SunnudagsMogginn - 23.01.2011, Síða 19

23. janúar 2011 19
Nikolais og hans menn á gúmmíbátunum sigldu út frá
skipinu og könnuðu allt sem gert er áður en fólki var
hleypt í land eða kíkt á ísjaka úti á rúmsjó. Allt var vand-
lega skoðað með öryggi farþega í fyrirrúmi, það voru
ánægðir farþegar sem höfðu stigið á ísjaka úti á reginhafi,
sennilega mesta afrek sumra allt sitt líf. Brosið náði
eiginlega hringinn á andliti sumra. Það er ekki amalegt
fyrir skipafélag að hafa mann eins og Nikolais í sínum
röðum.
Skipið sem við vorum á, Le Boréal, er fallegt og gott
skip. Raunar svo glæsilegt að manni líður eins og árið sé
2007. En það er desember 2010 og Le Boréal er eitt af um
25 skipum sem sigla til Suðurheimskautslandsins. Skip-
um sem sigla með farþega sem vilja sjá suðurheimskautið
með sínu stórbrotna landslagi og dýralífi – svæði sem er
algjörlega einstakt á jörðinni – hefur fækkað um helming
frá árinu 2007 enda verða þau að uppfylla strangar kröf-
ur. Enginn ætti að sleppa því tækifæri að fara og sjá
þennan hluta heimsins, eigi þeir á annað borð einhvern
möguleika á því.
Le Boréal var að fara í sína fyrstu ferð til suðurskauts-
ins en það er í eigu skipafélagsins Compagnie Du Ponant
sem hefur höfuðstöðvar í Marseille í Frakklandi. Comp-
agnie Du Ponant er með alls konar skemmtiferðaskip og
skútur innan sinna raða sem eru á siglingu víða um
heimshöfin. Compagnie Du Ponant siglir meðal annars til
Íslands og Grænlands á sumrin.
Skipstjórinn í ferðinni, Jean Philippe Lemaire, er þaul-
reyndur skipstjóri, honum og áhöfn hans er mjög um-
hugað um að fólki líði vel um borð og þar er aldrei nein
lognmolla. Leiðangursstjóri um borð er Jerome Pierre
sem gleður fólk með endalausum bröndurum og
skemmtisögum, maður eiginlega veltist um af hlátri í
takt við ölduna þegar Jerome talar og gerir grín að sjálf-
um sér og öðrum.
Farþegar eru stöðugt upplýstir um veðrið á leiðinni og
róaðir niður ef ölduhæð eykst, sem getur gerst á þessari
leið, sem er um 7.000 km. Framan af ferðinni var gott í
sjóinn en síðari hlutinn var erfiðari, stormur og risaháar
öldur. Skipstjórinn á Clelia II, sem var rétt á eftir okkur,
var í sinni 159. ferð um þessar slóðir en hafði ekki í annan
tíma lent í öðru eins veðri. Skoða má myndskeið af sigl-
ingu Cleliu II á Youtube. Le Boreal fann ekki mikið fyrir
veðrinu, skipið var stöðugt og sjó dælt á milli jafnvægis-
tanka þannig að hliðarveltingur var mjög lítill, einungis
smástamp þegar stefnið stakkst í ölduna. Hönnun skips-
ins er snilldarverk. Ég hálfskammaðist mín, hélt að ég
væri að fara í einhverjum ryðdalli. Hafði ekki haft tíma til
að kynna mér skipið.
Í stormi fyrir aftan okkur á heimleiðinni var skip sem
varð fyrir brotsjó, varð vélarvana og rúður brotnuðu. Við
fréttum af því þegar við komum í land. Þótt maður haldi
að maður sé einn í heiminum á svæðinu þá er það ekki
svo. Það eru alltaf einhver skip nálægt ef eitthvað kemur
fyrir en þau passa sig á því að vera helst ekki á sama stað
á sama tíma, svo það verði ekki of mikil ásókn á svæðin á
sama tíma. Skammt frá téðu skipi var skip sem dró það í
land.
Öll ferðalög taka enda og þvílíkt ferðalag að fara til
Suðurskautslandsins. Það gerðist eiginlega óvart, ég hafði
misst það út úr mér við strákana hjá Cercle Polaire Mic-
hel, Stanislas og Laurent, að mig hefði alltaf langað til
tunglsins og á suðurheimskautið þegar þeir spurðu mig
hvað ég ætlaði að mynda næst eftir að Grænlandsverk-
efnið kláraðist. Þeir gripu það á lofti og spurðu hvort ég
vildi ekki bara koma með þeim. „Við erum að fara eftir
tvær vikur til suðurskautsins, tunglið verður hins vegar
að bíða.“ Ég var ekki að fara neitt og það ætti eiginlega að
leggja mann á hæli sem hafnar svona ferð, ég valdi suð-
urskautið.
Þessari ferð verður ekki lýst með orðum eða myndum,
það verður að upplifa umhverfið, hlusta á hljóðin, finna
lyktina af einhverju kaldasta og vindasamasta svæði á
jörðinni, en þannig er það þegar verst lætur að vetri til.
Menn geta verið alveg jafnilla settir á Suðurskautslandinu
og á tunglinu. Að bjarga mönnum sem ganga á pólinn
getur verið snúið. Á stórum svæðum er ekki hægt að
lenda flugvél og á löngum köflum eru veður válynd.
Menn verða að bjarga sér sjálfir. En nú er sumar og skipin
sigla í einhverja mánuði.
Í lok ferðarinnar, eftir 7.000 km siglingu, var tekin
hópmynd af áhöfninni við Góðrarvonarhöfða, þar sigldu
menn forðum framhjá og stefndu á heimsenda. Enginn
vissi hvað var framundan – svæðin voru með öllu óþekkt.
Vísindamenn og aðrir farþegar sigla í land á gúmmíbátum.
„Heyrðu fóstri, hvaða náungi er þetta að mynda okkur?“ gæti selurinn verið að spyrja.
Nikolais Dubreuil (svartklæddur) og vísindamenn á göngu um eyjuna.