauni – einn umsvifamesti og eftirsóttasti upptökumaður landsins í
dag og meðlimur í mikilvirkum sveitum eins og Hjálmum, Baggalúti og Memfismafíunni, var á
röltinu í Keflavík ásamt hinum sænska trymbli Hjálma, Nisse. Hjálmar voru þá í miðjum upp-
tökum á lagi Megasar, „Saga úr sveitinni“ og þeir félagar ramba á Megas á pöbbnum Yellow,
þar sem Megas er að syngja, studdur kassagítar. Guðmundur, sem hafði aldrei talað við
meistarann áður, afræður að spyrja hvort hann sé ekki til í að kíkja í hljóðver og syngja lítinn
part í laginu. Það var auðsótt.
Restin er svo í sögubókunum eins og sagt er. Í kjölfarið er ákveðið að láta reyna á sam-
starf, Guðmundur hóar í fleiri félaga, setur saman band og upptökur ganga vonum framar
svo ekki sé nú meira sagt.
Tónlistin flæðir svo óheft og örugg út að efni í tvær plötur safnast saman. Þær hefðu orðið
þrjár, hefur Megas sagt, ef Nisse hefði ekki þurft að stökkva heim til Svíþjóðar vegna bráð-
komandi barns.
Ljósmynd/Björg Sveinsdóttir
þessu með Svíunum,“ segir hann. „Þeir
þekktu ekkert þessi lög. Ég, Siggi og
Gummi höfum verið að hlusta á þetta í
partíum síðan við munum eftir okkur.“
Megas kemur inn í samtalið.
„En hann hérna …rauðhaus (og vísar í
Nisse, trymbilinn) var á sömu línu og ég
tónlistarlega. Hann var með þessa sænsku
trúbadúra sem enginn þekkir hér á landi á
hreinu (meistarinn hljómar uppnuminn).
Þeir voru hans unaður og maður þurfti
ekki nema að henda í hann einu slíku
nafni og þá var hann með allt slíkt á tæru.
Og þegar hann fór í þessi gömlu lög mín þá
spurði hann bara: „Er þetta þunglynt eða
er þetta glaðlynt“ (hlær). Og hjó líka eftir
textanum. Hann stillti sig bara inn á um-
fjöllunarefnið og rúllaði taktinum eftir
því.“
Eins og fram kemur er samstarfið enn í
blússandi gír, það kraumar duglega í hug-
myndapottinum og ýmis verkefni eru í
farvatninu.
„Það er fullt af hugmyndum í gangi,
hlutir sem gaman væri að gera, bara
spurning hvenær þetta er tekið inn,“ segir
Kiddi. „Ég sé fimmtu plötuna fyrir mér, þá
næstu þ.e., sem nokkurs konar konar
hliðarspor líkt og með Á morgun. Ekki ný
frumsamin plata semsagt. Það þarf að
leika sér inn á milli, það er mjög mik-
ilvægt. En svo kemur þungavigtin inn með
jöfnu millibili.“
Þegar það hljóðnar
Þetta er orðin hin ljúfasta samræðustund
þarna inni á Norræna húsinu, rétt fyrir
hádegi á þriðjudegi. Andrúmsloftið er
þægilega opið og afslappað og undir rest-
ina hreinlega galgopalegt. Megas rifjar
þannig upp samstarf sitt við Júdas og fer í
framhaldinu í netta greiningu á Nashville
Skyline Bobs Dylan. „Dylan/Cash plata
eins og þeir kölluðu þetta“. Sögumað-
urinn Megas er farinn í gang.
„Ég fékk einu sinni mikið lof hjá
drykkjumanni sem var ekki sérstaklega
vandur að virðingu sinni,“ segir Megas og
setur í brýnnar. „Hann sagði að ég væri
bestur allra og fór um það mörgum og
fögrum orðum. Hann sagði að ég hefði
gert bestu tónana á Íslandi. Ég benti hon-
um þá á það að ég hefði gert djöfull góðar
þagnir líka (og hann horfir yfir borðið með
prakkaralegu, sjarmerandi brosi).
Drykkjumaðurinn greip þennan bolta á
lofti og tautaði: „Já, og bestu þagnirnar
líka …“ Það er merkilegt hvernig spekin
getur stundum hrotið úr munni ógæfu-
fólks.“
Þegar Megas er að lokum beðinn um að
ramma inn þetta Senuþjófasamstarf talar
hann um Svíana sem mikla pósta.
„Ég veit ekki hvort það er hægt að tala
um einhverja sænska línu en þeir tveir
voru nokkurs konar girðingarstaurar. Svo
hafa nú fleiri spilað með Senuþjófunum en
Svíarnir eru komnir til síns heima. Hann
Nisse er auðvitað einstakur trommuleik-
ari, hann klikkaði aldrei. Og þegar hann
var búinn að læra hlutinn þá gat hann
fríkað út frá honum að vild. Þess vegna
voru tónleikarnir svo ólíkir og lögin mis-
munandi eftir stemningu hverju sinni.“
Gott er nú látið heita og hersingin stígur
út fyrir húsið í myndatöku. Það stendur
ekki á Megasi að pósa og hann gantast
mikið og grínast á tröppunum þar sem
hann og Kiddi standa. Stingur svo upp í
sig sígarettu og segir okkur að þegar menn
hafi verið að hamast hvað mest í honum á
áttunda áratugnum hafi hann haft það
fyrir reglu að vera alltaf með vindling í
kjaftinum þegar ljósmyndir voru teknar.
Hann glottir að mér þegar hann segir
þetta, með ósvikinn stríðnisglampa í aug-
um. Það er djöfulsins rokk í kallinum …
Morgunblaðið/Kristinn
Tvær stjörnur, Guðmundur Kristinn
Jónson og Magnús Þór Jónsson,
Megas, stilla sér upp utan við Nor-
ræna húsið, 17. nóvember, 2009.
Tvöfaldur sprelllifandi Megas
asdfas
mbl.is | Sjónvarp