SunnudagsMogginn - 04.04.2010, Blaðsíða 24

24 4. apríl 2010
skuld öllu máli. Strax á þriðja ári í skólanum komst
ég inn á eina stærstu umboðsskrifstofuna í Þýska-
landi og þar hefur alltaf verið haldið vel utan um
mig. Ég hef sjálf verið mjög passasöm með það
hvaða hlutverk ég tek að mér og það hefur skilað
sér. Menn vita að ég tek ekki hvaða hlutverk sem
er. Þannig má segja að ég hafi haldið verðgildi
mínu. Síðan við fjölskyldan fluttum heim hef ég
leikið að meðaltali í tveimur til fjórum myndum á
ári í Þýskalandi þannig að ég er í burtu tvo til fjóra
mánuði á ári. Það er ekki auðvelt og stundum finnst
mér það leiðinlegt en annað eins lifir fólk nú af.“
Eru verkefni framundan í Þýskalandi?
„Ég verð í Þýskalandi í maí og júní við upptöku á
tveimur sjónvarpsmyndum. Þetta eru framhalds-
myndir sem önnur ríkisrekna sjónvarpsstöðin í
Þýskalandi framleiðir og hafa verið sýndar í fimm
ár við gríðarlegar vinsældir og slógu nýlega áhorf-
endamet. Í þessi fimm ár hef ég verið með fast
hlutverk sem lögreglukona, aðstoðarkona aðal-
persónunnar. Það hlutverk hefur verið að stækka
og fengið meira vægi með árunum.“
Sársaukinn sem fer aldrei
Þér hefur vegnað mjög vel í starfi en þú hefur lifað
mikla sorg. Þú misstir systur þína, það hlýtur að
hafa verið skelfileg reynsla.
„Við systkinin vorum fimm: Ég, Þorleifur Örn,
Oddný, Jón Magnús og Guðrún Helga, sem var elst.
Guðrún Helga greindist mjög ung með krabba-
mein, 29 ára gömul, og svo aftur sex árum síðar.
Það var samt aldrei beint á henni Guðrúnu Helgu að
sjá að hún væri sérstaklega veik. Alla tíð stafaði frá
henni ótrúlegum krafti, jákvæðni og lífsgleði. Við
vorum miklar vinkonur, þótt hún væri níu árum
eldri en ég. Fyrir alla fjölskylduna var dauði hennar
gríðarlegt reiðarslag. Og það er mjög erfitt að horfa
upp á foreldra sína missa barnið sitt.
Nú eru sex ár liðin frá því Guðrún Helga dó. Ég
skrifaði á sínum tíma minningargrein um hana þar
sem ég sagði að vonandi kæmi sá tími að minningar
um hana kölluðu ekki bara fram skelfilegan
stingandi sársauka. Nú hefur það gerst að minning-
arnar ylja og verma. Hún hefði orðið 45 ára í fyrra-
sumar og þá héldu pabbi og mamma mikið boð og
buðu gömlum vinum hennar. Þetta var sami hópur
sem hafði sex árum fyrr verið saman kominn í erfi-
drykkju þar sem fólk var lamað af sorg. Í þessu
boðið féllu nokkur tár en fólk gat minnst Guðrúnar
Helgu með gleði og það var hægt að rifja upp minn-
ingar og hlæja.
Þegar maður er í áfallinu miðju er engin setning
ár. Maður býr að því allt lífið. Allt sem maður upp-
lifir í öðru landi setur maður í sarpinn og tekur með
sér heim. En það er líka mikill kostur að alast upp í
litlu landi eins og Ísland er. Við kynnumst vinum
okkar oft snemma á lífsleiðinni og þeir fylgja okkur
í gegnum lífið sem er auðvitað dásamlegt. Maður
finnur víða erlendis að fólk upplifir ekki þessi
djúpu vinasamskipti sem við búum að hér því það
flytur svo ört á milli staða.“
Sjónvarpsmynd í Þýskalandi
Þú lærðir leiklist í gríðarlega virtum skóla í Berlín
og bjóst þar í tíu ár. Hvernig var lífið í stórborg-
inni?
„Ég kom tiltölulega ung og óhörðnuð úr vernd-
uðu samfélagi til stórborgar. Í eitt ár vann ég á bör-
um og lærði tungumálið en komst svo inn í leiklist-
arskóla sem talinn er sá besti í hinum
þýskumælandi heimi. Það vissi ég ekki þegar ég fór
í inntökuprófið. Ég vissi ekki heldur að 3.000
manns væru að sækja þar um skólavist. Ég komst
inn í skólann og um leið var mér slengt inn í þá
miklu og djúpstæðu menningu sem Þjóðverjar búa
að. Ég var látlaust að rekast á hindranir hjá sjálfri
mér af því að það var alltaf eitthvað nýtt og spenn-
andi sem ég þurfti að takast á við.
Fyrstu árin fannst mér tryllingslega spennandi
að búa í Berlín. Ég kom þangað tuttugu og tveggja
ára, kynntist manninum mínum, Jósef Halldórs-
syni arkitekt, og eignaðist börnin mín. Síðustu árin
sem ég bjó þar var þessi stórborg orðin minn
hvunndagur. Hún hafði reyndar ennþá möguleika
á því að koma mér á óvart en í hvunndeginum eru
stórborgir gríðarlega krefjandi. Þegar heimþráin
var farin að gera vart við sig fannst mér kaldr-
analeiki og einmanleiki stórborgarinnar oft draga
mig niður. Það er afskaplega fátt huggulegt í Berlín.
Hún er ekki beint það sem kalla mætti kósí borg.
Þegar ég kom til Berlínar, eftir að hafa verið annars
staðar, leið mér aldrei eins og ég væri að koma
heim þótt ég þekkti borgina út og inn. Þegar við
hjónin fluttum svo aftur til Íslands fyrir sex árum
fannst mér það stórkostlegt. Eins og gamall bóndi
sem vill fara í sinn dal fór ég aftur í mín Þingholt.“
Þér hefur gengið mjög vel í Þýskalandi og leikur
þar reglulega á sviði og í sjónvarps- og kvik-
myndum. Er ekki óalgengt að útlendingur nái svo
langt í leiklistar- og kvikmyndaheiminum þar í
landi?
„Jú, það er það. Það eitt og sér er að hafa lokið
námi í leiklistarskólanum í Berlín hjálpaði mér
mikið og svo kann ég þýskuna sem skiptir vita-
S
ólveig Arnarsdóttir fer með eitt aðal-
hlutverkið í verkinu Eilíf óhamingja sem
sýnt er í Borgarleikhúsinu. Leikritið er eft-
ir Andra Snæ Magnason og Þorleif Örn
Arnarsson, sem er bróðir Sólveigar, en hann leik-
stýrir jafnframt verkinu. Í maí heldur Sólveig síðan
til Þýskalands þar sem hún leikur lögreglukonu í
vinsælum sjónvarpssakamálaþætti.
Sólveig er eins og kunnugt er dóttir Arnars Jóns-
sonar leikara og Þórhildar Þorleifsdóttur leikstjóra.
„Ég heillaðist af leikhúsinu strax sem krakki, bæði
af andrúmsloftinu í leikhúsinu og af því sem ég sá á
sviðinu,“ segir hún. „Mér þótti svo merkileg þessi
umbreyting sem varð á fólki sem ég þekkti vel þeg-
ar það fór upp á svið. Áhugavert að leikarinn leit
eins út á sviði og í raunveruleikanum, talaði með
sömu rödd en var samt einhver allt annar. Það var
þetta sem heillaði mig svo mjög og gerir enn. Ég var
tiltölulega fljótt farin að leika, Mér datt svo sem
aldrei mikið annað í hug en að gera leiklistina að
ævistarfi. Kannski var það skortur á ímyndunar-
afli.“
Út úr skugga foreldranna
Foreldrar þínir eru mjög þekktir í leikhúsheim-
inum. Hvarflaði aldrei að þér að það gæti orðið
erfitt fyrir þig að leggja fyrir þig leiklistarstarfið
vegna þess hversu margir tengja þig við foreldr-
ana?
„Í listinni sjálfri hjálpaði það mér að eiga einmitt
þessa foreldra. Mamma og pabbi hafa bæði alla tíð
verið mjög gagnrýnin og í mikilli skoðun í sinni list.
Það hafa alltaf verið miklar umræður um listir og
menningu á heimilinu þar sem litið er á það sem
grunnforsendu listsköpunar að hafa einhverju að
miðla inn í samfélagið og inn í þann samtíma sem
við lifum og hrærumst í. Það hefur verið mikil hjálp
og mjög gjöfult að vera alin upp við gagnrýna og
skapandi hugsun. En auðvitað fann ég, og finn
reyndar enn, að margir tengja mig mjög sterkt við
foreldra mína og telja til dæmis mjög oft að skoð-
anir þeirra séu skoðanir mínar. Auðvitað er það
ekki þannig.
Það var engin tilviljun að ég ákvað að fara í leik-
listarnám til útlanda. Mér fannst viss léttir í því að
stíga út úr skugga foreldra minna og verða sjálf-
stæð. En það var ekki eina ástæðan fyrir því að ég
fór utan til náms. Mér finnst það nánast því eiga að
vera skylda Íslendinga að fara til útlanda. Eins gott
og margt er hér á landi þá er þetta bara rúmlega
300.000 manna samfélag. Það er stórkostlegt að
búa í öðru samfélagi og annarri menningu í nokkur
Viðtal
Kolbrún Bergþórsdóttir
kolbrun@mbl.is
Hef haldið
verðgildi mínu
Sólveig Arnarsdóttir leikur jöfnum höndum hér á landi og í
Þýskalandi. Fljótlega heldur hún til Þýskalands til að leika í
vinsælum sjónvarpssakamálaþætti. Í viðtali ræðir hún um
leiklistina, lífið í stórborginni Berlín, gleðina við að flytja
heim til Íslands og sorgina sem aldrei hverfur.