Skólablaðið - 01.04.1962, Blaðsíða 6

90 -
Eru nú uppi raddir um að stofnatil
nýs embættis handa Einari Bollasyni
næsta vetur, og hljóti hann nafnbótina
"Eldhúsmeistari Scholae".
Pylsupottur og útvarp
Margir hafa spurt: Hvað er orðið
af pylsupottinum, sem keyptur var í
íþöku í fyrra og fylgdi með ráðskona ?
Ef hann er bilaður líka, hví eigi að láta
mekanikker þann gera við hann, sem
sagt er í síðasta Skólablaði, að hafi kom-
ið kanaútvarpinu þar fyrir kattarnef ?
Annars fannst mér það skrýtin ráð-
stöfun að níðast svo á vesælum útvarps-
garminum og veit ég ei, hvort það er
gert í þökk allra nemenda skólans.
Glaumbær
Svo nefnist hljómskífusafn okkar.
Þar eru m. a. nokkrar ágætar hljómskíf-
ur, en sá er galli á gjöf Njarðar, að
vinsælustu skífurnar eru orðnar svo
herfilega gatslitnar, að hörmung er að
heyra, t. d. Cavalleria Rusticana. Finnst
mér tími til kominn að taka þær úr um-
ferð, því að enginn hefur ánægju af að
hlusta á þvílíkt urg, nema ef vera kynnu
hér í skólanum einhverjir unnendur
elektrónískrar "tónlistar". Hins vegar
afsannar þetta algerlega þá kenningu,
sem kom fram í busablaðinu, að menn
færu eigi lengra með skífurnar en niður
á Skalla.
Einhæf tónlist
Ymsum finnst tónlist sú, er safnið
hefur á boðstólum, nokkuð einhæf.
Djassunnendur kvarta t. d. sáran yfir því,
að þar skuli eigi að finna eina einustu
djassskífu. Finnst mér þeir hafa mikið
til síns máls. Einnig sakna margir
hinna vinsælu amerísku söngleikja.
Vonandi breytist þetta á næstu árum, því
vonlaust er, að hægt sé að tjónka nokkuð
við núverandi safnfólk í þessum efnum.
Þetta heiðursfólk verður samt að gera
sér það ljóst, að það hafa ekki allir jafn
háþróaðan tónlistarsmekk og það.
Þegar unnendum létt-klassiskrar tón-
listar hefur verið gert jafn hátt undir
höfði og hinum, þá fyrst er safnið orðið
safn allra nemenda skólans. Ég efast
ekki um, að þá mun aðsókn að safninu
aukast til muna.
Andleysi ?
Skólablaðið hefur sætt nokkurri gagn-
rýni af alþýðu, enda virðist sjaldan hafa
verið jafn þröngt í búi hjá smáfuglunum,
sem að því standa, sem í vetur.
Skríbentar hafa oftast nær verið hinir
sömu og meginþorrinn úr 6. bekk. Rétt
er þó að benda á, að Slcólablaðið er alls
ekki prívatfyrirtæki editors & Co.
Ég man þá tíð, er Einar Már æddi
um ganga skólans og skók hnefann fram-
an í hvern þann, er hann taldi, að sæmi-
lega ritfær væri, og hrópaði : "Þú skrif-
ar í Skólablaðið og lætur mig fá grein-
ina á mánudaginn, - annars verðurðu
hengdur! " Og sjá: á mánudögum
streymdu greinarnar til hans úr öllum
áttúm, enda hygg ég, að sjaldan hafi
Skólablaðið blómstrað jafn fagurlega sem
í tíð Einars.
Það þarf m. ö. o. að teyma fólk fram
á ritvöllinn, eigi eitthvað efni að fást.
Reynslan hefur leitt það 1 ljós. Menn
verða svo sjálfir að dæma um, hvort
þeim finnst ritstjórinn hafa staðið í
stykkinu 1 vetur.
Ef til vill segir einhver : Blaðið í
vetur hefur verið firnalélegt. En við
þann hinn sama vildi ég segja þetta :
Hefur þú lagt eitthvað af mörkum til
þess? Ekki það, nei ? Væri þá ekki
hollt að hugleiða orðskviðinn gamla "hæst
bylur í tómri tunnu" ?
Blekiðjumenn
Vinsælasti þátturinn í Skólablaðinu er
sem fyrr hinn kómíski slúðurdálkur
Baldurs Síms, Quid Novi ? Samtalsþætt-
ir Einars Más gefa blaðinu mikið gildi,
en hann tekur einungis intelligensa til
meðferðar, gluggar í sálarlíf þeirra og
dregur það fram í dagsljósið. Síðast
fengum við að kynnast ölafi R. Gríms-
syni, fóstursyni menntagyðjunnar. Hrutu
mörg gullkorn af vörum hans. Fer ekki
röðin bráðum að koma að Hauki N. Hend-
ersyni ?
Skreytingar blaðsins eru á engan hátt
Frh. á bls. 110.