Morgunblaðið - 22.01.2010, Síða 21

Minningar 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. JANÚAR 2010
✝ Jóhann PéturHalldórsson
fæddist á Siglufirði
14. mars 1946. Hann
lést á heimili sínu
14. janúar síðastlið-
inn.
Móðir Jóhanns
Péturs er Sigríður
Júlíusdóttir, f. 16.
ágúst 1930. Faðir
hans var Halldór
Pétursson, f. 21. jan-
úar 1926, d. 22. mars
1991. Jóhann Pétur
ólst upp hjá föð-
urömmu sinni Björgu Andr-
ésdóttur og fósturafa Guðjóni
Jónssyni á Siglufirði. Jóhann Pét-
ur var elstur sex systkina en þau
eru Júlíus Einar, f. 1950, Ingi-
björg, f. 1952, Rafn, f. 1954,
Björg Guðný, f. 1960 og Sigurður
f. 1965.
Jóhann Pétur giftist Ingileif
Hafdísi Björnsdóttur, f. 17. des-
ember 1951, í Hallgrímskirkju 2.
1983. Jóhann Ingi, f. 30. júní
1983. Sambýliskona hans er Sól-
veig Lára Kjærnested, f. 3. nóv-
ember 1985. Einnig er von á
tveimur barnabörnum til viðbótar
í næsta mánuði og var mikil til-
hlökkun hjá Jóhanni Pétri.
Jóhann Pétur gekk í gagn-
fræðiskóla Siglufjarðar og lærði
síðar vélvirkjun við Iðnskólann á
Siglufirði. Hann vann síðan við
vélvirkjun hjá Síldarvinnslu rík-
isins á Siglufirði og Reyðarfirði
þar til hann og Ingileif fluttust til
Hafnarfjarðar 1971 þar sem þau
hófu búskap. Þar vann hann við
ýmis störf. Árið 1973 fluttust þau
til Reyðarfjarðar og þar vann Jó-
hann hjá Síldarvinnslu ríkisins. Á
níunda áratugnum stofnaði hann
sitt eigið fyrirtæki, Véla- og bif-
reiðaverkstæði JPH og vann síðar
sjálfsætt þar til hann hóf störf hjá
Vegagerð ríkisins. Haustið 1998
fluttust Jóhann Pétur og Ingileif
til höfuðborgarinnar og settust að
í Kópavoginum. Þar vann hann
hjá Vegagerðinni og við ýmis
önnur störf þar til hann lét alfar-
ið af störfum.
Útför Jóhanns Péturs fer fram
frá Digraneskirkju í dag, föstu-
daginn 22. janúar 2010, og hefst
athöfnin kl. 13.
júní 1973. Móðir
hennar er Anna
Halldórsdóttir, f. 16.
október 1923. Faðir
Ingileifar var Björn
Stefánsson, f. 11.
mars 1917, d. 2. júní
1989. Jóhann Pétur
og Ingileif eignuðust
saman fjóra syni:
Halldór Guðjón, f. 6.
ágúst 1971. Sam-
býliskona hans er
Sigurlín Jóna Bald-
ursdóttir, f. 28. febr-
úar 1964. Sonur
Halldórs er Óskar Ingi, f. 26. júní
2000. Börn Sigurlínar eru Daniel
Þór og Ingibjörg Petrea Ágústs-
börn, f. 9. október 1997. Davíð
Freyr, f. 10. desember 1976. Sam-
býliskona hans er Pálína Þorgils-
dóttir, f. 8. apríl 1976. Dóttir
þeirra er Ásdís María, f. 11. októ-
ber 2004. Ingvi Karl, f. 2. mars
1980. Sambýliskona hans er Þór-
dís Ólöf Viðarsdóttir, f. 26. maí
Jóhann Pétur, elsti bróðir okkar
og sonur eða Mansi eins og hann
var oftast kallaður af Siglfirðing-
um, er látinn, en Jói var Siglfirð-
ingur í húð og hár og þekkti
fjöldann allan af fólki þar. Fréttin
um lát hans kom eins og reið-
arslag, maður á besta aldri, rétt
rúmlega sextíu og þriggja ára, ein-
mitt á því aldursskeiði sem maður
ætlar að fara að hafa það gott og
hlakkar til að fylgjast með barna-
börnum en hann átti tvö barna-
börn og tvö eru á leiðinni.
Jói var í eðli sínu hress og kátur
og hafði gaman af því að gera góð-
látlegt at í fólki. Ein sagan um
hann er þegar hann kom í eitt
skiptið upp í vinnuna til Rabba
bróður síns og bað sölumanninn
um milljón súkkulaðikúlur sem
hann ætlaði að kaupa. Sölumað-
urinn koma þá inn í verksmiðju og
talaði við Rabba verkstjóra og
spurði hann hvort hann myndi
selja milljón kúlur í lausu, það
væri maður frammi sem biði eftir
svari. Rabbi fór þá fram og þar var
Jói fyrir hlæjandi og hafði mikið
gaman af. Sölumaðurinn var ekki
eins glaður.
Nú þegar við sitjum og skrifum
minningabrotin rifjast margar góð-
ar minningar upp, til dæms sum-
arbústaðaferðin síðastliðið sumar
þar sem við vorum öll systkinin
ásamt mömmu og myndataka í
Keflavík. En þar áttum við
skemmtilega stund saman, mikið
var hlegið og var Jói hrókur alls
fagnaðar. Síðasta samverustundin
sem við áttum var skötuveisla á
Þorláksmessu heima hjá mömmu.
Grunaði okkur ekki þá að þetta
væri í síðasta skiptið sem við vær-
um öll samankomin.
Jói átti stóra og samhenta fjöl-
skyldu og voru þau höfðingjar,
hann og Inga konan hans, heim að
sækja. Þar var gestrisni og um-
hyggja í fyrirrúmi, glaðværð og
léttleiki. Að leiðarlokum er þakk-
læti fyrir allar góðu samveru-
stundirnar efst í huga okkar,
systkina, mömmu og maka. Send-
um Ingu og sonum hennar, Dóra,
Davíð, Inga og Jóhanni Inga, okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Hvíl í friði elsku bróðir og sonur.
Mamma, Júlíus Einar,
Ingibjörg, Rafn og Sigurður.
Elsku pabbi, tíminn sem við átt-
um saman var yndislegur. Þær
stundir sem við áttum saman vekja
ótal minningar. Ég fæ víst ekki að
bjóða þér út á fótboltaleik, þú
hefðir haft gaman af því. Allt sem
þú hefur gefið mér og ráðlagt
stendur eftir og því gleymi ég
aldrei. Hvernig þið mamma hafið
komið okkur strákunum til manns
er ekki sjálfgefið. Samspil ykkar
hefur gert okkur að þeim einstak-
lingum sem við erum í dag. Þú
varst húsbóndinn á heimilinu þeg-
ar við vorum að alast upp, lést
okkur heyra það ef við áttum það
skilið. Í minningunni varst þú
harður og ákveðinn, en á sl. árum
hefurðu svo sannarlega sýnt á þér
mýkri hliðar. Þakka þér fyrir
hjálpina á öllum þeim augnablikum
sem maður þurfti á þér að halda.
Þú varst alltaf tilbúinn að að-
stoða, hvort sem það var heima
eða á miðri Miklubrautinni. Þú
munt sennilega hlæja að mér
reyna að rembast við að bjarga
málunum. Ég mun alltaf hugsa til
þín ef eitthvað bjátar á, tala til þín
og leita lausna. Að missa þig úr
fjölskyldunni er líkt og knatt-
spyrnulið missi fyrirliðann sinn af
leikvelli. Leikmenn liðsins þurfa að
standa betur saman og hver og
einn þarf að leggja meira á sig.
Það sem gerðist var svo óvænt, en
mun styrkja fjölskylduna. Við
bræður eigum eftir að tala meira
saman, stelpurnar einnig. Við
munum horfa öðrum augum á lífið
og hugsa áfram vel um mömmu.
Þetta hvetur okkur til að standa
saman og njóta þess tíma sem okk-
ur er gefinn. Ég vona að fleiri sjái
að allt það veraldlega hefur lítið að
segja þegar dauðinn grípur okkur.
Það er ekki sjálfgefið að við fáum
að verja meiri tíma með okkar
nánustu.
Elsku pabbi, þú gafst aldrei upp
og hef ég þá tilfinningu að þú hafir
engan veginn vitað að dauðinn
væri að grípa þig, það var friður
yfir þér. Að greinast með floga-
veiki 14 ára og lenda í slæmu fót-
broti innan við tvítugt er nokkuð
sem hefur styrkt þig. Ég man þeg-
ar þú ristarbrotnaðir þegar þú
vannst hjá Vegagerðinni. Þú tókst
kælispreybrúsa með upp í sófa,
blótaðir en gast jafnframt hlegið
að því hvernig þetta gerðist. Þvílík
harka að bíða í klukkutíma heima
eftir lækni! Ég man þegar þú byrj-
aðir að fá verki í hnén. Það dró
verulega úr krafti þínum og virkni
á vinnumarkaðinum. Erfið hindrun
sem þú þurftir að glíma við því það
er ekki auðvelt fyrir fólk komið á
sextugsaldurinn að skipta eða
draga úr vinnu.
Þú varst svo sannarlega ríkur,
áttir okkur strákana, ásamt
mömmu. Allar þær góðu stundir
sem við áttum saman eru nú dýr-
mætar minningar. Þú naust þess
að vera lifandi, varst mikil fé-
lagsvera og hafðir gaman af því að
hitta fólk og spjalla. Þú hafði ekki
miklar áhyggjur af tiltekt eða
varst að stressa þig ef einhver var
væntanlegur, mamma sá alveg um
það. Þú gast notið lífsins með
mömmu og þið vóguð hvort annað
vel upp. Þær minningar sem eru
mér minnisstæðastar eru síðustu
stundirnar sem við eyddum saman.
Jólatónleikarnir, verslunarleiðang-
urinn og ratleikurinn voru frábær-
ar stundir sem eru mér dýrmætar.
Ég vona að þú hafir það gott,
elsku pabbi. Minning þín mun
ávallt lifa.
Þinn sonur,
Jóhann Ingi.
Elsku pabbi er dáinn en eftir lifa
góðar stundir og minningar sem
ég er þakklátur fyrir að eiga.
Elsku pabbi þú komst mér oft til
að hlæja en varst líka stundum
stríðinn og þver. Ekki átti ég von á
því að þú færir svona snöggt frá
okkur. Við áttum góðar stundir
saman um síðustu jól og ekki
grunaði mig að það væri þín síð-
asta stund með okkur fjölskyld-
unni. Það var alltaf gleði þegar öll
fjölskyldan var samankomin og
gátum svo sannarlega hlegið mikið
að þér. Þú áttir alltaf einhverja
gullmola sem kom okkur til þess
að brosa.
Elsku pabbi, hefði ég vitað að þú
værir að yfirgefa þennan heim, þá
hefði ég sagt hversu þakklátur ég
er fyrir að vera sonur þinn og
hversu mikið mér þykir vænt um
þig. Ég vil því segja það núna og
vona að þú heyrir að ég elska þig
pabbi minn, virði þig og mun alltaf
vera stoltur af þér elsku pabbi. Ég
kveð þig nú með miklum söknuði.
Hvíl þú í friði og ró, ég veit að guð
er með þér og að þú vakir yfir
okkur bræðrum og mömmu.
Ég fel mig þínum föðurarm,
er fast mig sorgir mæða.
Þú einn kannt sefa hulinn harm
og hjartans undir græða.
Hið minnsta duft í mold þú sérð
og mælir brautir stjarna,
þú telur himintungla mergð
og tárin þinna barna.
Ég fel mig þinni föðurhlíf,
er fer ég burt úr heimi,
en meðan enn mér endist líf,
mig ávallt náð þín geymi.
Þú ystu takmörk eygir geims
og innstu lífsins parta,
þú telur ár og aldir heims
og æðaslög míns hjarta.
(Valdimar Briem)
Þinn sonur,
Halldór Guðjón.
Elsku pabbi minn. Nú er komið
að kveðjustund og er margs að
minnast þegar ég horfi til baka, en
það er erfitt að koma því niður á
blað. Þú varst hress og kátur mað-
ur. Sprell, spaug, grín og glens
man ég helst, en stöku sinnum
varst þú nú líka reiður en það var
bara í æsku. Ég held að við bræð-
urnir höfum þurft á töluverðum
aga í uppeldi að halda enda voru
þar á ferð orkumiklir strákar sem
þurftu að losa mikla orku á hverj-
um degi og varð þá að setja reglur
fyrir okkur til að fara eftir. Enn
förum við bræður eftir þeim aga
sem okkur var kenndur í æsku.
Þetta var gott samspil hjá þér og
mömmu og auðvitað lærði maður
að spila á það. Það var nú þannig
að ef pabbi var spurður hvort við
mættum fara út á kvöldin, þá kom
svarið: „Já blessaður góði farðu út
og vertu eins lengi og þig langar.“
Þarna var notuð tækni sem ég
held að hafi hentað vel fyrir okkur.
Þið mamma komuð okkur fjórum
bræðrum á legg og held ég að þið
getið bara verið nokkuð ánægð
með ykkar verk, þótt ég sé
kannski hlutdrægur. Pabbi sagði
alltaf að við yrðum að læra eitt-
hvað, bara eitthvað. Nú eru fjögur
sveinspróf í höfn ásamt BS-gráðu
og enn er verið að læra meira og
bæta við þekkinguna. Takk fyrir
að hvetja okkur áfram. Orðin
„neeeii“, og „Inga slappaðu af“ eru
mér ákaflega minnisstæð og voru
oft notuð. Ef þið fóruð á einhverja
mannfagnaði þá fannst þér gaman
að hitta fólk og spjalla.
Mig langar að þakka þér fyrir að
hafa komið til okkar Dísu á gaml-
ársdag og fyrir að hafa eytt síð-
ustu áramótunum hjá okkur. Það
var virkilega gaman að skála fyrir
nýju ári og spjalla um fortíðina
sem og framtíðina. Takk fyrir að
binda hnútinn á bindið og nú fer
ég að læra hann, með annað bindi
að sjálfsögðu því þinn hnútur fær
að vera í friði.
Það er svo skrítið að oft þarf
svakalegt áfall, erfiðleika og mót-
læti til þess að maður átti sig á því
hve yndislegt lífið er í raun og
veru.
Maður virðist vera blindaður af
hugsunum um hluti sem virkilega
skipta engu máli. Hvernig væri að
taka utan um sína nánustu og
finna hlýjuna. Sú tilfinning sem
fylgir því að sjá látinn föður sinn
er ákaflega erfið. En maður veit að
þetta er gangur lífsins og fylltist
ég ákveðnu stolti yfir því að hafa
fengið að njóta þess með þér í 30
ár pabbi minn.
Pabbi, við geymum allar minn-
ingarnar um þig og hugsum hlýtt
til þín. Við gætum mömmu fyrir
þig. Nú getur þú farið á alla þá
fótboltaleiki í ensku úrvaldsdeild-
inni sem þig langar á. Ég veit að
þú ert hér að fylgjast með okkur
og ég er viss um að þú ert ákaf-
lega stoltur maður. Þú verður á
vaktinni þegar þú eignast fleiri
afabörn á næstu mánuðum, og átt
eftir að vaka yfir okkur öllum.
Takk fyrir samveruna elsku pabbi,
elska þig.
Þinn sonur,
Ingvi.
Sífellt er verið að minna okkur á
að lífið getur tekið enda hvenær
sem er, hvort sem maður er undir
það búinn eða ekki. Ekki datt mér
það í hug að árið 2010 væri árið
sem tengdapabbi myndi kveðja
okkur. Nú þegar dagarnir líða
koma minningar upp í hugann og
verða manni óendanlega dýrmæt-
ar.
Á undanförnum dögum hefur
verið einstakt að fylgjast með Ingu
og strákunum þjappa sér saman
og styðja við bakið hvert á öðru.
Fjölmargar minningar hafa skotið
upp kollinum og framkallað bros
og hlátur í gegnum tárin. Áfallið
og sorgin er mikil, en þegar dag-
arnir líða sér maður hvernig eftir
stendur enn nánari og samrýndari
fjölskylda þótt stórt skarð hafi
verið höggvið þar í. Rólegur,
spaugsamur og mikil félagsvera. Á
þennan hátt myndi ég lýsa tengda-
pabba. Hann var ekki mikið að
stressa sig á hlutunum og skildi oft
ekki lætin í Ingu sem alltaf er á
fullu, enda ótrúlega kraftmikil og
dugleg. Aldrei var langt í grínið og
prakkarastrikin og varð maður sí-
fellt að vera vakandi þegar tengda-
pabbi var annars vegar.
Það er sárt að hugsa til þess að
litla prinsessan okkar Jóhanns
Inga fái ekki að njóta samveru-
stunda með föðurafa sínum. Við
huggum okkur þó við það að hún
eigi nú fleiri engla til að vaka yfir
henni og bíðum eftir að hún verði
nægilega gömul til þess að geta
sagt henni sögur af afa sínum.
Hvíldu í friði elsku Jói minn.
Þín tengdadóttir,
Sólveig Lára.
Síðast þegar ég sá Jóa bróður
sat hann við eldhúsgluggann heima
hjá mömmu í Keflavík í sumar, í
svörtum hlýralausum bol, brúnn
og sællegur að drekka kaffi og
borða vöfflur og flatkökur með
hangikjöti og náttúrlega að gera
grín að okkur sem hann hafði svo
sannarlega gaman af.
Jói ólst upp hjá afa og ömmu á
Siglufirði. Þótt hann væri töluvert
eldri en ég var ég nógu gömul til
að „stelast“ í plötusafnið hans.
Hann hafði svo gaman af öllum
þessum gömlu íslensku lögum og
sat oft og hlustaði á gamla
grammófóninn.
Jói bróðir var góður maður.
Aldrei heyrði ég hann segja neitt
niðrandi um aðra menn eða æsa
sig yfir málum sem bar á góma.
Ég held að það sé merki um innri
frið og skilning og að vera sáttur
við lífið.
Hann var elsti bróðir minn og
ekki gamall þegar kallið kom, að-
eins 63 ára gamall. Það er eitthvað
sem brestur þegar bróðir manns
deyr og þessi brestur er svo sárs-
aukafullur og ótrúlegur og ósann-
gjarn.
Við Nigel, Egill, Anna og Henry
vottum ykkur, Ingu og strákunum,
okkar innilegustu samúð á þessum
sorglegu tímamótum. Þótt við
séum svona langt í burtu eruð þið
öll í huga okkar og hjarta. Hvíl í
friði elsku bróðir.
Björg systir.
Meira: mbl.is/minningar
Hversu oft sannast ekki orð
sálmaskáldsins: „Á snöggu auga-
bragði“, og alltaf erum við jafn-
óviðbúin þeim tíðindum þegar ein-
hver okkur kunnugur fellur frá
skyndilega. Þannig var því farið er
við fregnuðum að Jóhann Pétur
Halldórsson hefði verið af heimi
hrifinn.
Hress og kátur eins og alltaf
hafði hann verið þegar fundum bar
síðast saman, glettnislegt var bros-
ið og tilsvör öll eins og alltaf áður,
komið beint að hlutunum og hvergi
dregið undan. Það var í ætt við
eðlislæga hreinskilni hans og skoð-
anir hafði hann á hverju einu og
fylgdi þeim fram svo sem hann
mátti. Hann hafði talsverð afskipti
af málum heimastaðar okkar á
sinni tíð og eitt var alveg víst,
hann vildi sjá eitthvað gerast, eitt-
hvað sem munaði um fyrir framtíð-
arvelferð fólks og þótt við værum
ekki samstiga þá fann ég vel hvaða
vilji bjó að baki og mat það að
hann sagði sína meiningu hreint út
og umbúðalaust við hvern sem var
og hvenær sem var.
Það var aldrei nein lognmolla í
umræðunni þegar Jóhann Pétur
var annars vegar. Hann var glögg-
ur á vélar s.s. hann hafði menntun
til og verklaginn, röskur að hverju
sem hann gekk. Um verkfærni
hans á ég gott dæmi. Þegar hann
rak bifreiðaverkstæði heima fékk
ég hann eitt sinn í talsverða við-
gerð á mikið eknum bíl mínum og
það entist lengi og bærilega. Hann
var einu sinni í forystu fyrir þorra-
blótsnefnd heima og dóttir mín og
tengdasonur voru þar með honum
og sú samvinna var þeim báðum
afar minnisstæð og hugþekk. Þeir
sem náðu að kynnast honum bezt
kunnu enda vel að meta þessa
ákveðnu einlægni og fundu hlýjuna
innst inni, enda var Jóhann Pétur
bæði greiðvikinn og hjálpfús.
Og nú er þessi glaðbeitti maður
allur svo alltof snemma og svo
skyndilega og mikill er harmur
hans ágætu og ljúfu eiginkonu,
sona þeirra og annarra aðstand-
enda. Þau sakna hins mikla heim-
ilismanns sem ætíð hafði fjölskyldu
sína í fyrirrúmi, alltaf hugsandi um
þeirra hag sem allra beztan.
Við Hanna og okkar fólk send-
um henni Ingileif, mínum kæra
nemanda fyrrum, hughlýjar sam-
úðarkveðjur sem og öllu hennar
fólki. Bjartar minningar um góðan
dreng ná vonandi að sefa sorgina
miklu. Í birtu þeirra minninga-
mynda kveðjum við Jóhann Pétur
Halldórsson. Blessuð sé minning
hans.
Helgi Seljan.
Jóhann Pétur
Halldórsson