Skólablaðið - 01.04.1962, Blaðsíða 17

í erindi nokkru, sem Einar Magnús-
son flutti eigi alls fyrir löngu, skýrði
hann frá því, að x Menntaskólanum væru
engir "Busar".
Að þessu leiddi hann þau rök, að
fyrstu bekkingar í Menntaskólanum, þá
er skólinn skiptist í sex bekkjardeildir,
voru nefndir "Busar".
Þegar fyrsti og annar bekkur voru
lagðir niður, hvarf nafngiftin "Busi"þann-
ig úr sögunni.
Nú er þannig komið, að "Busar" \
sjálfum Menntaskólanum hafa gefið ( eða
öllu heldur selt ) út blað. Þetta rit
nefnist "Businn" og á að vera ægilegt
kjaftshögg á Skólablaðið.
Fjrrsta greinin í blaðinu nefnist:
Ritstjori, og er rituð af Birni Björnssyni
RITSTJÖRA.
öll greinin einkennist af ógurlegri
minnimáttarlcennd og ofstæki, allfrumlegri
árás á hið svo nefnda "snobb " og "gervi-
mennsku". Einnig skemmtir RITSTJÖRI
sér við að fleygja skít í ritstjóra og rit-
nefnd Skólablaðsins.
Hafi einhverjir enzt til að lesa fleira
en greinina RITSTJÖRI munu þeir hafa
komizt að raun um, að næsta vísdóms-
grein heitir : Ég ákæri, sem Gunnar Æ.
Kvaran hefur ritað. Þykir okkur mjög
ánægjulegt, að Gunnar hafi snúið frá tón-
list Lárusar hins Lundúnska. Þess má
geta, að hetjur eru kvk. og goð hk.
Þráinn Bertelsson skrifar pistilinn
"Listavikan" og er að vanda hressilegur
í orði. Má segja Þráni til hróss, að
hann er einn af fáum, sem þora að láta
nafn síns getið. Ég held að greininni sé
bezt lýst með því að taka undir orð þau
og segja, það er einhver prímitívur sjarmi
yfir öllu gumsinu.
Blaðsiðu 6 er fórnað undir ljóðið
"Hvað bíður ". Er það satt að segja allt
í hálfgerðum mærðartón og gæti lyst lífs-
skoðun sem dó um 1030. Ég veit ekki
"hvað bíður'íslenzkrar ljóðagerðar ef
slíkar afturgöngur eiga að ganga ljósum
logum. Og hræða saklausa menntask. nema
til fylgilags við sig.
Um "sina ögnina" er lftið að segja
nema klausu um (Jtilegumenn. Ef sá,
sem hana ritaði heldur að hún sé fyndin,
þá er hann, og aðrir aðstaridendur blaðs-
ins of langt leiddir f snobbi og sjálfs-
blekkingu.
Auglýsingin á opnu 8.-9. er fremur
ósmekkleg. Myndir af kennurum á bls.
10 eru góðar, nema óþarfi var að sækja
lappir Baldurs Ingólfssonar í Mad.
Bréf frá Ljósmyndaklúbb er eins gott og
við var að búast af þeim ágætu mönnum.
Næst er smásaga eftir stúlku, sem
af eðlilegum ástæðum vill ekki láta nafn
sxns getið. Er sagan skrifuð eftir hinni
útjöskuðu Séð og lifað formúlu. Og má
reyndar segja hana f nokkrum setning-
um, teknum á víð og dreif úr sögunni.
Það var hús að brenna,....
Loksins, loksins......
Hún lét sloppinn falla niður af annarri
öxlinni. . . .
Hún horfði á sterklegar axlir hans og
loðið brjóstið. . . .
Kannske var tækifærið núna------
Skáldið gaut augunum gremjulega til
stúlkunnar. . . .
Hann var svangur, nei, hann var hungrað-
ur, hann svalt. . . .
Hann krafðist síns skammts. . . .
"Þökk fyrir," sagði hann svo snöggt.
"Það kemur sér vel. " Þau brostu hvort
til annars.....
Næst er greinin Orðafen eftir Sig.
Sig. , sem kveðst vera saklaus sveitapilt-
ur. Sig. Sig. kvartar sáran undan ljótu
orðbragði kennara. ( Orð í tíma töluo.)
Einnig segir hann: "í vetur hefur verið
mikið ritað og rætt um menningarmál
okkar íslendinga, af orðgnótt mikilli og
Frh. á bls. 111.