Skólablaðið - 01.10.1962, Síða 18

- 14 -
hún við mig og setti fyrir mig disk með
kringlum á. Ég tuldraði einhver þakk-
lætisorð og laug, að mér þætti allt of
mikið fyrir mér haft.
Það var næstum hálfrokkið x stofunni.
Ég hagræddi mér í stólnum og litaðist
um. Hér hafði ég komið áður og þegið
kaffi. Það var lágt undir loft í stofunni,
ekki miklu hærra en svo, að ég gat
staðið uppréttur. Húsgögnin, þau fáu,
sem þarna voru, voru gömul og þreytu-
leg, og af þeim lagði lykt sem ég býst
ekki við, að ég hefði fundið, ef ég hefði
ekki séð þau. Allur skúrinn var fóðrað-
ur innan með gulrósóttu' veggfóðri, og í
hornunum voru dökkir saggablettir, einn-
ig nokkrir í loftinu. A veggnum gegnt
einu gluggaborunni á stofunni, sem sneri
undan sól í þokkabót, hékk mynd af á,
sem. teygðist og teygðist óravegu inn í
myndina og hvarf í litskrúðugu sólarlagi
í baksýn. Nokkrir fuglar, líklegast end-
ur, flugu oddaflug hátt uppi f himninum.
Þau bjuggu þarna þrjú: Þuriður,
fósturfaðir hennar og sonurinn Gilli litli.
Auk þess köttur, eineygt fress, sem hét
Öðinn. Öðinn hafði fleiri eiginleika
fram yfir aðra ketti en þann, að hann
var eineygur. Hann sagði til dæmis
alltaf "mí " í staðinn fyrir "mjá", og
hann var alveg ófalskur. Hann lézt ekki
vera vinur neins. Hann beit alla, sem
reyndu að snerta hann nema Gilla litla.
En þeir voru líka vinir.
Þuríður var búin að lesa bréfið.
- Það er út af honum Gilla litla, sagði
hún.
Gilli litli var farinn til Ameríku fyrir
nokkrum vikum vegna blóðsjúkdóms og
dvaldi á heilsuhæli í nágrenni Vosíngton-
borgar. Það átti að reyna á honum nýtt
meðal, sem að sögn læknatímarita hafði
gefizt vel í svipuðum tilfellum.
Ég notaði tækifærið og spurði Þuríði
eftir líðan sonar hennar.
- Jú, hún var vongóð, en hún vildi held-
ur tala um veðrið. - Ösköp rignir mik-
ið, sagði hún.
Fósturfaðirinn sat á rúminu í skonsu
sinni og skar út. Það var dúfa með
þanda vængi og brosandi augu.
Hægt og virðulega eins og fiðuragnir
svifu örsmáar spænisþynnurnar niður á
gólfið undan hnífnum. Hvert hnífsbragð
var hugsun listamanns, hver spónn tákn
nýrrar hugsunar. Ég bjóst ekki við, að
þessi maður hefði nokkru sinni fengið
tilsögn í útskurði, en þó var vinna hans
svo stílhrein og þó margbrotin, að ég
lét mér næstum detta í hug, að fuglinn
gripi til flugsins þá og þegar.
Sjá vængfjaðrirnar ! Hver fön var til
staðar. Mér fannst ég sjá spegilinn í
væng þessa litla tréfugls, sem þó var
ekki skorinn með öðru en einum eydd-
um vasahníf.
Ég horfði og horfði.
Þuríður tók eftir því. - Hann hefur á-
nægju af þessu, sagði hún og brosti.
- Hann hefur skorið út síðan hann var
barn.
- Það er öllum nauðsynlegt að hafa eitt-
hvað fyrir stafni, sagði ég.
Gamli maðurinn, sem setið hafði
þegjandi á rúminu síðan ég kom, leit nú
upp og brosti einkennilega. - Rétt, sagði
hann. - Ég væri löngu dauður, ef að ég
hefði ekki eitthvað til að drepa tímann.
Ég væri dauður andlega og líkamlega.
- Ég sé líka, að þú hefur þarna starf
við þitt hæfi, sagði ég og færði mig nær
smiðnum, svo að hann gæti séð, að ég
hefði áhuga á verki hans.
- Eitthvað verður maður að föndra við,
síðan maður er slíkur aumingi, sagði
hann. Ég heyrði að hann var að afsaka
sig. - Annars hef ég verið að hnýta á
lóðir fyrir mann. Það er bara ekkert
að gera fyrir mig, síðan þeir hættu á
línunni.
Ég sötraði kaffið mitt þegjandi nokrra
stund.
- Hvað gerirðu við þessa dúfu, þegar
þú ert búinn að smíða hana, spurði ég
svo. - Þú gætir selt hana fyrir stórfé.
Gamli maðurinn hristi höfuðið vantrúað-
ur. - Það er bara hann Gilli litli, ég
var búinn að lofa honum þessu, sagði
hann. Ég tók eftir, að stéttin undir fót-
um dúfunnar var lítil, og ég efaðist um,
að hún gæti staðið uppi án þess að detta.
- Heldur þú, að stéttin sé nógu stór,
spurði ég.
- Það veit ég ekki. Hún er aðeins auka-
atriði.
- Mér fyndist hún betri, ef hún gæti stað-
ið.
- Dúfan er aðalatriði. Hún þolir ekki
neinar takmarkanir.
- Það er auðvitað erfitt að smíða slíkan