SunnudagsMogginn - 04.04.2010, Blaðsíða 21

4. apríl 2010 21
Páll segir erfiðast að horfa upp á heimsóknir eig-
inkvenna eða kærastna fanga með lítil börn, þegar
pabbinn á ef til vill eftir að sitja inni í tíu ár. Í Húsi 2 er
líka aðstaða lækna, hjúkrunarfræðinga og sálfræðings.
Hús 3 er alþjóðlegt samfélag, þar búa saman Íslend-
ingar, Pólverjar og Litháar en yfirgnæfandi meirihluti
erlendra fanga er frá þeim tveimur löndum. Klefarnir
eru 22, sumir tvísetnir.
Það er að koma hádegi og menn eru á þönum um
ganginn. Sumir að fá sér í svanginn, aðrir að horfa á
sjónvarpið, enn aðrir að spjalla á herbergjum. Erillinn
minnir einna helst á flugstöð. Einn fanginn gefur Júlíusi
góðfúslega leyfi til að mynda í herbergi sínu. Nokkrir
fangar safnast saman fyrir utan, flissandi. „Smile,
smile,“ hrópa þeir á félaga sinn.
Athygli vekur náungi sem sprangar um á brókinni
einni fata. Menn eru upp til hópa vel vöðvum búnir. Það
er einhver spenna í loftinu sem kemur kannski ekki á
óvart enda eru þarna til húsa fangar sem eru „ekki að
gera neitt í sínum málum“, samkvæmt skilgreiningu
fangelsisyfirvalda. Úti í horni rís ósætti milli fulltrúa
ólíkra menningarheima en menn vægja áður en illa fer.
Sumir þurfa þó alltaf að eiga lokaorðið: „Fokkaðu þér!“
Hendur fara á loft með tilheyrandi bendingum. Í Húsi 3
tala menn enga tæpitungu.
Ágætt er að komast út, það verður að segjast alveg
eins og er. Margrét vekur athygli á stéttinni í fangels-
isgarðinum, hún er nýlega hellulögð. Þar voru að verki
fangarnir sjálfir. „Þetta er allt annað en mölin sem var
áður. Síðan umgangast menn svæðið líka betur eftir að
hafa gert þetta sjálfir,“ segir hún. Ekki verður annað séð
en handverkið sé til mikillar fyrirmyndar.
Því næst kynnum við okkur vinnuaðstöðu fanga í
Morgunblaðið/Júlíus
Margrét Frímannsdóttir, forstöðumaður Litla-Hrauns, ræðir við einangrunarfanga gegnum lúgu á klefahurðinni.
’
Ég tala ekki við þig meðan þú lætur svona. Fyrst þú
lemur svona í hurðina gætirðu alveg eins lamið mig.
Ef þú róar þig niður skal ég tala við þig á eftir.
2